မ်က္မျမင္စိန္ေခၚသံမ်ားကို

တစ္ေန႔မွာ ငါဟာ ေရာဂါတစ္ခုကိုရခဲ့တယ္။

အမွန္ေတာ့ အဲဒါဟာ တျခားတစ္ခုခုလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္

ဒါေပမယ့္ ငါကေတာ့ ေရာဂါလို႔ပဲထင္တယ္

ေရာဂါဆိုေတာ့ ေပ်ာက္ဖို႔ လုိတာေပါ့

ဒါေပမယ့္ အဲဒီေရာဂါဟာ တျခားေရာဂါေတြနဲ႔ မတူပဲသူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္မွ ေပ်ာက္တယ္တဲ့

ေဆးလံုး ေဆးျပားေတြ၊ ခြဲစိတ္မွဳေတြ ဂ႐ုစိုက္မွဳေတြ မလိုဘူး

ဒီအတိုင္းထားရင္ကို ေပ်ာက္ၿပီ

ဒါေပမယ့္ ခက္တာက လူေတြဟာ ငါ ေရာဂါရွိမွန္းသိေတာ့မွပဲငါ့ကို ဂ႐ုစိုက္လာၾကေတာ့တယ္

(H1N1 မဟုတ္တာ ေသခ်ာလို႔ေတာ့ ထင္ရဲ႕)

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါ့ေရာဂါဟာ တေန႔ထက္ တေန႔ပိုဆိုးလာတယ္။

အေၾကာင္းသိတဲ့ ဆရာဝန္ေတြကေတာ့ ငါ့နာမည္ ၾကားရင္ ေဝးေဝးကေရွာင္ေနၾကၿပီ။

ငါ့အေၾကာင္းဆို စကားစပ္လို႔ေတာင္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ဂ႐ုစိုက္မိေနမွာစိုးလို႔..ဒါေပမယ့္ နားမလည္လို႔၊ သနားၿပီး ဂ႐ုစိုက္မိသူေတြဟာ ရွိတုန္းပဲ..

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္မိေအာင္ႀကိဳးစားေနကာမွ၊ သူတို႔ေတြေၾကာင့္ ခက္ေနရတယ္..

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ငါ့ေရာဂါဟာ တေန႔ထက္ တေန႔ပိုဆိုးလာတယ္။

ညဖက္ေတြမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ကမာၻမေၾကသီခ်င္းကို ထဆိုလို႔..

တခါတခါ တယ္လီဖုန္းထဲက အသံေတြကို အမွန္ထင္ၿပီး ယံုမိလို႔..

တခါတေလက် အိႏိၵယရဲ႕ စာလံုးေပါင္းကို ငါေမ့သြားျပန္တယ္.

.....

ဒါေပမယ့္ လူေတြဟာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ငါ့အေၾကာင္းကို လ်စ္လ်ူရွဳလာနိုင္ၾကၿပီ

အရင္က ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေတာင္ ေရာဂါအေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး

အက္ေၾကာင္းေတြ ထပ္လာၿပီ၊ ဘူတာေတြ ဆိုက္ပါမ်ားသြားၿပီ။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔

အခုဆိုရင္ ငါ့ရဲ႕ ေရာဂါဟာေတာ္ေတာ္ေလးသက္သာေနၿပီ

ငါတစ္ေယာက္ထဲ ဟိုးအေဝးမွာလည္း သြားေနျဖစ္တယ္ သိလား..

ဒါမယ့္ အဲဒီအေၾကာင္းကို စပ္စုၾကမွာစိုးလို႔ ေရာဂါေပ်ာက္ၿပီး နိုင္ငံျခားမွာသြားေနတယ္ဆိုၿပီး ပံုမွန္သတင္းတစ္ပုဒ္လႊင့္ဖို႔ ငါ့အိမ္ကိုေျပာခဲ့တယ္

အမွန္ေတာ့ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ထဲရွိေနျခင္းကို ဘာေၾကာင့္မို႔ မေရာင့္ရဲၾကတာလဲ..

နွစ္ေယာက္ရွိမွျဖစ္မယ္၊ သဘာဝက်မယ္ဆိုတာ.. သတၱိနည္းသူေတြရဲ႕ အလုပ္လား..

ကို႔ယို႔ကားယားကတိေတြကို ငါမုန္းပါတယ္..

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါဟာ ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး..

အဲဒီေလာင္ေတာင္ ေရာဂါရဲ႕အလိုကို လိုက္မိသတဲ့..

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ ငါ့ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားတယ္ေပါ့..

အသက္႐ွဴသံေတြေတာင္ ငါ့ဆီ အဝင္အထြက္မလုပ္ေတာ့တဲ့အခါ။

ခန္႔ေန