Tag

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အားလပ္ရက္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေလးေတြ မၿပီးဆံုးခင္အမွီ ဘေလာ့ templateကို စိတ္တိုင္းတက် ျပင္ဆင္ၿပီးသကာလမွာပဲ သူငယ္ခ်င္း သံလြင္ဟီးနိုး.. အဲေလ.. သံလြင္ heroရဲ႕ tagနဲ႕ ထိပ္တိုက္ စတင္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ ေရးေပးခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ.. အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာသြားတာေတာ့ ခြင့္လႊတ္.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ပထမဆံုးေရးမိတဲ့ tagging ေလးပါ.. ေနာက္လည္း ႀကံဳရင္ႀကံဳသလုိ tag ပါလို႕.. ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ေရးေပးပါ့မယ္.. အားမနာတမ္းလည္း ျပန္ tag ပါမယ္..
အခု ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ျဖစ္သလိုေလးပဲ တီးလိုက္မယ္တဲ့… ကဲ တီးလိုက္ၾကရေအာင္..

စကားခံခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၁၀နွစ္ ၁၅နွစ္ေလာက္က အစာအိမ္ေရာဂါ တစ္ခါျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္.. အဲဒီေနာက္ပိုင္း အစာနဲ႕ (အထူးသျဖင့္ အစာစားခ်ိန္နဲ႕) ပတ္သက္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ေနလာခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့့္ ျဖစ္သလိုဆိုတာ သိပ္မရွိခဲ့ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စဥ္းစားရက်ပ္တယ္ဗ်.. အစာခံလို႕မရတာေၾကာင့္ အၿမဲတမ္းအစာကို အခ်ိန္မွန္ စားဖို႕ ႀကိဳစဥ္းစားတဲ့ အက်င့္ေလးျဖစ္လာခဲ့တယ္.။
လြန္ခဲ့တဲ့ သီတင္းပတ္ ၂ ပတ္ေက်ာ္ေလာက္က camping တစ္ခုမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူတူ ခ်က္စားခဲ့ဖူးတဲ့ ပင္လယ္ေဘးက ညစာေလးတစ္ခုအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္ေလ..

စက္တင္ဘာ ၂၄… ေန႕ခင္း ၂နာရီေလာက္ကေန စၿပီး စကၤာပူ Pulau Ubin ကၽြန္းက (kayak လို႕ေခၚတဲ့) ေလွေလွာ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာ ၁၂ကီလိုမီတာ အကြာအေဝးေတာက္ေလွ်ာက္ ျဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ Sembaweng ကမ္းေျခ camp site ကို ည ၇နာရီေလာက္မွာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္.။ ေက်ာင္းသား စုစုေပါင္း အေယာက္ ၅၀ေလာက္ထဲက ကၽြန္ေတာ့္တို႕ အဖြဲ႕မွာ ၁၃ေယာက္ပါၿပီး လူမ်ိဳးအားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ဖီလစ္ပင္း တစ္ေယာက္၊ (ကၽြန္ေတာ္) ျမန္မာတစ္ေယာက္နဲ႕ တ႐ုတ္ျပည္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရယ္ကလြဲရင္ က်န္တာက စကၤာပူလူမ်ိဳး (ေက်ာင္းသား) ေတြေပါ့.. (ဒီ camp ဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္လာလဲဆိုရင္ေတာ့ OBS (outward bound Singapore) လို႕ ေခၚတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းကေန ေပးတဲ့ Leadership course ကေန ကၽြန္ေတာ့္တို႕အတြက္ training တစ္ခုပါ.။)

ကမ္းေျခကို ေရာက္ၿပီးခ်င္းပဲ ေလွေတြ ကုန္းေပၚတင္၊ tent ေတြ ေထာင္ၿပီး ေနရာယူအၿပီးမွာေတာ့ ညစာအတြက္ စတင္ပါေတာ့တယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႕ အစားအစာကိုေတာ့ OBSက ေဝစုနဲ႕ လံုလံုေလာက္ေလာက္ေပးထားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း မီးေမႊးၿပီး
ခ်က္တဲ့စခန္း စတင္ပါေတာ့တယ္.။ အရင္ဆံုး တိုင္ပင္ၾကတယ္.. ဘာခ်က္မလဲေပါ့။ ရွိတာေတြက ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ဆန္ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႕ တစ္အိတ္ရယ္၊ ဆီတစ္ဗူးရယ္၊ ၾကက္သားအမွဳန္႕၊ အသား ready made နွစ္ဗူး၊ ေဂၚဖီထုပ္၊ ပဲသီးအရွည္ တစ္စည္းနဲ႕ ၾကက္ဥတခ်ိဳ႕။ ပထမေတာ့ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း အားလံုးေရာၿပီး ထမင္းေၾကာ္မယ္ေပါ့။ ေနာက္စဥ္စားရင္းနဲ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကက္သားအမွဳန္႕နဲ႕ ထမင္းကို ေရာၿပီး ေရခန္းခ်က္မယ့္ idea ကို သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္.။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ ဟင္းအျဖစ္ ေၾကာ္စားၾကမယ္ေပါ့။

