ေျမနွိမ့္ရာ နွလံုးသားမွာ မင္းစိုက္ခဲ့တဲ့ လွံေတြနဲ႔

ေန႔နဲ႔ည တူေနခြင့္ကေလးကိုပဲ

ေန႔နဲ႔ည အတူေနခြင့္ေလးလို

သစ္ရြက္ေျခာက္ေလသံနဲ႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့

ငါဟာ “ယူ”ေနခ်င္ေသးလို႔..

မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ရင္ ေတြ႔ရမယ့္ကမာၻမွာ

ကံဆိုတာ နဂိုရွိမွ နကိုင္းထြက္တာပါ..

သတိရေနသူေလးေရ..

ဝန္ခံရရင္ေတာ့ ကိုယ္တကယ္ေၾကာက္တယ္..

ဘာကိုေၾကာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ ေၾကာက္ျခင္းဟာ

ေၾကာက္ဖုိ႔အေကာင္းဆံုးပဲထင္တယ္။

မင္းကေရာ..

ကုိယ့္ကို နာက်င္ေစတဲ့စကားလံုးေတြ

ဘာေၾကာင့္ ေျပာထြက္ေနတာလဲဟင္..

သက္ျပင္းေတြကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ေရလို႔ၾကည္႕ေတာ့မွ

လက္ဖ်ားေတြဟာ မင္းေၾကာင့္ ေအးစက္ခဲ့ရမွန္း ကိုယ္သိေတာ့တယ္

စကားလံုးေတြ ထိခဲ့ဖူးတဲ့ စာသူငယ္ေလးတစ္ေကာင္..

အသက္ျပင္းေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ...

ဒီနွဳတ္ခမ္းဖ်ားေလးေအာက္မွာ ငါဟာ အခါခါေသဆံုးၿပီး..

ဒီနွဳတ္ခမ္းဖ်ားေလးေၾကာင့္သာ အခါခါ ျပန္ရွင္သန္လို႔..

ရင္ကိုမခြဲလည္း အသည္းနွလံုးကို လွဴဒန္းေပးအပ္ထားၿပီးသားပါကြယ္..

ဤေကာင္းမွဳေၾကာင့္သာ

မျမင္ေယာင္ေဆာင္တဲ့မ်က္ဝန္း၊

ေရွာင္ၾကဥ္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔

ဥေပကၡာ မ်က္နွာထားေလးေတြရဲ႕ထံပါးမွ

အခါခပ္သိမ္း ကင္းလြတ္ၿငိမ္းသည္ျဖစ္၍...

ခန္႔ေန

4444 to 5555

အေပၚက ပံုေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ ဖတ္သူဦးေရ ၄၄၄၄ေရာက္ျပည္႕တဲ့ေန႔က အမွတ္တရအေနနဲ႔ record လုပ္ထားတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ၄၄၄၄ေရာက္ေျမာက္ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒါက ၂၀၀၉ (၇)လပိုင္း ၁၂ရက္ေန႔က။ အခု ၅၅၃၀ေက်ာ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ၅၅၅၅ေရာက္ေျမာက္ဟာ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲျပန္ျဖစ္ေနမလား။ တိုက္ဆိုင္မွဳတစ္ခုအေနနဲ႔ပါ။ နံပါတ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အယူလည္း မရွိပါဘူး။ အကယ္၍ စာဖတ္သူထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ c-box ထဲမွာ အမွတ္တရအေနနဲ႔ တစ္ခုခုေရးခဲ့ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုပါရေစ။ ဘေလာ့ရဲ႕ ေအာက္ေျခ Total Visitorဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ၾကည္႕နိုင္ပါတယ္။ reader interaction ေပါ့ေနာ္.. :)

ႀကိဳးစားလ်က္

ခန္႔ေန

နွင္းျဖဴေလးသို႔ ႐ိုးသားစြာျဖင့္

အရည္တလွည္႕၊ အေငြ႕တလွည္႕ ျဖစ္စဥ္အသီးသီးအား

အထပ္ထပ္ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသည္႕အခါသမယတြင္

မတိုင္မီေန႔ ည

ပင္လယ္ျပင္ေရွ႕

နွစ္ဖက္ကမ္းဆီေသာ မွန္ေဘာင္ကေလးမ်ားထံမွ

တီးတိုး ဝင္ေရာက္လာေသာ

မ်က္ဝန္းေလးမ်ား၏ စြက္ဖက္ေနွာက္ယွက္ျခင္းအား

ကၽြန္ေတာ္သည္.. ဘီလူးစီးခံေနရသကဲ့သို႔၊

ေရွာင္တိမ္းျခင္း၊ ေအာ္ျမည္ျခင္း မျပဳနိုင္ဘဲလ်က္..

