သည္ေတာအုပ္ဟာ
မင္းအတြက္
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေႂကြဖို႔ရာ"
(ဒီလိုနဲ႔ ေတာအုပ္ႀကီးဟာ လည္ျပန္လွည္႔ရင္း
ငွက္ကေလးအပ်ံကို လွမ္းၾကည္႕လိုက္ခ်ိန္မွာ-
ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါကတည္းက ရွိေနမွန္းမသိတဲ့
မ်က္ရည္ေတြဟာ စမ္းေခ်ာင္းေတြအျဖစ္နဲ႔
ငွက္ကေလးရဲ႕ ေနာက္ကို လိုက္လံစီးဆင္းရန္)
-ကဗ်ာ စဝင္လာ-
လက္ေတြဟာ
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမ်ား
ဆက္လက္ေဝွ႕ရမ္းနိုင္အံုးမွာလဲ
ေခတ္အဆက္ဆက္ရဲ႕
နတ္ဘုရားေတြဟာ ေစာင့္ၾကည္႕ေနပါမတဲ့
အိပ္ေပ်ာ္ဝင္စမွသည္
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္႕တိုင္
ငါပဲ သစ္ပင္
ငါပဲ ေတာမီး ျဖစ္ခဲ့ပံု၊ ျဖစ္ေနပံု-
ေနာက္ၿပီး
ေဟာဒီကၽြန္းၿမို႕ေလးရဲ႕
ေျမာက္ဖက္ျမစ္႐ိုးတေလ်ွာက္
တညီတညာထဲ
လိုက္ဆိုေနၾကတာက
“အလြမ္းဟာ ေဆးစက္က်ရာ
ငရဲထင္ေစသား”တဲ့။ခန္႔ေန
