Monday, May 10, 2010

ခ်ိတ္

ငါးမွ်ားရင္းက အမွတ္မထင္
တျခားအရာေတြကို
မိသြားတာမ်ိဳး ႀကံဳဖူးသလား
(ဆရာေခ်ာကေတာ့ စႀကၤာဝဠာႀကီးကုိ မိခဲ့ပါတယ္တဲ့)

ငါးစာကို ေရထဲခ်တဲ့အခါ ငါးကိုမိတယ္
ပင္လယ္စာေတြခ်မိတဲ့အခါ ပင္လယ္ကို မိမယ္..
လူစာကို ခ်မိရင္ေတာ့
အဲဒါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္မိတဲ့ေန႔ပဲျဖစ္မယ္။

အဲဒီအခါမ်ိဳးက်ရင္
ကိုယ္ဘယ္ကို ေျပးနိုင္ေျခရွိသလဲ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သိေနေတာ့
ကိုယ့္ဆီက ကိုယ္လြတ္ေအာင္
ကိုယ္ဘယ္လို႐ုန္းမလဲ

ဒါေပမယ့္လို႔
ကိုယ္ဘယ္ကိုေျပးမလဲဆိုတာ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သိတာေသခ်ာလား
ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုခုေၾကာင့္
ကိုယ္မဟပ္ခဲ့တာေသခ်ာလား

ကိုယ္ဆြဲတင္လိုက္တဲ့ ခ်ိတ္ရဲ႕ထိပ္မွာ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပါလာတဲ့
ကိုယ္႐ုပ္ကိုယ္ေရာ ကိုယ္မွတ္မိလား
မွတ္ပုံတင္နဲ႔ တိုက္စစ္ၾကည္႕ေသးလား

ကိုယ့္ထက္ ကိုယ္ညံ့လို႔ပဲဆိုၿပီး
ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ၿငိမ္ပါသြားတာမ်ိဳးပဲလား
ျပန္လြတ္လိုလြတ္ညား
႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ပါေစ ႐ုန္းမလား

တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ထခုန္ေနတာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိလို႔ေပ်ာ္သြားတာလား
တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ထခုန္ေနတာ
ကုိယ့္ခ်ိတ္နဲ႔ကိုယ္ဆူးတာ နာေနလို႔လား

မမွ်ားခင္က အခ်ိန္သတ္မွတ္ထားသလား
ဒါမွမဟုတ္ မိခ်င္မိ၊ မမိခ်င္ေနလား..
လိုအပ္ရင္ O.T.(overtime) ေတြပါ ဆင္းလား
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲ မိရင္ရၿပီလား
ဒါမွမဟုတ္ ခဏခဏ ျပန္လႊတ္ၿပီး ဖမ္းၾကည္႕ေသးလား

ကိုယ္က ကိုယ့္အတြက္ အနစ္နာခံဖို႔ ကိုယ့္အစာကိုယ္ဟပ္ခဲ့တာလား
ကိုယ္က ကိုယ့္ကို ညႇင္းဆဲဖို႔ ကိုယ့္အစာကုိယ္တပ္ခဲ့တာလား

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိေအာင္ ဘယ္နည္းေတြ သုံးၿပီးဖမ္းမလဲ
ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ဆင္းရလား၊ အလုပ္သင္ေတြ တက္ရသလား
Sponsor အေထာက္အပံ့ေတြယူေသးလား

ကိုယ့္လက္က ကိုယ္လြတ္ေအာင္ ဘာေတြၾကည္႕ေရွာင္မလဲ
ရာသီဥတုနဲ႔ စိတ္အေျခအေနကို ထည္႕စဥ္းစားဖို႔လုိအပ္လား
ကံ၊ ဥာဏ္၊ ဝီရိယပဲလား

ကိုယ္ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုဆာမယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀကိဳသိေနလား..
ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္သဘာဝ ကိုယ္သိဖို႔
အင္တာနက္ေတြ၊ သုေတသနျပဳက်မ္းေတြမွာ ေလ့လာရေသးလား
သူငယ္ခ်င္းေတြကို အသံုးျပဳ စစ္တမ္းေကာက္ၾကည္႕ဖူးလား..

