လူတစ္ေယာက္မွာ
သူ႔အေၾကာင္း ဒ႑ာရီတစ္ခု
ရွိသင့္တယ္ မဟုတ္လား။
အရာရာဟာ
ေျမႀကီးေပၚ တုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေရးျခစ္ထားသလို
ျဖစ္လြယ္ပ်က္လြယ္ေတြ ခ်ည္းပါပဲကြယ္။
မင္းတစ္ဘဝလုံး ေၾကကြဲက်န္ရစ္ရေအာင္ဆိုၿပီး
ငါ့ကိုယ္ငါလည္း အဆံုးမစီရင္ရဲ
ဒါဆို
ေသနတ္ေျပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည္႕ရင္း
ခလုပ္နွိပ္မိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရယ္လို႔
လူေတြ ျပက္ရယ္ျပဳ က်န္ရစ္ၾကမွာေပါ့
ငါ့ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးကို ငါလုပ္မၿပီးေသးသမွ်
ဘယ္အရာေပၚမွာမွ
ငါ့ကိုယ္ငါ မပံုခဲ့နိုင္ဘူး။
ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ
ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းမွာ နွစ္ခါပ်ံသန္းနိုင္ဖို႔
ေနမင္းႀကီးကို တစ္ႀကိမ္ပတ္ရတယ္။
တစ္ေန႔မွ ေမ့မရသူေလးေရ..
သည္တစ္ညေနခင္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
အေကာင္းတိုင္း တင္က်န္ရစ္ဖို႔
ေတာင့္ခံထားရသူပါ။
ငါက ဂ်ဴးလိယက္ဆီဆာလိုပဲ
ကိုယ့္ရန္သူေတြရဲ႕ စာရင္းကို မွတ္မထားတတ္ဘူး။
ကိုယ့္နာမည္ ဘယ္သူတုန္းရယ္လို႔
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ေမးရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့
ေသနတ္ေျပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည္႕မိျပန္ရဲ႕။
မင္းဖို႔ ဒ႑ာရီတစ္ခုေပါ့ကြယ္။
ပိုင္စိုးေဝ
ကလ်ာမဂၢဇင္း
ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၉၇။
(ဣတၳိယေတာင္တန္း ကဗ်ာမ်ား)
No comments:
Post a Comment