နတ္သမီးနွင့္ အခိုက္အတန္႕ တစ္စိတ္

ေကာင္းကင္အထက္ တိမ္ေတြေပၚ
နတ္သမီးႏွင့္ အတိတ္က
ျပဇာတ္တစ္ခုရဲ႕ တစ္စိတ္…

ေသေနတဲ့ ရင္ခြင္ကို အသက္သြင္းသည္။ လမ္းအဆံုးကို ရြာအျဖစ္ ေခါင္းစဥ္တပ္ပါ။ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ရက္ေတြက က်ဴရွင္ေရွ႕မွာေစာင့္ရင္း ‘ ရွိ ’ ဟု လက္ညႇိဳးေထာင္ၾကသည္။

မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္နွင့္ေတြ႕ရမည္ဆိုျခင္းကို သူမ ရင္ခံုေနမလား။ အမည္မေဖာ္လိုေသာ ဝက္ၿခံေလးမ်ား သူမ၏ ပါးျပင္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ တည္ရွိေနသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တပ္မက္သည္မွာ မ်က္မွန္ထူထူေလးေနာက္မွ ရႊန္းလဲ့ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ (သို႕မဟုတ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။) အရင္တစ္ေန႕က ကၽြန္ေတာ္နွင့္ေတြ႕ဖို႕ သူမ အလွျပင္လာေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းကျပန္ေျပာျပေသာအခါ ၁ဝတန္းတုန္းက ဆရာမသင္ေပးခဲ့တဲ့ သႏၱရသအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရေစခဲ့သည္။ အဲဒီေန႕ ဘက္စ္ကားေပၚကအဆင္း သူမတြင္ မ်က္နွာပါမသြားဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ေမ့က်န္ခဲ့ေလသည္။

သူမနွင့္ စကားေျပာခြင့္ရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အာခိမိဒိကို အသိမေပးဘဲ ထားလိုက္သည္။ ပထမဆံုးေတြ႕သည္႕ေန႔က သူမ၏ ၾကည္႕ေကာင္းေသာ ဆံပင္ ရွည္ရွည္ေလးမ်ားကို စည္းထားခဲ့သည္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ေတြ ကစုန္ေပါက္ေနခဲ့သည္။ (ခံစားခ်က္ေတြကို စာလံုးေပါင္းရတာ သိပ္ေတာ့မလြယ္ကူပါ။) ေနာက္ၿပီး ခပ္တည္တည္ၾကည္႕တတ္ေသာ သူမ၏ ပါးခ်ဳိင့္ေလးတစ္စံု…. အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ရင္ေတြခံုေစဖို႕ ျဖစ္ပါသည္။

စိတ္ကူးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြ စီျဖစ္သည္။ ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့အခါ နွစ္ေယာက္ထဲ ကမာၻေတြ တည္ျဖစ္သည္။ (နာရီမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ လည္ၾကသည္။ ပန္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေမႊးၾကသည္။ ၉ရက္ေန႕တြင္ သူမနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေခတၱ ေဝးရမည္။)

