မမနန္စီ

ဧရာဝတီရဲ႕ ဟိုးတစ္ဖက္ကမ္း ေတာင္တန္းေတြမွာ မိုးရိပ္မိုးစေတြ လွမ္းျမင္ေနရေပမယ့္..

ဒီဖက္မွာေတာ့ တိမ္လိပ္တိမ္ေယာင္ေတြ ကင္းစင္သား..

အဲ့ေန႔က မမနန္စီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြ တေျပာေျပာနဲ႔ ျမင္းလွည္းေလးကို စီးလို႔။

အာမိုကီယို လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေပါ့။ မမနန္စီက သူ႔ ဆံပင္ေတြကို တစ္ဖတ္သတ္ၿပီး ညာဖက္ပုခံုးေရွ႕ ဝွိက္ခ်ထားတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည္႕လိုက္ ၾကည္႕လိုက္၊ သူ႔အသြင္အျပင္ဟာ ေက်ာ့ရွင္းလို႔၊ ဒါေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အခုမွ အျပင္မွာ သူ႔ကို စျမင္ဖူးတာ။ သူ႔အသံေလးကလည္း ညင္သာလို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေက်ာသပ္ေပးခံေနရတဲ့ ေၾကာင္းေလးတစ္ပိုင္းကို ျဖစ္လို႔။ မမနန္စီအေၾကာင္း ေျပာရင္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးဝိုင္းႀကီးေတြဟာလည္း မပါမျဖစ္ေပါ့။ (သူ႔နဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ အဲဒီမ်က္လံုးႀကီးေတြကို တတ္နိုင္သမွ် မၾကည္႕ရဲဘူး၊ စကားေပၚအာ႐ံုမေရာက္မွာစိုးလို႔။) ေနာက္ၿပီး သူစီးေနက် ႀကံရည္ေရာင္သဲႀကိဳး ေအာက္ခံအနက္နဲ႔ ဖိနပ္ေလး။ ေန႔လည္စာတူတူစားတုန္းကေတာင္ သူ႔ပန္းကန္ထဲ မကုန္တဲ့ အသားတုန္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည္႕ၿပီး “မမနန္စီေတာ့ ႐ုပ္ဆိုးႀကီးနဲ႔ ရေတာ့မွာပဲ”လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မစမိခဲ့ဘူး။ မမနန္စီကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားသိပ္နည္းတယ္လို႔ ထင္ေနမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေျပာစရာေတြက အမ်ားႀကီးရယ္၊ ေျပာမထြက္တာရယ္သာ။

ဒီလိုနဲ႔ ျမင္းလွည္းေလးဟာ အာမိုကီယိုလမ္းမႀကီးကေန ခဲြထြက္လို႔ နီညိဳေရာင္လမ္းေလးထဲ ေရာက္လာတယ္။

လမ္းနာမည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနဆို၊ မမနန္စီက စကားေတြေကာင္းေနတာကိုး။ ေတာအုပ္ေလးတစ္ခု ရံထားတဲ့ လမ္းေဘးမွာက ေက်ာက္စရစ္ခဲပံုေတြနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း အဲဒီ ေက်ာက္စရစ္ခဲပံုေတြျမင္ရင္ လည္ေခ်ာင္းထဲ နင္နင္လာသလို ခံစားရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တံေတြးေတြမ်ိဳခ်လိုက္၊ စကားေဖာင္ေတြ ႀကိဳးစားဖြဲ႔လိုက္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ ပံုဟာ သက္ေတာင့္သက္သာေတာ့ တယ္မရွိလွဘူး။ အဲ့ေၾကာင့္ ေမးၿပီးသားေတြလည္း ျပန္ျပန္ေမးေနမိတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အေရးထဲ လမ္းမညီတာေၾကာင့္ ျမင္းလွည္းကလည္း ခုန္ခ်ည္းေနေတာ့ကာ စေကာထဲ ထည္႕လိွမ့္ခံထားရတဲ့ ဇီးျဖဴသီးေလးကို ျဖစ္လို႔။ မမနန္စီကေတာ့ သူတို႔ၿမိဳ႕မွာ စီးေနက်မလို႔လားမသိ၊ သူ႔အတြက္ေတာ့ အလိုက္သတင့္နဲ႔ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိလွတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မွတ္မိသေလာက္ ဟာသေလးေတြ၊ ေခါင္းထဲေပၚလာသမွ်အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ စီရင္းကံုးရင္း၊ ေတာင္ပတ္လမ္းရဲ႕ တစ္ေနရာ ေစတီေလးတစ္ခုနားေရာက္ေတာ့ မမနန္စီကို ေမးလိုက္တယ္။

“မမနန္စီ.. ခ်မ္းေနရင္ အေႏြးထည္ဝတ္ထားေလ”

“ရွင္.. ကၽြန္မ မခ်မ္းပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ရွင္ လူမွားေနၿပီထင္တယ္၊ ကၽြန္မ နန္စီမဟုတ္ဘူး”

“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ.. မမနန္စီမွ မမနန္စီအစစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မမွားပါဘူး။”

“မဟုတ္ရပါရွင္”

“ဟုတ္ပါတယ္ မမနန္စီရယ္.. ဘာလဲ.. မမနန္စီက ကၽြန္ေတာ့္ကို မကလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေတာင္ နာမည္ ေမ့သြားတာလား”..

