ေျမနွိမ့္ရာ နွလံုးသားမွာ မင္းစိုက္ခဲ့တဲ့ လွံေတြနဲ႔

ေန႔နဲ႔ည တူေနခြင့္ကေလးကိုပဲ

ေန႔နဲ႔ည အတူေနခြင့္ေလးလို

သစ္ရြက္ေျခာက္ေလသံနဲ႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့

ငါဟာ “ယူ”ေနခ်င္ေသးလို႔..

မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ရင္ ေတြ႔ရမယ့္ကမာၻမွာ

ကံဆိုတာ နဂိုရွိမွ နကိုင္းထြက္တာပါ..

သတိရေနသူေလးေရ..

ဝန္ခံရရင္ေတာ့ ကိုယ္တကယ္ေၾကာက္တယ္..

ဘာကိုေၾကာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ ေၾကာက္ျခင္းဟာ

ေၾကာက္ဖုိ႔အေကာင္းဆံုးပဲထင္တယ္။

မင္းကေရာ..

ကုိယ့္ကို နာက်င္ေစတဲ့စကားလံုးေတြ

ဘာေၾကာင့္ ေျပာထြက္ေနတာလဲဟင္..

သက္ျပင္းေတြကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ေရလို႔ၾကည္႕ေတာ့မွ

လက္ဖ်ားေတြဟာ မင္းေၾကာင့္ ေအးစက္ခဲ့ရမွန္း ကိုယ္သိေတာ့တယ္

စကားလံုးေတြ ထိခဲ့ဖူးတဲ့ စာသူငယ္ေလးတစ္ေကာင္..

အသက္ျပင္းေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ...

ဒီနွဳတ္ခမ္းဖ်ားေလးေအာက္မွာ ငါဟာ အခါခါေသဆံုးၿပီး..

ဒီနွဳတ္ခမ္းဖ်ားေလးေၾကာင့္သာ အခါခါ ျပန္ရွင္သန္လို႔..

ရင္ကိုမခြဲလည္း အသည္းနွလံုးကို လွဴဒန္းေပးအပ္ထားၿပီးသားပါကြယ္..

ဤေကာင္းမွဳေၾကာင့္သာ

မျမင္ေယာင္ေဆာင္တဲ့မ်က္ဝန္း၊

ေရွာင္ၾကဥ္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔

ဥေပကၡာ မ်က္နွာထားေလးေတြရဲ႕ထံပါးမွ

အခါခပ္သိမ္း ကင္းလြတ္ၿငိမ္းသည္ျဖစ္၍...

ခန္႔ေန