ဥတုရာသီမ်ားကို ရင့္မွည္႕ ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ေသာ

အသံေတြဟာ

ဆူညံမွဳအတြက္ မလံုေလာက္သလို

တိတ္ဆိတ္မွဳအတြက္က်

အလွံ်အပယ္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္

ရုတ္တရက္ ဆိုက္ဝင္လာေနတဲ့

အလင္းေရာင္ေၾကာင့္

အျမင္အာရံုဟာ တကယ္ပဲ

ေဝဝါးသြားခဲ့တယ္။

ေရစက္ေတြ တစ္စက္ၿပီး တစ္စက္

ေခါင္းေပၚမွာ စုဆံုလာတဲ့အထိ

တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္

စာမ်က္ႏွာေတြ ေက်ာ္ေက်ာ္သြားေနပံု

အနံ႔အသက္ကင္းစင္တဲ့ ရင္းႏွီးမွဳတစ္ခ်ိဳ႕

အခန္းအျပင္ဖက္က ေျခလွ်ပ္တိုက္သံ

သစ္ရြက္ခ်င္း ထိရိုက္သံေတြနဲ႔

ယွက္ေထြးေရာတင္

အာရံုဟာ

သူမရဲ႕ သ႑န္မ်ားအတြက္

ကိုလိုနီရပ္ဝန္း တစ္ခုလို

ညင္ညင္သာသာ သိုသိုသိပ္သိပ္

ေနာက္တစ္ေန႔ဟာ

ေနာက္တစ္ရက္ ျဖစ္မလာေတာ့တဲ့ေနာက္

အတိတ္လည္း …

အနာဂါတ္လည္း …

ပစၥဳပၺန္။

ပစၥဳပၺန္ေတြသာ မ်ားမ်ားလာခဲ့။

ထင္/ျမင္သာေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္စြမ္း လြန္ေျမာက္တဲ့အခါမွ

နာက်င္ျခင္းဟာ နာက်င္ျခင္း ျမည္ပါလိမ့္မယ္။

ေရစက္ေတြ တစ္စက္ၿပီး တစ္စက္။

ဒီတစ္စက္မွာ ကြဲကြာတဲ့အခါ

ေနာက္တစ္စက္. . .

ခန္႔ေန

Diary 23 10 2011

ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ ပထမဆံုး video projectတစ္ခု အၿပီးသတ္မယ့္ေန႔မွာပဲ မနက္နိုုးနိုုးခ်င္း အဖြားဆံုးတဲ့ သတင္းကို ၾကားတယ္။ ေနာက္ သတိရခ်ိန္က် ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ထဲမွာ ကင္မရာကိုင္လ်က္သား၊ လမ္းေတာက္ေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြ မထိန္းနိုုင္ခဲ့ဘူး။ shootingကို ဖ်က္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါမယ့္ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ကို ငဲ့တယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အၿမဲလက္ပြန္တသီး။ ေက်ာင္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ႕မလား.. ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ရွာေနမိတယ္.. တယ္လီဖုန္းမ်က္နွာေပၚက နာမည္ေတြတစ္ခုခ်င္းၾကည္႕ ၿပီး ဘယ္သူ႔ကို ေျပာျပရင္ေကာင္းမလဲ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ေက်ာင္းဆရာေျပာဖူးတဲ့ စကားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကားတယ္။ ပီမို႔ အေဖဆံုးတုန္းက စာသားေတြ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲဝင္လာတယ္။ တယ္လီဖုန္းလိုင္းေတြဟာ သတင္းဆိုးေတြကို သယ္လာမွန္း ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မသိခဲ့ဘူး။ အဖြားဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနမွာ.. လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က ဖုန္းဆက္ေတာ့ အသံေတြ ေဖ်ာ့ေနတယ္.. ဘာမွမလိုခ်င္ပါဘူး ကြယ္.. ဒီမွာလည္း အကုန္ရနိုုင္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကားတယ္.. သူႀကိဳးစားၿပီး ဟန္လုပ္ေျပာေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့တယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ.. ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္းသိစအရြယ္ကတည္းက ေဆးမ်ိဳးစံုကို ေန႔တိုင္းမပ်က္ သူေသာက္ေနရတယ္။ ေဆးေတြနဲ႔ နွစ္(၂၀)ကို သူထိန္းခဲ့တယ္.. ကၽြန္ေတာ္ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေရးတယ္.. သူ႔ဘဝဟာ မခ်ိဳဘဲ မလိုတဲ့ ေသြးထဲမွာမွ အခ်ိဳဓါတ္ေတြ စုတဲ့သူလို႔။ သူဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ သူမေျပာခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူ႔ကေလးေတြ မေျပလည္တာကို စဥ္းစားမိသြားရင္ သူ သိပ္ထိခိုက္ခဲ့မွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လမ္းလံုး ေရငတ္တယ္.. ဘတ္စ္ကားေတြ စီးတယ္.. ကဗ်ာဆရာ လွသန္းဆံုးတာ ေက်ာင္းဆရာေျပာလို႔ သိရတယ္။ ကိုၿဖိဳးေဝႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းတေလွ်ာက္ အသိတစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ ဘူး။ ေတြ႕ ခ်င္လား မေတြ႕ ခ်င္လား ကၽြန္ေတာ္ မေဝကြဲဘူး။ ပူေဆြးေသာကဆိုတာလည္း မွ်ေဝခံစားတယ္ဆိုတာထက္ တစ္တိုင္ကေန တစ္တိုင္ကူး ေလာင္ကၽြမ္းတာလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မကူးေစခ်င္ဘူး။ အဖြားဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူ႔အပူေတြ အကူးမခံခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူၿငိမ္းသြားခ်ိန္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပူခဲ့ရေကာင္းမွန္းသိတယ္။..