က်႐ွဳံးလ်က္၊ ျပန္ထလ်က္၊

က်ားတစ္ေကာင္လို ခုန္အုပ္မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္လ်က္၊

ေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ

သိုးငယ္ေလးလို ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ သိမ္ငယ္သြားလ်က္၊

ရရာလက္နက္ ဆြဲကိုင္လ်က္၊

ဒဏ္ရာေတြ ထပ္ရလ်က္၊ နာက်င္ခ်ိန္ေတြ တိုးလ်က္၊

အခ်စ္အေၾကာင္းအား နွုတ္ဖ်ားမွ မေျပာတတ္လ်က္၊

လက္ထဲတြင္ေတာ့

ခင္းက်င္းျပသမည္႕ အရုဏ္ဦးေလးကို

တစိုက္မတ္မတ္ ဆုပ္ကိုင္လ်က္...

ကၽြန္ေတာ္သည္

နွင္းျဖဴေလးတစ္ပြင့္ကို ျပန္လန္႔ေနလ်က္ရွိေသာ

ေနေရာင္တစ္ေပါက္ျဖစ္လ်က္။

ခန္႔ေန

ေမ (၃၁) - မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္

ေမ (၃၁)

မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Credit: http://panamiko.googlepages.com/myokyawtmyaing

~ မင္းမလိုခ်င္တဲ့..

ကိုယ့္အခ်စ္ေတြနဲ႔..

စိတ္ကူးလို႔ ႐ူးေနမိတယ္..

အခ်စ္ရယ္.. ~

~ လွလြန္းတဲ့ မင္းမ်က္နွာေလး..

လွည္႕လို႔ ၿပံုးပါအံုး..

မင္း မျမင္ခ်င္တဲ့ ကိုယ့္မ်က္နွာ..

မင္းကို သိပ္ေတြ႕ေနခ်င္တယ္ ~

အေနွာက္ အယွက္ေပးလြန္းတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ

မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့.. မင္းဦးေနွာက္ နုနုေလး..

ကိုယ့္ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲ သြားရင္..

မစဥ္းစားနဲ႔..

ကိုယ္ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္.. ~

~ မိုးေတြ ေႁခြေနတဲ့ ေမ(၃၁)

ကိုယ့္စိတ္ေတြ ေလေနတဲ့ ေမ(၃၁)

နားလည္ေစခ်င္တဲ့ ကိုယ့္အခ်စ္ေတြ..

မင္းရဲ႕ အနားမွာ အၿမဲရွိေနပါတယ္..

ကိုယ့္အခ်စ္ေတြ.. ~

အစီရင္ခံစာ (13/02/2010)

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း Blogေတြ ျပန္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဟိုတစ္ေန႔က ကိုမိုးလွိုင္ညဆီကေန ဘေလာ့အသစ္တစ္ခုေတြ႕ခဲ့တယ္.. Burmese Potery Foundationတဲ့။ ကဗ်ာဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးေတြန႔ဲ၊ ကဗ်ာေဟာင္းေတြထဲက အေကာင္းဆံုးေတြ ျပန္လည္ စုစည္းတင္ထားတာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နွစ္သက္မိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ side bar မွာ လင့္ခ္ထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္လင္ခ့္လုပ္ျဖစ္တာေတာ့ My Little World နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း စည္သူရဲ႕ ဘေလာ့ပါ။ Little World က ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာၿပီ။ စည္သူကေတာ့ ကဗ်ာေတြ ေရးအားေကာင္းေနေလရဲ႕။

