တစ္ခုခုေပးဖို႕ ႀကံစည္ၾကည္႕ျခင္း

- ျခေသၤ့ကၽြန္းေျမမွာ ေျမျမႇပ္ထားတဲ့ တြန္႕ေၾကေနေသာ နာၾကည္းခ်က္တခ်ိဳ႕ ရွိတယ္။ စာရြက္အၾကမ္းေတြေပၚကေန အေငြ႕ပ်ံတက္သြားတဲ့ ကမာၻမေၾကကဗ်ာေတြဟာ တိမ္ေတြတက္စီးရင္း ထြက္ေပါက္ေတြလိုက္ရွာ၊ ေနာက္ဆံုး ေျမျပင္ေပၚျပန္နင္း၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြနဲ႕ ေသြးေသာက္ဖြဲ႕၊ ေအာင္ျမင္မွဳဆိုတာကို အတူတူဖန္ဆင္းၾကတယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္ေကာင္ေလးဟာ အခိ်န္တန္ အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ကမာၻလည္ဖို႕ program တစ္ခုကို သူ တည္ေဆာက္နိုင္ၿပီ။

- လက္ဆြဲနွဳတ္ဆက္ေပမယ့္ နားလည္မွဳေတြ မြဲေနၾကတုန္း။ ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳနဲ႕ လက္ယာဖက္ကၽြန္းတစ္ခု ဘ၀ျခားေနသည္။ ရာဇ၀င္ေတြကို ဖုန္ခါေပမယ့္ အသစ္မွျဖစ္မလာတာ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အနက္ေရာင္ သုတ္လိမ္းလိုက္ၿပီး ပံုျပင္ေတြအျဖစ္နဲ႕ ေမ့ေဆးေပးလိုက္ၾကတယ္။
ကိစၥမရွိပါဘူး။ သူ႕တို႕ေသြးေတြ စီးဆင္းေနတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ ေနာင္လာမ်ိဳးဆက္ေတြက အပင္ပန္းဆိုတာကို ေက်ာေပၚထမ္း၊ ေခၽြးစိုေနတဲ့ အေရျပားေတြကို ေရလဲလို ၀တ္ၿပီး.. အနွိပ္အစက္ဆိုတာကို ခါးမွာစည္းခံ။ ရက္ေတြၾကာကမာၻေတြဆံုးသြားမယ္… ယံုၾကည္ခ်က္ေတြမွာ အသက္ေတြပါေနတုန္းပါပဲ။

- အေ၀းကို ေတြးရင္း၊ တျဖည္းတျဖည္း အေတြးေတြနဲ႕ ေ၀းလာတယ္။ အေတြးေတြကို ငါ ေတြးတယ္။ အေတြးေတြက ငါ့ကို ဆက္ေတြးတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ခါးအထက္မွာ ဦးေနွာက္ေတြကို ဆလြယ္သိုင္းထားတယ္။ ထည္႕မိထည္႕ရာ ထည္႕ၾကေလာ့…. ဟစ္တလာ၊ ေခါင္းစည္းႀကိဳး၊ ေမၿမိဳ႕ည၊ တတိယကမာၻ၊ ဆိတ္ဗိုလ္၊ linear motion, နာရီ၊ ဘေလာ့ဂါ (blogger)၊ အာဒံ၊ အေဖတူ အေမကြဲ အိပ္မက္မ်ား၊ အာကာသ၊ NO။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ တစ္ခါတုန္းက လူနာတစ္ေယာက္ဟာလည္း ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္လာတယ္။

