ေနာက္ထပ္ေႏြဦးတစ္ခု သူ႕ေရွ႕လာရပ္မွာကို ေၾကာက္ေနသည္။ သ႔ူမွာ ေႏြေရာက္တိုင္း ကြဲတတ္တဲ့ အသည္းတစ္ခု ရွိသည္။ ေႏြဦးက သူ႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို အားလံုးနဲ႕အတူ ေျခာက္ေသြ႕သြားေစသည္။ Enter ေခါက္ၿပီး ေနာက္ရာသီတစ္ခု ေက်ာ္သြားလို႔ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ.. သူစဥ္းစားေနသည္…
ဟိုးအေ၀း… ေတာအုပ္ညိဳညိဳဆီက ယိုထြက္လာတဲ့ ေလေျပတစ္စင္းက သူ႕ရဲ႕ရင္ခြင္တစ္ခုထဲကို ေရြးမွန္လိုက္သလို၊ ေႏြဦးက နာက်င္စရာေတြကို အဲဒီ နွံေကာင္ေလးတစ္ေကာင္ထံ သယ္ေဆာင္လာသည္….
တိမ္ေတြေပၚမွာေတာ့ မဟုတ္တာေသခ်ာသည္… ဒါေပမယ့္ သူ နတ္သမီးကို ေတြ႕ ခဲ့သည္… တမင္တကာေတာ့ မလုပ္ခဲ့တာေသခ်ာသည္… ဒါေပမယ့္ အသစ္စက္စက္ ရင္ခံုသံေတြက အဲဒီ့ေန႕က်မွ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုကို ရွာေတြ႕ခဲ့သည္… ကဗ်ာေတြတစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ကို သူမအတြက္ သူစဥ္းစားေနမိသည္… ေနာက္က်သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္ေနမိ။ ညစဥ္… တိမ္ေတြရဲ႕ အထက္မွာ အရွိန္တက္ဆဲ အိပ္မက္တစ္ခုကိုလည္း သူမ အတြက္မက္ျဖစ္ခဲ့သည္…
ရင္ခြင္အခန္းေလး ပြင့္ပါ့မလား..
ခုနွစ္စဥ္အလြမ္းေတြပဲ သင့္မွာလား…
အဲဒီ့ေန႔က သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အခမ္းနားဆံုးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး အဲဒီမိန္းကေလးဆီ စကားတစ္ခြန္းကို အေရာက္ပို႕လိုက္သည္… နံေဘးမွာ မိုးေတြေတာ့ ရြာမေနခဲ့ပါဘူး… ဒါေပမယ့္ သူ႕စကားကိုၾကားတဲ့အခါ ျပာေနတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးက ေခ်ာင္းျပင္ၿပီး ဆိုးလိုက္သတဲ့… သူမကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ လွည္႕ထြက္သြားသည္… အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ မိုးေတြက အစိမ္းလိုက္ သူ႕ကိုယ္ေပၚရြာခ်ပစ္သည္…
ရင္ခြင္အခန္းကို ညစဥ္ တံခါးလာေခါက္ၿပီးမွ အိပ္မရတဲ့သူကို အျပစ္ေျပာရက္တယ္…
မေတာ္တဆဆိုေပမဲ့ အိပ္မက္ေတြဟာ ေခ်ာ႕သိပ္လည္း ျပန္မအိပ္နိုင္ေတာ့ဘူး… ေကာင္မေလးရယ္… ေန႕ေတြ၊ ညေတြမွာ သူ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္… တကယ္ပါ.. အနာဂတ္ကို၀င္ဖို႔ သူမနဲ႔ မက္မယ့္ အိပ္မက္ေတြဟာလည္း တုံကင္ေတြ ေ၀လို႕ မေလာက္ေအာင္ တန္းစီေနၾကၿပီေလ…
သူမဘ၀အတြက္ အေျဖရွာဖို႕ ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ ေနရာတစ္ခုဆီ ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္အႂကြင္းမရွိ မုန္းတဲ့ ေႏြဦးတစ္ခုမွာေပါ့.. အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံႀကီး ပ်ံတက္သြားရင္း၊ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ရင္ခြင္ႀကီးတစ္ခုကို ျမန္မာျပည္မွာ ခ်န္လွ်က္ထားခဲ့ၿပီ… ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အလြမ္းကဗ်ာေတြဟာ သူမရဲ႕ေျခတစ္လွမး္ကိုေတာင္ မတားလိုက္နိုင္ခဲ့ဘူး…
ေကာင္မေလးရယ္… စီးခ်င္းေတြမွာ ေၾကာက္စိတ္ ျမဴမံွဳမဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းဟာ ခ်စ္သူ႕ရင္ခြင္ ေပ်ာက္မွာကိုေတာ့ ေၾကာက္ခဲ့ဖူးတယ္.. ဒုတိယံမိေႏြဦးအတြက္ နွံေကာင္ေလးဟာ အစာကိုေတြ႕လ်က္နဲ႕ စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရတာပါ...
အကယ္၍ အဲဒီSingapura ညေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္မပါလည္း ေပ်ာ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဖုန္းေတြေခၚဖို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္မေနေတာ့ပါဘူး… နင့္လက္ကေလးကိုၿမဲၿမဲတြဲ၊ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မ်ားရယ္မွ အဲဒီေႏြဦးေတြကို ကလဲ့စားေခ်နိုင္ပါ့မလဲကြယ္… သနပ္ခါးတင္တဲ့ ပါးျပင္ေလးကို ထိကပ္၊ စိတ္ခ်င္းေတြလည္းနီးစပ္ပါမွ အဲဒီအလြမ္းေတြကို ႏွင္ထုတ္နိုင္မွာပါ.. ေကာင္မေလးေရ…
ကံေတြ မကုန္ေသးရင္ေတာ့
တခ်ိန္က်
တို႕ ရင္ေတြျပန္ခံုၾကေသးတာေပါ့…
မွတ္ခ်က္။ ။ ဘေလာ့ရဲ႕ (ဒါမွမဟုတ္) ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုးေရးမိတဲ့ ၀ထၳဳတိုေလးတစ္ခုပါ…