အခုေလာေလာဆယ္ ေက်ာင္းက (၄)ရက္ ဆက္တိုက္ပိတ္မယ္။ ျပန္ဖြင့္တာနဲ႔ (၃)ရက္တက္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေကာလိပ္က်ာင္းသားဘဝ အဆံုးသတ္ပါၿပီ၊ (စာေမးပြဲ မက်ခဲ့ရင္ေပါ့ေလ) ေက်ာင္းပိတ္တဲ့အခါ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရင္ေကာင္းမလား၊ ဒီမွာေနၿပီးပဲ အလုပ္ရွာရင္ ေကာင္းမလား.. စိတ္ေတြနဲ႔ ဒီရက္ပိုင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မရေသးျဖစ္ေနတယ္။ အလုပ္ရခဲ့ရင္က် ေနာက္ထပ္ ဒီလုိရက္ရွည္ျပန္နိုင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူးထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုဖို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခု ျပန္သြားလိုက္ရင္လည္း ျပန္လာတဲ့အခါ အလုပ္ရွာရမယ့္ ဒုကၡနဲ႔ ေနဖို႔ pass ကိစၥေတြဘာေတြ ေခါင္းပိုစားရမယ္။ အခုတစ္ပတ္ေတာ့ project ကို ပိုအာ႐ံုထားသင့္လို႔ အဲဒီကိစၥေတြ သိပ္မထိခ်င္ေသးျဖစ္ေနတယ္။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ဒီေန႔ တ႐ုတ္လို နွစ္သစ္ကူးေရာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ တစ္ထပ္ထည္းက်တယ္ေနာ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း ဂုဏ္ျပဳစာေတြ ကဗ်ာေတြေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ အမ်ားအျပားေတြ႕ရလို႔ ဝမ္းသာမိတယ္။ ကိုေကာင္းကင္ကလည္း ေမြးေန႔အမွတ္တရ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ျဖစ္မယ္ဆိုလို႔ အားက်မိတယ္။ ဒီစာအုပ္အတြက္ သူအခ်ိန္ယူခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ တ႐ုတ္နွစ္ကူးကေတာ့ ဒီမွာ နည္းနည္းဒုကၡေရာက္တာက စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ ေစ်းေတြ မဖြင့္ဘူးေလ။ (၂)ရက္ေလာက္ ပိတ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ ေနာက္ဆံုးဖြင့္တဲ့ရက္ ရိကၡာ စုေဆာင္းထားရမယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက နွံေကာင္ေလးက မိုးတြင္းအတြက္ မစုမိလို႔။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက ေႏြနဲ႔တင္ စုေနရၿပီ။ (အဲ.. အမွန္ေတာ့ ဒီမွာ ဘယ္ရာသီရယ္လို႔ ေျပာလို႔ေတာ့ မရပါဘူး၊ ေရာေနတာကိုး)

ကဲ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုး အဆင္ေျပၾကပါေစ... ကၽြန္ေတာ္လည္း ကဗ်ာေတြေရးျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး Blogကို Facebook ေပၚ တင္ရင္ ေကာင္းမလား.. စဥ္းစားေနတယ္။

သူ ေနျမင့္လို႔ ဒီအ႐ူးႀကီးရင့္ခဲ့

လူရႊင္ေတာ္ဆိုတာ

သူ အျမင္မေတာ္ရင္

ေရွာ္တတ္၊ ယွက္တတ္တဲ့သေဘာနဲ႔

ေပ်ာ္တတ္၊ ပ်က္တတ္တဲ့အေျပာ..

ဒါေပမယ့္လည္း

ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားနွစ္လံုးထဲကို

မင္း ဟားတိုက္ရယ္ေနတာေတာ့..

မင္းသမီးရယ္..

တဆိတ္..

