ဧရာဝတီရဲ ့ရင္ေသြးမ်ားအတြက္

Nargis Cyclone နဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္ေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာအမ်ားစုရဲ႕ ရင္ထဲမွာလည္း အဲဒီကဗ်ာရဲ႕ စကားလံုးေတြအတိုင္း ျဖစ္ေနမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရးထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပန္လည္ေဖာ္ျပခြင့္ေပးတဲ့ ကိုေကာင္းကင္ကုိအား ေက်းဇူးမွတ္တမ္းတင္လ်က္....

ဧရာဝတီရဲ ့ရင္ေသြးမ်ားအတြက္

ဧရာဝတီရဲ ့ ရင္ေသြးတစ္ေယာက္
အေဖလည္းေပ်ာက္
အေမလည္းေပ်ာက္
သူေျခခ်ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြလည္းေပ်ာက္
သူ ့ရဲ ့အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုလံုး ေန ့ခ်င္းညခ်င္း ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ…

သူခ်စ္တဲ့ အစ္ကို ဘယ္မွာလဲ၊
သူခ်စ္တဲ့ ညီမေလး ဘယ္မွာလဲ၊
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို ့ရဲ ့ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေနာက္ဆံုးခရီးကိုေတာ့
သူ မျမင္လိုက္ရတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။

ဘဝရဲ ့ ေရတို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း မုန္တိုင္းနဲ ့လြင့္ပါ
ဘဝရဲ ့ ေရရွည္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြလည္း ေရထဲေမ်ာပါ
ဘဝမွာ ရွိသမွ်အရာအားလံုးကို နာဂစ္ကယူသြားျပီ။

ကိုယ့္ပစၥည္းေလး တစ္ခု ေပ်ာက္ဆံုးပ်က္စီးရင္ေတာင္
လူဆိုတာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲတတ္ၾကေသးတာ၊
တြယ္တာစရာ အကုန္လံုး ဆံုးရွံဳး၊ ကမၻာတစ္ခုလံုးေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ
ဘယ္လို အသက္ဆက္ရွင္ၾကရ ရွာေလမလဲ။

နာဂစ္ေရ…
မင္းခဏေလး ေမႊလိုက္တာ
ဘဝေတြ သန္းနဲ ့ခ်ီျပီး ေသေတာ့မယ္။
ေဆြမရွိ၊ မ်ိဳးမရွိ
စားစရာ ေသာက္စရာ မရွိ၊
ကုစရာ ေဆးမရွိနဲ ့
ေစတနာေတြ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေလာက္ရွိၾကလည္း
ဒုကၡေတြက မဟာစၾကၤာဝဠာမို ့
ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သေလာက္သာ။

လူအုပ္က တစ္ရာႏွစ္ရာ
စားစရာေလးေတြက တစ္ခုႏွစ္ခုတည္း၊
ၾကက္ကေလး၊ငွက္ကေလးေတြလို သူတို ့အစာလုေနၾကရရွာတယ္။

ရခဲ့လွတဲ့ လူဘဝမွာ
ကံေကာင္းစြာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တာပဲလား
အၾကင္နာတရား ထြန္းကားခြင့္မေပးတဲ့ရပ္ဝန္းမွာ
ကံဆိုးစြာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တာပဲလား။
ၾကားရျမင္ရတဲ့ သတင္းေတြက
ရင္ထဲမွာ မခ်ိလိုက္တာ။

လူခိုးရင္ အစုတ္ေတာ့ က်န္ေသးတယ္။
မီးေလာင္ရင္ေတာင္ ျပာပံုေတာ့က်န္ေသးတယ္။
နာဂစ္ေရ…
မင္းလုပ္လိုက္မွ
ပုပ္ပြျပီး ေပါေလာေပၚေနတဲ့ အေလာင္းေတြ
သခ်ၤ ိဳင္းပ်က္လို ျဖစ္သြားတဲ့ ျမိဳ ့ရြာေတြ
မိဘမဲ့ကေလးေတြ
ခိုကိုးရာမဲ့ဒုကၡသည္ေတြနဲ ့
ကပ္မ်ိဳးစံု၊ ေရာဂါမ်ိဳးစံုပဲ က်န္ခဲ့တယ္။