ကုိယ့္ကိုယ္ကိုမွ်ားခံထိဖို႔ ခ်ိတ္ကို အေဝးႀကီးပစ္ရလား၊
ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အနီးအနားမွာပဲ ခ်လိုက္ရင္လည္း ျဖစ္သလား
ကေလးမ်ား အလြယ္တကူမေရာက္ရွိနိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ ထားသလား

ကိုယ့္အစာ ကိုယ္သိဖို႔ အလင္းေရာင္ေကာင္းမြန္စြာရရွိဖို႔လိုအပ္သလား
ကိုယ့္အစာ ကိုယ္သိဖို႔ အနံ႔ခံေကာင္းဖို႔လိုသလား

ကိုယ့္အစာ ကိုယ္ဟပ္တဲ့အခါ
အၿမဲတမ္း သမ႐ိုးက်နည္းလမ္းကို သံုးလား
တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည္႕စားၾကည္႕ေသးလား..
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ဆြၾကည္႕ေသးလား

ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္မိဖုိ႔အတြက္ေရာ
ဦးေနွာက္နဲ႔ ကိုယ္ကာယ ဘယ္ဟာကို ပိုသံုးရလဲ
ကိုယ့္ထက္ ကိုယ္ လည္ဖို႔၊ သြက္ဖို႔ လိုလား
ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခါလာလည္း သည္ေဖာ္ျမဴလာပဲလား..

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ
သူမ်ားေတြက လာဟပ္တာမ်ိုးေရာျဖစ္တတ္လား
အဲဒီအခါမ်ိုးက် ဘယ္လိုလုပ္ပစ္ေလ့ရွိလဲ

ကိုယ့္လက္ခုပ္ထဲက ကိုယ့္ကို
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အေသမသတ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပဳခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာကို က်က္ဖို႔
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ယူရလဲ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လႊတ္ေပးခ်င္စိတ္မ်ားေကာ
ရွိသလား
တစ္လုပ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူးကို ေထာက္သလား

အမိခံခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ဟာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္တဲ့အခါမွာေရာ
ကိုယ္႐ုပ္ကိုယ္ မွတ္မိလား..
သိသိရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္မလား
လမ္းေတြ႕ရင္ ေနာက္မေခၚေတာ့ဘူးလား..
သစၥာေဖာက္တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံမွာလား..
သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာလို႔ပဲ သေဘာပိုက္လိုက္သလား

တစ္ခါတစ္ေလ (ဒါမွမဟုတ္) ဘယ္ေတာ့မွ
ကိုယ့္ခ်ိတ္ဟာ ကိုယ့္ဆီ ျပန္မေရာက္လာတာမ်ိဳး ျဖစ္ဖူးလား
ဒါနဲ႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေရာ ျပန္မွ်ားၾကည္႕ရဲလား


ခန္႔ေန



မွတ္ခ်က္။ ။တျခားကဗ်ာေတြမွာ မွတ္ခ်က္၊ ရွင္းလင္းခ်က္ေတြ မေရးျဖစ္တာၾကာေပမယ့္
ဒီကဗ်ာမွာေတာ့ အထူးတလည္ ေရးလိုပါတယ္။ ဒီကဗ်ာမွာ နည္းနည္းေျပာစရာရွိပါတယ္။ မေျပာလည္း ျဖစ္လို႔ရပါတယ္။ ဆရာေခ်ာ(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) ခေရဇီေတြနဲ႔ အျခားေသာ သူ႔ကဗ်ာဖတ္ဖူးသူေတြအတြက္ ထင္စရာတစ္ခုျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ “ၿပီးပါၿပီ”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲမွာ ေနာက္ဆံုး
“ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေတြက အစာကို ငါမဟပ္ဘူး။
ငါ့ဘဝ ငါးစားကိုသာ ငါဟပ္ခဲ့တယ္။ ။”
ဆိုတဲ့ နွစ္ေၾကာင္းကို ဒီကဗ်ာဟာ ဆြဲဆန္႔ေရးထားသေယာင္ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကဗ်ာကို စေရးတုန္းက အဲလို မရည္ရြယ္ခဲ့႐ိုး အမွန္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုး “ငါး”ထဲက တစ္ေၾကာင္းကိုသာ ရည္ညႊန္းအျဖစ္နဲ႔ ျပန္သုံးခဲ့ပါတယ္။
ကဗ်ာအဆံုးသတ္ခါနီးက်မွ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အဲ့အေပၚက နွစ္ေၾကာင္းကို သြားသတိရမိလို႔ အခုလို ရွင္းလင္းခ်က္ကေလး ထုတ္ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။