- ျဖစ္ေနသည္မ်ားကို ဘူးတတ္ျခင္း (သို႕) ဘူးျဖင့္ေဖာ္ျပျခင္း

- မထိဖူးတဲ့ သူမရဲ႕လက္ကေလးလို မေႏြးေထြးဘူး။ မိုးႀကိဳးေတြလို၊ ရသ မေပးဘူး။ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းလို ေကာ္ဖီ မေဖ်ာ္ဘူး။ ဘာလီတစ္ေစ့လို အာဟာရမေပးဘူး။ အေပါင္ဆိုင္လို အေႂကြး မေတာင္းဘူး။ လွ်ာတစ္ခုလို အရသာမခံတတ္ဘူး။ အာဏာတစ္ခ်က္လို လူမသတ္ဘူး။ အမွားေတြေလာက္ေတာင္ အသံုးမ၀င္ဘူး။ အနမ္းေတြေလာက္ လူသားမဆန္ဘူး။ သြားေတြလို အလုပ္မႀကိဳးစားဘူး။ ညဘက္အိပ္တဲ့ရင္ (ေရခဲတံုးေတြေလာက္) မေပ်ာ္ဘူး။ မ်က္နွာက ေရးေနက် အနက္ေရာင္စာအုပ္ေလာက္ ၾကည္႕ခ်င္စရာ မျဖစ္ဘူး။ (အခ်ိန္ဟာ အခုတေလာ ဆရာ၀န္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အပ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေဆးထိုးစမ္းဖုိ႕ (ကၽြန္ေတာ့္ကို) လိုက္ရွာေနတယ္) ေဒါက္ဖိနပ္လိုလည္း taxi မစီးဘူး။ စာထဲက သတိရတာ အျပင္မွာေလာက္ မပီျပင္ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြက၊ ေပးဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးေလာက္ own tune မျဖစ္ဘူး။ (ေရေရာထားတယ္)။ လာမွန္တဲ့ သေဘာထားေတြက ပုရြက္ဆိတ္ကေလးရဲ႕ ဖင္ေလာက္ေတာင္ မႀကီးၾကဘူး။ အရိပ္ေတြလိုပဲ၊ ပစ္သတ္လို႕ မရဘူး။ အတန္းထဲမွာလို နာမည္ မေခၚဘူး။ စကားေျပာတဲ့ရုပ္ရွင္ေတြေလာက္ သဘာ၀မက်ဘူး။ ျမင္းခြာသံေတြေလာက္ မညင္သာဘူး။ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ၊ မရင့္က်က္ဘူး။ (တိုက္ဆိုင္သူမ်ားရွိရင္လည္း တစ္ခုခုလႊတ္။) က်မ္းစာတစ္အုပ္လိုေတာင္ နားလည္မေပးၾကဘူး။ Mouse တစ္လံုးေလာက္ေတာင္ ခိုင္းခ်င္စရာ မေကာင္းဘူး။ ပြင့္ေနတဲ့ အံဆြဲေလာက္ေတာင္ စိတ္မခ်ရဘူး။ (အတင္းေျပာေသာ ပါးစပ္မ်ား ျခစားပါေစ)။ မုန္႕ဖိုးနဲ႕ စုထားတဲ့ တယ္လီဖုန္းကတ္ေတြေလာက္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတိုင္ မႀကီးမားဘူး။ မီးေသြးခဲေလာက္ေတာင္၊ ဥပဓိရုပ္ မေကာင္းဘူး။ ပါးကြက္သားေလာက္ေတာင္ မညာတာဘူး။ ကာရံေတြလို၊ ကၽြန္ေတာ္ကို မခင္ၾကဘူး။ ဟဲဟဲ… (မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးလ်က္) “ေလာကဓံေရ..… နင့္ရဲ႕ လက္သီးေတြက ျပည္သူေလးရဲ႕ မ်က္ေစာင္းေလာက္ေတာင္ ထိုးခ်က္ မျပင္းဘူးကြ.. “ ဟားဟား… ။

အတူေသာက္ဖူးတဲ့ မင္းနဲ႕ ေကာ္ဖီ၊
ပါးျပင္အထက္မွာ သင္းခဲ့တဲ့ ေဒၚသီ၊

ကာရံေတြနဲ႕ သီထားတဲ့ စာေတြ
၂ ရက္မအိပ္ဘဲ စီထားတဲ့ ကဗ်ာေလး
ေနာက္ၿပီး.. နင္နဲ႕ တည္ၾကမယ့္ ကမာၻေတြ
ငါေလ တစ္ေယာက္တည္း အားထုတ္..

ေကာင္မေလးေရ… နင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္ဟာ.