နာဂစ္ေရ
ပြဲခ်င္းျပီး လူသတ္တာ အားမရေသးလို ့
ဒုကၡေပါင္းစံုခ်န္ထားရစ္ခဲ့တာလား။
ဒီလိုနဲ ့ …
အျပစ္မဲ့သူေတြ
ေသမင္းေရွ ့ေမွာက္
ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ထပ္ေရာက္သြားၾကဦးမွာလား။
ေၾသာ္..
ဧရာဝတီဟာ
အေလာင္းပံုထဲကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ႏိုးထရေပဦးေတာ့မယ္။

ဧရာဝတီက ညီအစ္ကိုတို ့။
သင္တို ့ရဲ ့ဒုကၡဟာ ငါတုိ ့ရဲ ့ဒုကၡပဲျဖစ္တယ္။
သင္တို ့ရဲ ့မ်က္ရည္ေတြဟာ ငါတို ့ရဲ ့မ်က္ရည္ေတြပဲျဖစ္တယ္။
သင္တို ့ရဲ ့ငိုသံဟာ ငါတို ့ရဲ ့ရင္ထဲမွာ အထပ္ထပ္ပဲ့တင္တယ္။

အို…စပါးက်ီရဲ ့ရင္ေသြးတို ့
သင္တို ့ဟာ ငါတို ့ကို ထမင္းေကၽြးခဲ့တဲ့ သူေတြျဖစ္တယ္။
သင္တို ့ကို ထမင္းျပန္ေကၽြးဖို ့ငါတို ့မွာတာဝန္ရွိတယ္။

ဘာမွ အားမငယ္နဲ ့ဧရာဝတီ
ကမၻာၾကီးရဲ ့ ေနရာအႏွံ ့မွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို ကိုးကြယ္တဲ့သူေတြရွိတယ္။
ႏွလံုးသားလွတဲ့ ကရုဏာလက္ပိုင္ရွင္ေတြရွိတယ္။
စိတ္သြားတိုင္း ကုိယ္ပါႏိုင္ေအာင္ ငါတို ့မရအရ အားထုတ္ျပီး
သင္တို ့ဆီ မေရာက္အေရာက္ ငါတို ့လာခဲ့မယ္။

ကမၻာအရပ္ရပ္က ညီအစ္ကိုတို ့…
နာဂစ္ရဲ ့ ရက္စက္လွတဲ့ လက္သီးခ်က္နဲ ့
ဧရာဝတီဟာ မရွဳမလွ အသက္ငင္ေနျပီ။
ညီအစ္ကိုတို ့…
ဧရာဝတီကို ဧရာဝတီ ျပန္ျဖစ္ဖို ့အတြက္
ေစတနာလိုသလို ပညာလည္းလိုတယ္။
ေရတို အားထုတ္မွဳေတြလိုသလို ေရရွည္အားထုတ္မွဳေတြလည္းလိုတယ္။

ျပီးေတာ့ အားလံုးက
အရွိတရားကိုလက္ခံျပီး
အသိတရားနဲ ့လက္ျမန္ဖို ့လည္းလိုတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

မွတ္ခ်က္။ ။ မူရင္းအတိုင္း ဤေနရာမွကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေခါင္းစဥ္ရဲ႕ နာမည္ခြဲဟာ 'စကားေျပာေသာ ကၽြန္ေတာ္' လည္း ျဖစ္တယ္။

စိတ္လႊင့္မွဳတစ္ခု

လိမ့္ကာလိမ့္ကာနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေလးတစ္ခု ျပဳတ္က်လာတယ္။ တကယ္ပါ ဒီရက္ေတြမွာ အဆင္မေျပပါဘူး။ ခင္မ်ားအေနနဲ႕ ေပါင္မုန္႕ကို တစ္ကိုက္ အသားကိုတစ္ကိုက္ ကိုက္ရတာ ႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ေတာ့ ေပါင္မုန္႕ကိုခ်ည္း ကိုက္ေနရတယ္။ မစားလို႕လည္း မရဘူးေလ၊ အသားက မက်က္တက်က္ျဖစ္ေနတာကိုး။ ၾကာေတာ့လည္း အီလည္လည္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ အသားေလး လွ်ာေပၚတင္နိုင္မယ့္ အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ေနရတာ.. ေပါင္မုန္႔ၾကမ္းႀကီး ဝါးရင္းေပါ့။ အဆင္ေျပရင္ ခင္မ်ားအေနနဲ႕ ေလာကဓံကို ေက်းဇူးတင္လို႕ရပါတယ္။