ဆရာေခ်ာသို႔ သတိတရ
ခန္႔ေန

Sunday, May 9, 2010

တစ္ေန႔မွ ေမ့မရသူေလးသို႔

လူတစ္ေယာက္မွာ
သူ႔အေၾကာင္း ဒ႑ာရီတစ္ခု
ရွိသင့္တယ္ မဟုတ္လား။
အရာရာဟာ
ေျမႀကီးေပၚ တုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေရးျခစ္ထားသလို
ျဖစ္လြယ္ပ်က္လြယ္ေတြ ခ်ည္းပါပဲကြယ္။
မင္းတစ္ဘဝလုံး ေၾကကြဲက်န္ရစ္ရေအာင္ဆိုၿပီး
ငါ့ကိုယ္ငါလည္း အဆံုးမစီရင္ရဲ
ဒါဆို
ေသနတ္ေျပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည္႕ရင္း
ခလုပ္နွိပ္မိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရယ္လို႔
လူေတြ ျပက္ရယ္ျပဳ က်န္ရစ္ၾကမွာေပါ့
ငါ့ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးကို ငါလုပ္မၿပီးေသးသမွ်
ဘယ္အရာေပၚမွာမွ
ငါ့ကိုယ္ငါ မပံုခဲ့နိုင္ဘူး။
ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ
ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းမွာ နွစ္ခါပ်ံသန္းနိုင္ဖို႔
ေနမင္းႀကီးကို တစ္ႀကိမ္ပတ္ရတယ္။
တစ္ေန႔မွ ေမ့မရသူေလးေရ..
သည္တစ္ညေနခင္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
အေကာင္းတိုင္း တင္က်န္ရစ္ဖို႔
ေတာင့္ခံထားရသူပါ။
ငါက ဂ်ဴးလိယက္ဆီဆာလိုပဲ
ကိုယ့္ရန္သူေတြရဲ႕ စာရင္းကို မွတ္မထားတတ္ဘူး။
ကိုယ့္နာမည္ ဘယ္သူတုန္းရယ္လို႔
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ေမးရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့
ေသနတ္ေျပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည္႕မိျပန္ရဲ႕။
မင္းဖို႔ ဒ႑ာရီတစ္ခုေပါ့ကြယ္။


ပိုင္စိုးေဝ
ကလ်ာမဂၢဇင္း
ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၉၇။
(ဣတၳိယေတာင္တန္း ကဗ်ာမ်ား)

Saturday, May 8, 2010

ဆယ္ကမာၻေပါ့.. ဟုတ္လား နွင္း..

Marina Bayသို႔
ဆိုက္ကပ္ရန္ ရထားႀကီးဟာ
ဦးတည္ခ်က္ေတြ မေျပာင္း၊
ရည္ရြယ္ခ်က္သာ ေျပာင္းခဲ့ေလတယ္

နံေဘးက မိုးေရသံေတြ
မွတ္တိုင္ေက်ာ္သြားတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔
ေက်ာင္းသူေလး နင္းရာ လမ္းက
ေက်ာင္းသားေလး ခင္းရာ ပန္းမ်ားလည္း မလန္းနိုင္ေတာ့ၿပီ။

လက္ၾကားက မီးတိုင္တိုတိုေလးေတြကို
စုပ္ယူအားျပဳလို႔
ငါတို႔ၾကားက စၾကာဝဠာႀကီးဟာ
ဒီေလာက္ေတာင္ ကြာခဲ့ရပါသတဲ့ကြယ္..

ဘာေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့
ဘာေတြပဲ ျဖစ္လိမ့္ျဖစ္လိမ့္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနျပန္မေကာင္းနိုင္ေတာ့လို႔..
အေတာင္မဲ့ နတ္သမီးေလး“နွင္း”ေရ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္ပါေနာ္...


ခန္႔ေန

Thursday, May 6, 2010

အမ်ိဳးအစား- အတြင္းလွိဳက္စားေရာဂါ

ေဟာဒီမွာ တစ္ယူဇနာ ဆားငန္ရည္ေတြ
ေဟာဒီမွာ တစ္ယူဇနာ သဲပြင့္ေတြနဲ႔
ေဟာဒီက ေက်ာက္ေဆာင္တို႔
ကဲ ပင္လယ္ျဖစ္ဖို႔ ဘာက်န္ေသးလဲ..
သူ ရင္ခံုတဲ့အခါ
လွိုင္း ေတြ ထ ကမယ္


ခန္႔ေန

Sunday, May 2, 2010

နွစ္နွစ္သား အနိ႒ာရံုသို႔တဖန္

နာဂစ္နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဒီတစ္ပုဒ္ပဲ ရွိေတာ့ကာ..


