ကဗ်ာဆရာတဲ့။ ကဗ်ာေရးတဲ့ သူကို အမ်ားစု ေခၚၾကတဲ့အေခၚေ၀ၚ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အထင္ႀကီးၾကသလို၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ၾကေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ ကိုယ္မို႕ ဂရုမစိုက္နိုင္ၾကဘူး။
အင္း.. ဒါေတြထားပါ.. ေျပာခ်င္တာက..
ကဗ်ာဆရာထက္ စကားလံုးမုဆိုးလို႕ ေျပာင္းေခၚၾကည္႕ရင္ အဆင္ေျပမလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပံုက..
ကဗ်ာဆိုတာ စကားလံုးေတြကို ပံုစံခြက္ထဲ ထည္႕ၿပီး ျပထားတဲ့ စာပိုဒ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ လူမွာ ရုပ္ကို နာမ္ကေဆာင္သလို ကဗ်ာမွာ စကားလံုးေတြကို ကဗ်ာရဲ႕ flow ကေဆာင္သေပါ့။ တနည္းအားျဖင့္ rhythms လို႕ေခၚရင္လည္း အဆင္ေျပမယ္ထင္ရဲ႕။ အဲဒီ ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့လူဆီမွာ ကဗ်ာရဲ႕ flow ေတြရွိသတဲ့။ တနည္းအားျဖင့္ စကားလံုးေတြအတြက္ေတာ့ ေလွာင္အိမ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာျဖစ္ဖို႕ အတြက္ စကားလံုးေတြကို သူရဲ႕ flow ေတြထဲကို လိုက္ထည္႕တယ္ေပါ့ဗ်ာ.. စကားလံုးေတြကလည္း သူတို႕ အက်ဥ္းခ်ခံရမွာ မလိုလားတဲ့အတြက္ ကဗ်ာဆရာ လိုက္ဖမ္းတာကို ေရွာင္တယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ကဗ်ာဆရာက လိုက္ဖမ္းလိုက္၊ စကားလံုးေတြက ေျပးလိုက္နဲ႕၊ မိလိုက္တဲ့ အလွည္႕ရွိသလို၊ လြတ္သြားတဲ့ အလွည္႕ေတြလည္းရွိသတဲ့..။ အင္း... ဒီေနရာမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ကဗ်ာဆရာေတြက လိုခ်င္တဲ့ စကားလံုးကို မရမခ်င္းလိုက္ဖမ္းၾကသလို၊ တစ္ခ်ိဳ႕ ၾကလည္း ယုန္မရ ေၾကာင္ဖမ္းၿပီး ျပန္ၾကသတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း အသံုးမလိုတဲ့ စကားလံုးေတြကို ျပန္လႊတ္ေပးေလ့ရွိျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာအေရးေကာင္းတဲ့ သူေတြဟာ တကယ္ေတာ့ စကားလံုးမုဆိုးေက်ာ္ေတြေပါ့။ သူတို႕ဟာ လိုခ်င္တဲ့ စကားလံုးမွန္သမွ်ကို မိေအာင္ဖမ္းနိုင္တယ္ေလ။ စကားလံုးေလာကအတြက္ေတာ့ တကယ့္ရန္သူေတာ္ေတြ။ အဲ.. ဒါဆို ကဗ်ာဆရာတိုင္း အၿမဲတမ္း စကားလံုးဖမ္းသလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူးဗ်။ စကားလံုးေတြဟာ တစ္ခါတစ္ေလ အငိုက္မိၿပီး ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ရင္ဘတ္ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ၀င္တိုးမိတဲ့ အခါလည္းရွိတယ္။အဲဒီအခါက်ရင္ေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲက အလြယ္တကူ ထုတ္ယူလိုက္ရံုသာေပါ့ဗ်ာ.. တနည္းအားျဖင့္ ရင္ဘတ္ထဲက(Made in ရင္ဘတ္) စကားလံုးေတြေပါ့။ အင္း... အဲဒီေတာ့ စကားလံုးေတြက ကဗ်ာဆရာဆို အေသမုန္းေပါ့။ ပံုမွန္စကားလံုးေတြလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေနရဘဲ တိရစာၧန္ေတြလို ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ အထည္႕ခံလိုက္ရတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ အျပစ္ရယ္မွ မရွိဘဲ... ကဗ်ာဆရာက စိတ္ႀကိဳက္ျပင္(ေသာ့ခတ္)ၿပီး အေျခက်ၿပီဆိုရင္ အဲဒီေနရာကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႕ လံုး၀မျဖစ္နိုင္ေတာ့။ (ခ်စ္သူနဲ႕လည္း မေတြ႕နိုင္၊ အင္တာနက္လည္း မသံုးရ)။ အဲ တစ္ခုပဲ ေမွ်ာ္လင့္နိုင္တာက သူ႕ထက္သာတဲ့ တျခားစကားလံုး တစ္ေကာင္ေတြ႕ၿပီး ေနရာလဲလိုက္မွပဲ၊ သူထြက္ခြင့္ရမွာ။ စာဖတ္သူဆိုတာကလည္း သူတို႕ရဲ႕ဒုကၡကိုမသိ၊ ၾကည္႕ရံုပဲၾကည္႕ၿပီး၊ ကဗ်ာဆရာကိုသာ ခ်ီးမြမ္း၊ ကဲရဲ႕မွဳ လုပ္ၾကတယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါ သူတို႕ဆီက အဓိပၸါယ္ေတြကို ႏွလံုးသားဆိုတာႀကီးနဲ႔ပါ ခံစားသြားလိုက္ေသး။ သူတို႕ရဲ႕ ဘ၀ကိုေတာ့ နားမလည္နိုင္။
ဒါေၾကာင့္ စကားလံုးေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို သူတို႕ ေျပာမျပနိုင္ေလာက္ေအာင္ လုိလားၾကသည္။ အနည္းဆံုး တစ္နွစ္ တစ္ခါေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ "ကဗ်ာမေရးရေန႕"ကို ျပ႒ာန္းေစခ်င္သည္။
ထိုမွတစ္ဆင့္ တစ္လ တစ္ႀကိမ္.. စသျဖင့္၊ စသျဖင့္ သူတို႕ရဲ႕ စကားလံုးဆိုင္ရာ အခြင့္အေရးေတြကို အျပည္႕အ၀ယူသြားခ်င္သည္။ အဲဒီလိုမွ မလုပ္နုိင္ရင္ ေနာက္ ၁၀စုနွစ္အတြင္း စကားလံုးရွားပါးမွဳ ျပႆနာႀကံဳရနိုင္ေၾကာင္း သူတို႕ ခန္႕မွန္းထားၾကသည္။
သူတို႕ရဲ႕ စိုးရိမ္မွဳေတြအတိၿပီးေနတဲ့ မ်က္မျမင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအတြက္ အသက္ရွင္ေနရင္း ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီေန႕ eduking ဆိုတဲ့ေကာင္ရဲ႕လက္မွ သူတို႕ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီျဖစ္သည္။
ဤပို႔စ္တစ္ခုျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ကူညီေပးၾကကုန္ေသာ
www.blogspot.com အားလည္းေကာင္း၊
Techinical ပိုင္းဆိုင္ရာ senior myanmar blogger ႀကီးမ်ားအားလည္းေကာင္း၊
မ်ားမ်ားေတြးခိုင္းေသာ နတ္ကေလးအား လည္းေကာင္း၊
မေက်နပ္မွဳမ်ားကို အိတ္ဖြင့္ေပးလာေသာ စကားလံုးမ်ားအား လည္းေကာင္း၊
မအားလပ္မွဳမ်ားၾကားမွ လာေရာက္ ဖတ္႐ွဳအားေပးၾကေသာ ေဘာ္ဒါေရာင္းရင္းမ်ားနွင့္ ေလးစားအပ္ေသာ ေရးေဖာ္ေရးဖက္မ်ားအား လည္းေကာင္း၊
ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ မိမိကုိယ္ကို လည္းေကာင္း
ေက်းဇူးေထာပနာ တင္ရွိအပ္ပါသည္။