ဖတ္ရင္းနဲ႕ ဗိုက္ဆာလာၿပီလားဗ်။ အေၾကာ္ပန္းကန္ထဲမွာ ခင္မ်ားအတြက္ ေမာ္ဒန္တစ္ျခမ္းပဲ့ ခ်န္ထားတယ္၊ အလြမ္းနံ႕ေတာ့ နည္းနည္း ေညာ္ခ်င္ေညာ္မယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခုခုခ်က္တိုင္း အဲဒါ အၿမဲတမ္းသံုးတာကိုး။ သူက ငရုတ္သီးလိုပဲ။ ေထာင္းတဲ့အခါလည္း သတိထားရတယ္၊ မေတာ္.. မ်က္လံုးထဲ ဝင္သြားရင္ မ်က္ရည္ေတြ လည္လာေရာ… ။ ေနာက္ၿပီး ေရရွည္မီွဝဲတဲ့အခါ ခင္မ်ားရဲ႕ က်န္းမာေရးလည္း ထိခိုက္နိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ တာဝန္တခ်ိဳ႕ ထမ္းေဆာင္ရင္း အလြမ္းေရွာင္ေနသဗ်။

အေပၚက စကားလံုးေတြကို ဖတ္တတ္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူသင့္တယ္။ ဟစ္တလာဆို ေသၿပီးတဲ့အထိ၊ ‘က’ ကိုေတာင္ မျမင္ဘူးခဲ့ဘူးေလ။ အဲဒီကိစၥ.. ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းသင့္လား၊ ဝမ္းသာသင့္လားေတာင္ မခြဲတတ္ဘူးဗ်။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ေခါင္းထဲက သုညေတြကို နိုင္သေလာက္ ဆြဲေခၚသြားၾကပါအံုး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာေတာ့ သူက ကဗ်ာေတြ ေရးဖို႕ ရည္းစားထားတာတဲ့။ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ… ရည္းစားေတြေရးဖို႕ ကဗ်ာေတြထားတာလား။ ကဗ်ာေတြက သူ႕ကို ေရးတာလား။ ကဗ်ာေတြကို ရည္းစားေတြ ထားတာလား။ အေျဖမထုတ္တတ္လို႕ စိတ္ေတြ ပူေကာင္း ပူမယ္။ ဒါဆို ခင္မ်ားက နွစ္သိမ့္တဲ့ အေနနဲ႕ အိုဇုန္းလႊာေၾကာင့္ပါလို႕ ေျပာလိုက္မလားဗ်ာ။ ဒါထက္ ပိုၿပီး အိမ္မွာရွိတဲ့အခါ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ေတြကို စနစ္တက် စြန္႕ပစ္ေပးရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။