“မာရ္နတ္ေရးတဲ့ နာဂစ္ဇာတ္ (သို႕မဟုတ္) ျပာပံုထဲက ကဗ်ာ”



တစ္ညထဲပဲ…
ဒါေပမယ့္
တစ္ဘဝကို အၿမဲေရာက္သြားသလို..။

အဲဒီဘဝမွာ ..
စာသင္ခံုေတြ မရွိေတာ့ဘူး
မိသားစုထမင္းဝုိင္း မရွိေတာ့ဘူး
အိမ္ မရွိေတာ့ဘူး
ေမေမ့ရင္ခြင္ မရွိေတာ့ဘူး။

ေသာက္ေရေတြထက္
မ်က္ရည္ေတြ ပိုမ်ားတယ္..
စာအံသံေတြ အစား
အစာလုသံေတြက
ေက်ာင္းလာတက္ၾကတယ္...
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြရဲ႕ ေနရာ
လူေပ်ာက္ရွာသံေတြက
ေနရာယူၾကတယ္..
ႏို႕စာၿပီး ေအာ္ငိုသံေတြဟာ
ဘုရားရွိခိုးသံတခ်ိဳ႕ကို
ဖံုးလႊမ္းသြားတယ္..
နာဂစ္ေရ..
ဧရာဝတီ လယ္သမားႀကီးရဲ႕
ဒဏ္ရာမကင္းတဲ့ လက္ေတြကိုမ်ား
ျဖတ္ပစ္လိုတာလား...
တစ္ရက္ျခားတဲ့ ဘဝမွာ
ေက်ာင္းသားကေန
ငါလည္း
သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီ ။

ေဖးကူရာ…
ငါတို႕အတြက္ အလွဴလည္း
အဆီေတြ စုပ္
အသားေတြ ထုတ္ခံေနရလို႕…
သစ္တစ္ပင္ဟာ
အျမစ္တစ္မွ်င္ေတာင္ မက်န္ေတာ့လို႕..
ေလွာ္တက္တစ္ေခ်ာင္းဟာ
အနားအေရာက္မွာ
ထင္းစတစ္ခု ျဖစ္သြားလို႕။

ငါ့အတြက္
ေခၚစရာ အေဖရယ္ မက်န္၊
ေတာ္စရာ အေမရယ္
ျပန္မလာေတာ့..
အျပစ္တင္ဖို႕ရာက
စစ္ကၽြန္ဘဝလား ?
ဆိုင္ကလုန္းလား ?
အတိတ္ကံလား ?
ဧရာဝတီလား ?
…………………
နိဂံုး မထိုးတတ္ခင္..
မီးေမႊးဖို႕ဆိုၿပီး
ငါ့ကဗ်ာေလးကိုလည္း
သူတို႕ဆြဲယူသြားၾကတယ္....။


ခန္႔ေန


ဒီကဗ်ာကို ၂၀၀၈၊ ၾသဂုတ္လေလာက္မွာ ေရးျပီးခဲ့ပါတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္အင္တာနက္မဂၢဇင္း ကို ပထမဆံုးပို႔ျဖစ္ၿပီး ေဖာ္ျပခံတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခု ၂၀၁၀ ေမလ(၂)ရက္၊ နာဂစ္ျဖစ္ခဲ့တာ နွစ္နွစ္ေျမာက္အျဖစ္ ျပန္လည္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္..

ငါတို႔ ဘာသာစကားကို ေျပာတတ္သူေတြ

စကားတတ္သူ၊ ကစားတတ္သူမ်ား၊
ေရလွ်ံသူ၊ ရန္ရွည္သူမ်ား၊
ေရတိမ္နစ္သူ၊ ေရနစ္တိမ္သူမ်ား၊
ဝါးကူထိုးသူ၊ သူထိုးကူဝါးမ်ား၊
သမ္းေဝေနသူ၊ ဝမ္းေသေနသူမ်ား၊
ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနသူ၊ ထိပ္ေတြ႕တိုက္ေနသူမ်ား..

ကၽြန္ုပ္တို႔၏ အဓိပၸာယ္ကို
ကၽြန္ုပ္တို႔က ေဖာ္ျပဖို႔
ကၽြန္ုပ္တို႔၏ ဘာသာစကားနွင့္ပင္ လုံေလာက္ပါ၏။


ခန္႔ေန
Free counter and web stats