နာက်င္မွဳေတြ နိုင္းခ်င္းနဲ႔

ေဟာဒီရင္ဘတ္ႀကီးကို သုပ္လိုက္သလို။

ခန္႔ေန

မ်က္မျမင္စိန္ေခၚသံမ်ားကို

တစ္ေန႔မွာ ငါဟာ ေရာဂါတစ္ခုကိုရခဲ့တယ္။

အမွန္ေတာ့ အဲဒါဟာ တျခားတစ္ခုခုလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္

ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ ေရာဂါလို႔ပဲထင္တယ္

ေရာဂါဆိုေတာ့ ေပ်ာက္ဖို႔ လုိတာေပါ့

ဒါေပမယ့္ အဲဒီေရာဂါဟာ တျခားေရာဂါေတြနဲ႔ မတူပဲသူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္မွ ေပ်ာက္တယ္တဲ့

ေဆးလံုး ေဆးျပားေတြ၊ ခြဲစိတ္မွဳေတြ ဂ႐ုစိုက္မွဳေတြ မလိုဘူး

ဒီအတိုင္းထားရင္ကို ေပ်ာက္ၿပီ

ဒါေပမယ့္ ခက္တာက လူေတြဟာ ငါ ေရာဂါရွိမွန္းသိေတာ့မွပဲငါ့ကို ဂ႐ုစိုက္လာၾကေတာ့တယ္

(H1N1 မဟုတ္တာ ေသခ်ာလို႔ေတာ့ ထင္ရဲ႕)

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါ့ေရာဂါဟာ တေန႔ထက္ တေန႔ပိုဆိုးလာတယ္။

အေၾကာင္းသိတဲ့ ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ ငါ့နာမည္ ၾကားရင္ ေဝးေဝးကေရွာင္ေနၾကၿပီ။

ငါ့အေၾကာင္းဆို စကားစပ္လို႔ေတာင္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ဂ႐ုစိုက္မိေနမွာစိုးလို႔..ဒါေပမယ့္ နားမလည္လို႔၊ သနားၿပီး ဂ႐ုစိုက္မိသူေတြဟာ ရွိတုန္းပဲ..

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္မိေအာင္ႀကိဳးစားေနကာမွ၊ သူတို႔ေတြေၾကာင့္ ခက္ေနရတယ္..

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါ့ေရာဂါဟာ တေန႔ထက္ တေန႔ပိုဆိုးလာတယ္။

ညဖက္ေတြမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ကမာၻမေၾကသီခ်င္းကို ထဆိုလို႔..

တခါတခါ တယ္လီဖုန္းထဲက အသံေတြကို အမွန္ထင္ၿပီး ယံုမိလို႔..

တခါတေလက် အိႏိၵယရဲ႕ စာလံုးေပါင္းကို ငါေမ့သြားျပန္တယ္.

.....

ဒါေပမယ့္ လူေတြဟာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ငါ့အေၾကာင္းကို လ်စ္လ်ူရွဳလာနိုင္ၾကၿပီ

အရင္က ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ ေရာဂါအေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး

အက္ေၾကာင္းေတြ ထပ္လာၿပီ၊ ဘူတာေတြ ဆိုက္ပါမ်ားသြားၿပီ။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔

အခုဆိုရင္ ငါ့ရဲ႕ ေရာဂါဟာေတာ္ေတာ္ေလးသက္သာေနၿပီ

ငါတစ္ေယာက္ထဲ ဟိုးအေဝးမွာလည္း သြားေနျဖစ္တယ္ သိလား..

ဒါမယ့္ အဲဒီအေၾကာင္းကို စပ္စုၾကမွာစိုးလို႔ ေရာဂါေပ်ာက္ၿပီး နိုင္ငံျခားမွာသြားေနတယ္ဆိုၿပီး ပံုမွန္သတင္းတစ္ပုဒ္လႊင့္ဖို႔ ငါ့အိမ္ကိုေျပာခဲ့တယ္

အမွန္ေတာ့ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ထဲရွိေနျခင္းကို ဘာေၾကာင့္မို႔ မေရာင့္ရဲၾကတာလဲ..

နွစ္ေယာက္ရွိမွျဖစ္မယ္၊ သဘာဝက်မယ္ဆိုတာ.. သတၱိနည္းသူေတြရဲ႕ အလုပ္လား..

ကို႔ယို႔ကားယားကတိေတြကို ငါမုန္းပါတယ္..

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဟာ ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး..

အဲဒီေလာင္ေတာင္ ေရာဂါရဲ႕အလိုကို လိုက္မိသတဲ့..

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ ငါ့ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားတယ္ေပါ့..

အသက္႐ွဴသံေတြေတာင္ ငါ့ဆီ အဝင္အထြက္မလုပ္ေတာ့တဲ့အခါ။

ခန္႔ေန