ျဖစ္ခ်င္တာေတြရွိေပမယ့္ ျဖစ္သင့္တာေတြထက္ပိုမျဖစ္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ ျဖစ္နိုင္တာေတြပဲ လုပ္ၾကည္႕တာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြအားလံုးဟာ လူေတြရဲ႕ ကန္႕သတ္ခ်က္နဲ႕ သီအိုရီေတြ ျဖစ္တယ္။ ေမြးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခင္မ်ားတို႕ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚပိုင္ခြင့္ကို အဲဒီလူေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ ပံုေသနည္းေတြ အဘိဓါန္ေတြ၊ ယဥ္ေက်းမွဳေတြ၊ ဘာသာတရားေတြနဲ႕ ေဘာင္ခတ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း သူတို႕လိုပဲ လူ႕ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္းထဲက လူေတြဆိုၿပီး ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ “ျဖစ္ခ်င္တယ္” ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြးတတ္သေလာက္ပဲ ျဖစ္ခြင့္ရွိေတာ့တယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ဆရာဝန္တစ္ဦး၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဘုရင္တစ္ပါး၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေခြးတစ္ေယာက္၊ ပန္းခ်ီသမ၊ ဆရာဝန္တစ္ခု၊ ဘုရင္တစ္ေကာင္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြအားလံုးဟာ အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ ရုပ္မဟုတ္ရင္ နာမ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခုစလံုးပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါထက္ပိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူေတြ မေတြးနိုင္ဘူး။ သခၤ်ာပညာအရဆိုရင္ X-Y ျပင္ညီတစ္ခုလို ျဖစ္မယ္။ ဒါဆိုရင္ အရာဝထၳဳေတြ တိုင္းတာတဲ့အခါ Dimension က ရုပ္ရယ္၊ နာမ္ရယ္ နွစ္ခုပဲ ရွိတယ္လို႕ ဆိုလိုခ်င္ေနတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ေလာေလာဆယ္ ႀကိဳးစားေရးေနတဲ့ အသည္း back-up လုပ္နည္း programတစ္ခုအတြက္ ဒီဆိုလိုခ်က္က အသံုးဝင္ေကာင္းဝင္မယ္။ ေမးစရာေတာင္မလိုပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး အသည္းကြဲျခင္းကို ေၾကာက္တယ္ဆုိတာ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ အသည္းမွာ software တစ္ခု တပ္ထားရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႕ ေတြးမိတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ ေရအိုင္ထဲမွာ လရိပ္ေတြ ထူထပ္မ်ားျပားေနလို႕၊ (ဒါမွမဟုတ္လည္း အသည္းကြဲတိုင္း ေသာက္တဲ့ ေကာ္ဖီနဲ႕ ျမည္းစရာ စာအုပ္ေတြ ေစ်းတက္သြားလို႕။) အဲဒီ softwareရဲ႕ အလုပ္လုပ္ပံုက အသည္းထဲ ဝင္လာသမွ် ပစၥည္းေတြ (အခ်စ္၊ အမုန္း၊ အခ်ိဳ၊ အခါး)မွာ အသည္းခြဲေစနိုင္တဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ ပါမပါ စစ္ေပးမယ္ေလ။ မသကၤာစရာရွိရင္ ခင္မ်ားကို သတိေပးမွာေပါ့။ အဲဒီအခါ ခင္မ်ားအေနနဲ႕ အဲဒီပစၥည္းကို ဝင္ခြင့္(ဗီဇာ)ပိတ္လိုက္လို႕ ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံုးျပဳတဲ့အခါ ပံုမွန္ သက္တမ္းတိုး (update) လုပ္ေပးဖို႕ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္.. အေၾကာင္းက ေနာက္ဆံုးေပၚ အသည္းခြဲ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ ေန႕စဥ္နဲ႕ အမွ် ျပန္႕နွံ႕ေနလို႕ပဲ။)

ကၽြန္ေတာ္ဟာ တခါတရံ အခ်ိန္ပိုင္း ကဗ်ာေရးသူ အလုပ္လည္း လုပ္ေသးတယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ အဆင္မေျပမွဳေတြထဲမွာ ကဗ်ာေရးတဲ့ အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါဆို ကဗ်ာေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡေပါ့။ (ကၽြန္ေတာ့္အတြက္) အဲဒါေတြကေတာ့ စာေရးစားပြဲမွာ ကဗ်ာမထြက္ျခင္း၊ ေရးခ်စရာ မရွိေသာ အခ်ိန္မွ အိုင္ဒီယာရျခင္း၊ တစ္ခါတစ္ခါဆိုဗ်ာ အခ်ိန္ကိုက္ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ကဗ်ာေတြ အေတာင့္လိုက္လည္း ထြက္ထြက္က် တတ္တယ္၊ ခင္မ်ားဆိုရင္ ကဗ်ာေတြ ဆက္ေတြးမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေျဖေတြပဲ ေရးခ်ေနမွာလား။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ဥာဏ္လည္း မေကာင္းဘူးဗ်။

ရြက္တစ္စင္း လႊင့္တဲ့အခါ ပန္းတိုင္မေရာက္ခင္ မုန္တိုင္းေတြ၊ ဒီေရေတြ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ၊ အတားအဆီးေတြ ရွိတယ္။ စိတ္တစ္ခု လြင့္တဲ့အခါ ရည္မွန္းခ်က္မေရာက္ခင္ အဆင္မေျပမွဳေတြ၊ အနာေတြ၊ အေနွာင့္အယွက္ေတြ၊ ပေယာဂေတြ၊ ခ်ဳပ္ေနွာင္မွဳေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြအားလံုးအတြက္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႕ ထြက္ေပါက္တစ္ခုရဲ႕အမည္ကို ေသျခင္းလို႕ ေခၚတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ အားလံုးဟာလည္း ဝင္သက္ကေလး အထြက္နဲ႕ ထြက္သက္ကေလး အဝင္ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ေသတဲ့အခါက်ရင္ အနာေတြကို ေျမျမႇဳပ္၊ ကဗ်ာေတြကို အရည္ျပဳတ္ရင္း သရဏဂံုနဲ႕ အေျဖထုတ္လိုက္ေပါ့။