သူမ၏ဆံပင္ေတြကို မေမြးခင္ကတည္းက အနက္ေရာင္ဆိုးထားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ (သို႕မဟုတ္ ပင္တိုင္ျဖစ္သည္) သူမသည္ bill gate မဟုတ္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ Microsoft မဟုတ္။ ကိုလမ္ဘတ္စ္ကား ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မဟုတ္၊ သူမ၏နာမည္မွာလည္း အေမရိကန္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေတြ႕ရွိျခင္း မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နွစ္ေယာက္စလံုး ကြမ္တမ္သီအိုရီထဲက “h” မဟုတ္ေသာ္လည္း အာဒံကိုက္ခဲ့ေသာ ပန္းသီးထဲမွ ပိုးေကာင္ေတြ ေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္သည္။ သူမတြင္ ဆံပင္နွင့္လိုက္ဖက္ေသာ ခပ္ရွည္ရွည္ အရပ္လည္း ရွိေသးသည္။ ‘အတူတူ’ ဆိုေသာစကားလံုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ျဖစ္ရမည္။ (အူတူတူနွင့္ မမွားေစလိုပါ)။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ ေျပာေနက် သင္တန္းနဲ႕ စာေမးပြဲေတြအစား နားလည္မွဳနဲ႕ သစၥာေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းခ်င္သည္။ ေခတၱခြဲခြာသည္႕အခါ လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူမကို ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေပးရန္၊ ရည္ရြယ္ခဲ့သည္။ ထိုကဗ်ာေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္တန္း ဥာဏ္ျဖင့္ ေတြးမိဟန္ရွိေသာ သူမ၏ တကၠသိုလ္ အလွမ်ားနွင့္ အေဝးေရာက္ မွာတမ္းတခ်ိဳ႕ ပါဝင္သည္။ (I just think and link the things, all about you) အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ သူမ ေတြးခ်င္မွေတြးျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမအေၾကာင္းေတြ ေရးခ်င္တိုင္းေရးျဖစ္သည္။ (သူမ၏ လွဳပ္ရွားမွဳတိုင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ဥာဏ္မမွီ၍ မေရးနိုင္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။) အိုင္းစတိုင္းရဲ႕ ရီေလးတစ္ပ္သီအိုရီ မရွိဘူးဆိုလွ်င္ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလွဆံုးျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယေျမာက္ေတြ႕သည္႕ေန႕က သိပ္မလွဟု ထင္မိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မခ်ျဖစ္ပါ။ ထိုေန႕တြင္ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေအာင္လုပ္နိုင္ခဲ့သည္။ ရာဇဝင္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူေသာ ေန႕တစ္ေန႕ ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။

ဘတ္စ္ကားေပၚတက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိမ္ေတြစီးခဲ့ၾကသည္။ စကားေတြနည္းနည္းပဲေျပာသည္.. နားေတြ မ်ားမ်ားလည္သည္။ (နာရီေတြလိုေပါ့) အၾကည္႕ေတြနည္းနည္းပဲ ရွိသည္. စိတ္ေတြခ်င္း အျပန္အလွန္ သိသည္။ မ်က္ရည္ေတြကို ေျခေထာက္နွင့္ ပိတ္ကန္ပစ္သည္။ (သူတို႕ တရုတ္စကား မတတ္ပါ) သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမးတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖကို အတူတူ စဥ္းစားေနၾကသည္။ အဲဒီ အေျဖဟာ အထီးလား အမလား၊ ျဒပ္ရွိလား၊ ျဒပ္မဲ့လား၊ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုသိနိုင္ပါသည္။

ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္႕ေန႕က သာေပးေသာ ေနမင္းကို ေက်းဇူးတင္သည္။ လာေဝွ႕ေသာ ေလညႇင္းနွင့္ တယ္လီဖုန္းကတ္တစ္ခုကို ေက်းဇူးတင္သည္။ သူမတြင္ နားရြက္ ရွိျခင္းကို ေက်းဇူးတင္သည္။ ၿငိမ္းေက်ာ္ကို ေက်းဇူးတင္သည္။ (စာေရးဆရာ မဟုတ္ပါ) ျပန္ေပးမည္႕ အေျဖတစ္ခုကို ႀကိဳတင္ေက်းဇူးတင္သည္။ “ေက်းဇူးတင္သည္” ကို ေက်းဇူးတင္သည္။

စမ္းေခ်ာင္းလမ္းထဲ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္။
အနမ္းေတာင္းရန္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကပ္လိုက္သြားသည္။
အလြမ္းေရာင္းရန္ သူ႕ထံတြင္ ဝယ္သူ မရွိေသးပါ ။

“ မာယာေရႊ႕ကြက္ေတြနဲ႕ ငါ့ရဲ႕ စစ္တုရင္ေတြအား အနိုင္ပိုင္းလိုက္ပါကြယ္။ နင့္ရဲ႕ ဗ်ဴဟာေတြကို မခန္႕မွန္းတတ္ေပမယ့္.. ငါ့ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကေတာ့ မ်က္မျမင္ျခင္းပါပဲ ”
………………………………………………………………………………………….

ဤစာသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရပ္ေစာင့္ျခင္းသီအိုရီမွ ရွင္းလင္းခ်က္အခန္းတစ္ခုျဖစ္ေစ.. ေနာင္အခါတြင္ သူမအေၾကာင္းကို ထို႕ထက္ပို၍ နီးနီးကပ္ကပ္ ျခယ္မွဳန္းခြင့္ ရပါေစသား… ။