ဒါနဲ႕ပဲ သူ ဦးေဆာင္ၿပီး စခ်က္ၾကေလေရာ.. (ထမင္းခ်က္ဖို႕ ျပင္ေနခ်ိန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အနားမွာ မရွိေတာ့ ေသခ်ာမသိလိုက္ဘူးဗ်) ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ထမင္းက်က္ၿပီးသြားၿပီး ဟင္းစခ်က္ေနၿပီ။ ဟင္းက အေၾကာ္ခ်ည္းပဲ နွစ္မ်ိဳးပါ.။ အသား ready made ဗူးကို ပဲသီးနဲ႕ ေရာေၾကာ္ၿပီး ၾကက္ဥနဲ႕ ေဂၚဖီက တစ္ခြက္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ျပႆနာက ဆား ပါမလာတာပဲ။ (သင္တန္းကပဲ ေပးလိုက္ဖို႕ ေမ့သြားတာလား။ တမင္တကာပဲ မထည္႕ေပးလိုက္တာလားေတာ့ မသိဘူးဗ်။) ပင္လယ္ေဘးမွာဆိုေတာ့ ပင္လယ္ေရကို ခပ္ထည္႕ၿပီး ဆားအျဖစ္သံုးဖို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ ဟီးဟီး.. ဒါေပမယ့္ အားလံုးက အဲဒီေရထဲက ေပ်ာ္ဝင္ပစၥည္းတစ္ခုကို ဟင္းထဲ အဝင္ခံရမွာ ေၾကာက္ေနေလရဲ႕။ (Kayak ေလွဆိုတာ အိမ္သာမွ မပါပဲကိုးဗ်) အဲဒါနဲ႕ပဲ မျဖစ္စေလာက္ထည္႕ထားတဲ့ ဆီေလးထဲမွာ ပဲသီးနဲ႕ အသားကို စေၾကာ္ၾကေရာ။ ပဲသီးမာမာကို က်က္ေအာင္လည္း ေရေတာ့ ေရာလိုက္ပါရဲ႕.. ဒါေပမယ့္ ဒယ္အိုးကို အုပ္စရာ အဖံုးက မရွိျပန္ေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္း ပိုယူၿပီးပဲ က်က္ေအာင္ ေစာင့္လိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ၾကက္ဥနဲ႕ ေဂၚဖီရယ္ကေတာ့ သိပ္ျပႆနာ မရွာၾက။ ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴနဲ႕ ဟင္းနွစ္ခြက္လံုး က်က္အၿပီးမွာေတာ့ လူစံုေအာင္ ေစာင့္ၿပီး စားၾကေရာ။ ကိုယ့္ပန္းကန္နဲ႕ ကိုယ္ သက္သက္ခြဲမေနၾကပဲ ထမင္းတစ္အိုးထဲကို ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး ဇြန္းေတြနဲ႕ အတူတူနွဳိက္စားၾကရင္း စကားေျပာၾက၊ ဟင္းအရသာကို အကဲျဖတ္ၾကေပါ့။ ဟင္းေတြကေတာ့ အျပင္ပန္းမွာ စားခ်င္စဖြယ္ေလး ျဖစ္သား။ ဒါေပမယ့္ ဆားမပါတဲ့ အရသာဆိုေတာ ့.. ဟက္ဟက္.. စဥ္းစားၾကည္႕ေပ့ါဗ်ာ.. က်န္းမာေရးနဲ႕ အညီေပါ့။ ထမင္းရဲ႕ တူးတဲ့အနံ႕ေလးကလည္း အဲဒီညက တစ္မ်ိဳးစားေကာင္းေနတယ္။ ‘ျဖစ္သလို’ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတာ့ အျပည္႕အစံုမေရာက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝရဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ ဆားမပါတဲ့ ညစာပြဲေလးတစ္ပြဲေပါ့။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ တစ္ခါ ညဘက္ ဟင္းမက်န္ေတာ့လို႕ ထမင္းကို င႐ုတ္ဆီနဲ႕ ႏွယ္ စားဖူးခဲ့တယ္.။ ေနာက္ အဖြားတီထြင္ထားတဲ့ ထမင္းကို ေရရယ္၊ သၾကားရယ္နဲ႕ ေရာေခါက္ၿပီး စားတဲ့နည္းလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ေရခဲ ခဲရင္ေတာ့ ေရခဲလည္း ပါမယ္ေပါ့။

အဲဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မွတ္မိသေလာက္ ျဖစ္သလို တီးခဲ့ပံုေလးေတြပါ

ကဲ.. ျဖစ္သလို တီးလို႕ ၿပီးပါၿပီ ခင္မ်ာ..