တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကုိယ့္အခန္းေလးကို သြန္ခ်လိုက္မလို႔ပါပဲ
ဒါေပမယ့္လည္း
ကိုယ္အသြန္မတတ္လို႔ တစ္ကမာၻလံုးေမွာက္က်ခဲ့တယ္။
သီခ်င္းေလးေတြ တီးတိုးလိုက္ရြတ္တတ္တဲ့ နွဳတ္ခမ္းေလးကအစ
အာ႐ံုခံလြန္းတတ္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ စိတ္ေဝဒနာအဆံုး
အိမ္ေဘးသစ္ပင္က က်လိက်လိေတြကို
ငါ့အိပ္မက္အား ျမည္းၾကည္႕ေစခ်င္တယ္။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာျဖစ္ေနရသလဲ
တဆိတ္ ငါ့စိတ္ေတြဟာ ေလနိုင္လြန္းလွတယ္။
သမင္မေလးရယ္
ေဟာဒီမုဆိုးရဲ႕ ခ်ဳပ္႐ိုးရာမ်ားဟာ
မင္း မပစ္ခဲ့တဲ့ ျမႇားေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေခါင္းကေလးကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည္႕လိုက္တာ
ႀကံဳလွီေနတဲ့ လက္ေမာင္းေလးကို ဖက္တြယ္ထားမိေတာ့မလိုနဲ႔
အေမွာင္ခန္းဟာ တကယ့္ကို ကေယာင္ကတန္းပဲ
“ျပည္ႀကီးေရ..
ဒီတစ္ခါ ပုလင္းအဖုံးေတြ ဖြင့္ရင္ေတာ့
အျပင္းဆံုးေတြနဲ႔ လြင့္မယ္ကြယ္”
မွတ္ဥာဏ္ေတြမွာ ခဏညႇပ္ထားလိုက္
အပ္က်သံေလးတစ္ခ်က္ဟာ မိုးခ်ိန္းသြားရေလာက္ေအာင္
ငါ့အၾကားအာ႐ံုေတြထဲ ပံုသြင္းလိုက္မိၿပီ
နွဳတ္ဆိတ္ေနသူေလးရဲ႕ ၿငိမ္သက္မွဳဟာ
တစ္ခ်က္ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွပါတယ္။ခန္႔ေန
2 comments:
ဘာမွမဟုတ္တာကိုပဲ ဖတ္သြားတယ္ကိုခန္႔ေရ ေကာင္းေသာေန႔ဗ်ာ :)
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ကိုခင္ေလးေရ.. ေကာင္းေသာေန႔ပါဗ်ာ.. း)
Post a Comment