ခန္႔ေန

မစ္စ္ေကာလ္

အဲဒီညတုန္းက စာၾကည္႕တိုက္ထဲမွာေပါ့၊ ညစာလည္း မရွိ၊ တယ္လီဖုန္းလည္း မရ၊

ေဘးမွာက Yပံုသ႑န္သစ္ပင္ေတြ၊ အေဝးကလာေနသူ ကမာၻမေၾကသီခ်င္း၊

ေနာက္ၿပီး ေလတိုက္တဲ့အခါ ဘီယာဘူးခြံသံေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘာဘာညာညာ

မတ္တပ္ထရပ္၊ ရာစုနွစ္အေတာ္အတန္ ၾကာတဲ့အထိပဲ၊ မေတာ္တဆပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အမွတ္တမဲ့ပဲျဖစ္ျဖစ္၊

ေရလို ေလလို နွင္းဆီလို ဘဝကိုရနိုးနိုး ႐ွိဳက္မိရင္းက တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ..

တိတိပပ ေဖာ္ျပရရင္ေတာ့ ေမးခြန္းေမးဖို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ၊ အၿမဲလိုလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ

ရွိေနတတ္တာ၊ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ ေဆးပုလင္းမ်ားစြာ၊ သစ္သားမီးျခစ္ေတြနဲ႔၊ ေမာ္နီတာ ဖန္သားျပင္ေတြ၊

တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က ေလးစားသမွဳေတြ၊ ပါးစပ္ေတြနား သၾကားေရာက္လာတဲ့အခါ

ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ထြက္လာၿပီး၊ ႀကံ႕ခိုင္ေရးစစ္ေဆးျခင္း၊ အေရးယူေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ လိုရင္လိုသလို အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳ၊ အသီးအပြင့္ေတြနဲ႔အတူ၊

ဒါေတြအားလံုးဟာ ေနာင္လာမယ့္ေတြဆီ (ဘာဆိုဘာမွ) ေသေနမွာခ်င္း အတူတူ၊

ဒဏ္ရာသံခ်ပ္ေတြ၊ မီးေလာင္ရာ ပင့္ရာေလ၊ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္မ်ားစြာျဖင့္သာ စြတ္ပ်ံ႕ၾကည္နူးဖြယ္ရာ၊

စာမ်က္နွာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္၊ အာ႐ံုလႊဲပါရေစ၊ မ်က္နွာေတြ၊ မ်က္ႏွာေတြ၊

ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မယူနိုင္ေတာ့လို႔၊ မြန္းလို႔ က်ပ္လို႔၊ စိတ္လက္ခ်မ္းသာရာ . .

မလုပ္ၾကပါနဲ႔ ခင္မ်ာ.. အစစ အရာရာ ေတာင္းပန္လ်က္။

ခန္႔ေန

ေလွ်ာ

တစ္ ထစ္ ခ်င္း. .

အားထုတ္ တက္လာခဲ့သမွ်

အဆင္းဟာ

ျမန္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။

ခန္႔ေန

မွတ္ခ်က္။ ။ဒီကဗ်ာေလးကို စေရးဖို႔ျပင္ေနတာ လြန္ခဲ့တဲ့ (၃)လေလာက္ကတည္းကပါ။ မစခင္ကတည္းက တိုတိုနဲ႔ ေလး..ငါးေၾကာင္းေလာက္ပဲ သံုးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ။ သို႔ေပမယ့္ စကားလံုးေဖာင္းပြေနတာရယ္၊ အဓိပၸါယ္မသြားတာရယ္ေၾကာင့္ ျပင္လိုက္၊ေရးလိုက္၊ဖ်က္ပစ္လိုက္နဲ႔ ၾကာေန၊ ဒီၾကားထဲမွာပဲ တျခားကိစၥေတြနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္ရင္း ပစ္ထားမိရာကေန မေန႔ကမွ အမွတ္တမဲ့ စာအုပ္ျပန္လွန္မိၿပီး အဆံုးသတ္နိုင္ခဲ့တယ္။ ကဗ်ာမေရးျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာေပမယ့္.. ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ၿပီးသြားတိုင္း က်န္ခဲ့တဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲဘူး။ သစၥာနီေျပာသလို ကဗ်ာေရးျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေညာင္းေျပျခင္းတစ္ခုပါပဲ*။