ဒီဖက္မွာေတာ့ တိမ္လိပ္တိမ္ေယာင္ေတြ ကင္းစင္သား..
အဲ့ေန႔က မမနန္စီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြ တေျပာေျပာနဲ႔ ျမင္းလွည္းေလးကို စီးလို႔။
အာမိုကီယို လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေပါ့။ မမနန္စီက သူ႔ ဆံပင္ေတြကို တစ္ဖတ္သတ္ၿပီး ညာဖက္ပုခံုးေရွ႕ ဝွိက္ခ်ထားတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည္႕လိုက္ ၾကည္႕လိုက္၊ သူ႔အသြင္အျပင္ဟာ ေက်ာ့ရွင္းလို႔၊ ဒါေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အခုမွ အျပင္မွာ သူ႔ကို စျမင္ဖူးတာ။ သူ႔အသံေလးကလည္း ညင္သာလို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေက်ာသပ္ေပးခံေနရတဲ့ ေၾကာင္းေလးတစ္ပိုင္းကို ျဖစ္လို႔။ မမနန္စီအေၾကာင္း ေျပာရင္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးဝိုင္းႀကီးေတြဟာလည္း မပါမျဖစ္ေပါ့။ (သူ႔နဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ အဲဒီမ်က္လံုးႀကီးေတြကို တတ္နိုင္သမွ် မၾကည္႕ရဲဘူး၊ စကားေပၚအာ႐ံုမေရာက္မွာစိုးလို႔။) ေနာက္ၿပီး သူစီးေနက် ႀကံရည္ေရာင္သဲႀကိဳး ေအာက္ခံအနက္နဲ႔ ဖိနပ္ေလး။ ေန႔လည္စာတူတူစားတုန္းကေတာင္ သူ႔ပန္းကန္ထဲ မကုန္တဲ့ အသားတုန္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည္႕ၿပီး “မမနန္စီေတာ့ ႐ုပ္ဆိုးႀကီးနဲ႔ ရေတာ့မွာပဲ”လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မစမိခဲ့ဘူး။ မမနန္စီကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားသိပ္နည္းတယ္လို႔ ထင္ေနမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေျပာစရာေတြက အမ်ားႀကီးရယ္၊ ေျပာမထြက္တာရယ္သာ။
ဒီလိုနဲ႔ ျမင္းလွည္းေလးဟာ အာမိုကီယိုလမ္းမႀကီးကေန ခဲြထြက္လို႔ နီညိဳေရာင္လမ္းေလးထဲ ေရာက္လာတယ္။
လမ္းနာမည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနဆို၊ မမနန္စီက စကားေတြေကာင္းေနတာကိုး။ ေတာအုပ္ေလးတစ္ခု ရံထားတဲ့ လမ္းေဘးမွာက ေက်ာက္စရစ္ခဲပံုေတြနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း အဲဒီ ေက်ာက္စရစ္ခဲပံုေတြျမင္ရင္ လည္ေခ်ာင္းထဲ နင္နင္လာသလို ခံစားရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တံေတြးေတြမ်ိဳခ်လိုက္၊ စကားေဖာင္ေတြ ႀကိဳးစားဖြဲ႔လိုက္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ ပံုဟာ သက္ေတာင့္သက္သာေတာ့ တယ္မရွိလွဘူး။ အဲ့ေၾကာင့္ ေမးၿပီးသားေတြလည္း ျပန္ျပန္ေမးေနမိတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အေရးထဲ လမ္းမညီတာေၾကာင့္ ျမင္းလွည္းကလည္း ခုန္ခ်ည္းေနေတာ့ကာ စေကာထဲ ထည္႕လိွမ့္ခံထားရတဲ့ ဇီးျဖဴသီးေလးကို ျဖစ္လို႔။ မမနန္စီကေတာ့ သူတို႔ၿမိဳ႕မွာ စီးေနက်မလို႔လားမသိ၊ သူ႔အတြက္ေတာ့ အလိုက္သတင့္နဲ႔ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိလွတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မွတ္မိသေလာက္ ဟာသေလးေတြ၊ ေခါင္းထဲေပၚလာသမွ်အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ စီရင္းကံုးရင္း၊ ေတာင္ပတ္လမ္းရဲ႕ တစ္ေနရာ ေစတီေလးတစ္ခုနားေရာက္ေတာ့ မမနန္စီကို ေမးလိုက္တယ္။
“မမနန္စီ.. ခ်မ္းေနရင္ အေႏြးထည္ဝတ္ထားေလ”
“ရွင္.. ကၽြန္မ မခ်မ္းပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ရွင္ လူမွားေနၿပီထင္တယ္၊ ကၽြန္မ နန္စီမဟုတ္ဘူး”
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ.. မမနန္စီမွ မမနန္စီအစစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မမွားပါဘူး။”
“မဟုတ္ရပါရွင္”
“ဟုတ္ပါတယ္ မမနန္စီရယ္.. ဘာလဲ.. မမနန္စီက ကၽြန္ေတာ့္ကို မကလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေတာင္ နာမည္ ေမ့သြားတာလား”..ခန္႔ေန
No comments:
Post a Comment