အျပင္မွာ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္

ၿမို႕ထဲကို ခ်ဥ္းကပ္လာတာနဲ႔အမွ်

ငါတို႔ဟာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြထ

မၾကာခင္မွာ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ပါးစပ္ေတြ ဟိုေနရာ၊ ဒီေနရာ တစ္ဝိုက္

ေျမပံုေတြထဲ ျမစ္ေတြစီးဆင္းသလုိ ကဗ်ာထဲမွာ ဘာေတြစီးဆင္း

အဆင္မေျပရင္ေတာင္ ေဟာဟို တစ္ဖက္ကမ္းက အလုပ္လုပ္သူေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုတြဲ႐ိုက္မလား၊

ဘုရားစာေတြ တူတူရြတ္ၾကမလား

ရင္ဘတ္ထဲက ခိုေတြကို အေဝးကို လႊတ္လို႔

သစၥာေစာင့္သိသူေတြနဲ႔ အတူတူေပ်ာ္ရေအာင္

တံခါးကို ပိတ္ထားစရာ လိုတယ္၊ မလိုဘူး..

ေန႔စဥ္၊ ညစဥ္၊ လစဥ္ အစီအစဥ္မ်ား..

စီရင္ခ်က္ေတြထဲ ကၽြန္ေတာ္ ပါေသးလား၊ ပါေနသလား၊

ေသေသခ်ာခ်ာလံုမလံု ၾကည္႕ၿပီးမွ တံခါးကို ဖြင့္ေပးပါတို႔၊

အထဲမွာ ေလေကာင္းေလသန္႔ မရရွိတဲ့အခါ

အသက္ရွင္ယံုသက္သက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခ်းငွားခဲ့ရ..

ေဘာပင္ကို ကိုင္ရင္း၊ အေပၚကို ငံု႔ၾကည္႕ရင္း၊

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျငင္းခံုရင္းကပဲ လက္ေတြဟာ ရွည္လာ၊

ဒီေတာ့ ခင္မ်ားမွာ မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္ ေနမသာ ထိုင္မသိ

ေျခအိတ္ထဲမွာ ဝွက္ထားတဲ့ ဓါးနဲ႔ပဲ ထခုတ္ရမလား၊

လက္ပင္က သီးတဲ့ လက္သီးေတြနဲ႔ပဲ ထ႐ိုက္ရမလား၊

အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္းေန၊

ဧည္႕သည္လာရင္ ေလေတြတိုက္ရင္ သိပ္ႀကိဳက္သူနဲ႔

ေျခတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လက္တစ္ဝက္က်ိဳး

ဗမာစကားကို ကဗ်ာဘာသာနဲ႔ ေျပာ၊

ငါ့ေဘးမွာေတာ့ (၅)ေယာက္ရွိေနတယ္

အမွန္ကို ေျပာရင္ ပိပိရိရိ မိမိရရ ရွိပါေစ ကိုယ့္လူ

ဘိုင့္ဘိုင္လို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္နွဳတ္ဆက္ရင္း

မနည္း ဆြဲခြာခဲ့ရပံုေတြနဲ႔ ခြဲခြာရင္း

ပံုျပင္ေတြဟာျဖင့္ သက္မဲ့လူသားစားႀကီးမ်ား

နံပါတ္(၁)အက်ႌကိုမွ ေနာက္ဆံုးလူက ဝတ္ဆင္ထားရ ေလတယ္။

ခန္႔ေန.