နာေရးေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ
ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ ရွာမေတြ႕တဲ့အခါတိုင္း
ေဒါက္တာနဲ႔ ပတ္သတ္ခြင့္ရေသးတယ္ဆိုၿပီး
ေပ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ပါ။
ဒါေပမယ့္ေလ
နားက်ပ္နဲ႔ မေရာက္ရွိနိုင္တဲ့ ေနရာေတြက်မွ
ဒဏ္ရာေတြက (၃)ရာသီမျပတ္ ခိုေအာင္းေနလို႔
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဟင္
ေဒါက္တာရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကုပါ။
ေမ့ေနတယ္ ဆိုတာထက္
ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရတာ..
ဒါေပမယ့္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာကို
ေမ့ေမ့ေနေတာ့ ခက္ပါတယ္။
ကဗ်ာေတြ ေရးမယ့္ လက္မွာ
အနာေတြ ေဆးထည္႔စရာက်န္ေနေသးလို႔ပါ ေဒါက္တာ။
အျဖဴအမည္း ဓါတ္မွန္ေတြနဲ႔ မလံုေလာက္တဲ့အခါ
ေဟာဒီ ရင္ဘတ္ကို ဖြင့္ၾကည္႕ၾကည္႕ပါ ေဒါက္တာ
ေဆးမတိုးေတာ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ေဒါက္တာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္မွာ သိပ္စိုးရိမ္မိ။
(ရင္ဘတ္ႀကီး ဖြင့္ဖြင့္ၿပီးေတာ့)
ေဒါက္တာရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကုပါ။
အျပင္ဘက္က ေရေမႊးနံ႕၊ လူဦးေရထူထပ္မွဳနဲ႔
ႀကိဳးမဲ့စနစ္ေတြကေန ေသြဖယ္လို႔
ေဒါက္တာရဲ႕ ေဆးေပးခန္းေလးထဲကို
ေရာက္ခဲ့ပါမယ္။
ေဆးထိုးအပ္ေတြအစား
အၾကင္နာအၾကည္႕ေတြသာ မ်ားမ်ားထိုးသြင္းလိုက္ပါ။
ေဒါက္တာ မွာၾကားတဲ့အတိုင္း
မိမိကုိယ္မိမိ ဂ႐ုစုိက္ပါဆိုလို႔
ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးမိပါတယ္။
ေဒါက္တာေရာ
ေပးေဆးစာရင္းမွာ
ေဒါက္တာ့နာမည္ကို ဘယ္ေတာ့ ေရးမလဲ။
Wednesday, June 24, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
ဟိ.. ဒါက ဆရာဝန္မေလးထံ ေပးစာေပါ့ =P
ေလာေလာဆယ္ေတာ့.. ေဒါက္တာေလာင္းေလးေပါ့ း)
Post a Comment