ရပ္ေနတဲ့ ညေန

အနားကအနာမွာ

ဘာသာစကားေတြ ခ်ိန္း(ဆို)သြားတယ္

ခႏၶာမွာသက္ေရာက္ေနၿပီးျဖစ္တဲ့ ၾသဇာဓါတ္

ေကာ္ဖီေတြ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္

သူ ကုန္သြားတယ္

ဝိုင္ခြက္ခ်င္း တိုက္မိသံေတြမွာ

ယင္ေကာင္ဟာ သူ႔ အလုပ္နဲ႔သူ

တကယ္ေတာ့ ဘယ္ရယ္လို႔ မွတ္မွတ္ရရ

ခ်ေရးလိုက္နိုုင္ဖို႔က

(ယင္ေကာင္ဟာ သူ႔ အလုပ္နဲ႔သူ)

ဆက္သြယ္လွ်ပ္ကူးမွဳႀကီးကို အားျပဳရ

လူႀကိဳက္ေအာင္ ပိန္းမွ လူၿပိန္းႀကိဳက္တာမ်ိဳးေတြပဲ

ဟိုတုန္းကလို ဆိုရင္ေတာ့

တစ္ညေလာက္ အေဖလႊတ္ေပးထားလိုက္ရင္ပဲ

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ဟာ

ကမာၻဦးမွတ္တိုင္ကို ျပန္ေရာက္တယ္

သူကအေမး ငါကအေျဖ

အနည္းဆံုးေတာ့ သူမ သင္ယူခဲ့တယ္

မေတြ႕တာၾကာၿပီကို လက္ခံေပမယ့္

ေနေကာင္းလားကို ေတြးၾကည္႕ရတာ..

x x x x မလြယ္။

ေခါက္ရွာငွက္ေတြကို မျမင္ဖူးသူရဲ႕

သေဘာထားဆိုင္ရာ ျပႆဒါးေတြမွာလို

ဆက္ေျပာရရင္

အရူးမတတ္သူဟာ အရူးမွန္း သိသာေနသလို။

ခန္႔ေန

ငွက္ေလးသုိ႔ နွဳတ္ဆက္

ငါ- "ငွက္ကေလးေရ ပ်ံ/ျပန္ပါ

သည္ေတာအုပ္ဟာ

မင္းအတြက္

သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေႂကြဖို႔ရာ"

(ဒီလိုနဲ႔ ေတာအုပ္ႀကီးဟာ လည္ျပန္လွည္႔ရင္း

ငွက္ကေလးအပ်ံကို လွမ္းၾကည္႕လိုက္ခ်ိန္မွာ-

ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါကတည္းက ရွိေနမွန္းမသိတဲ့

မ်က္ရည္ေတြဟာ စမ္းေခ်ာင္းေတြအျဖစ္နဲ႔

ငွက္ကေလးရဲ႕ ေနာက္ကို လိုက္လံစီးဆင္းရန္)

-ကဗ်ာ စဝင္လာ-

လက္ေတြဟာ

ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမ်ား

ဆက္လက္ေဝွ႕ရမ္းနိုင္အံုးမွာလဲ

ေခတ္အဆက္ဆက္ရဲ႕

နတ္ဘုရားေတြဟာ ေစာင့္ၾကည္႕ေနပါမတဲ့

အိပ္ေပ်ာ္ဝင္စမွသည္

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္႕တိုင္

ငါပဲ သစ္ပင္

ငါပဲ ေတာမီး ျဖစ္ခဲ့ပံု၊ ျဖစ္ေနပံု-

ေနာက္ၿပီး

ေဟာဒီကၽြန္းၿမို႕ေလးရဲ႕

ေျမာက္ဖက္ျမစ္႐ိုးတေလ်ွာက္

တညီတညာထဲ

လိုက္ဆိုေနၾကတာက

“အလြမ္းဟာ ေဆးစက္က်ရာ

ငရဲထင္ေစသား”တဲ့။

ခန္႔ေန

အက္ရွင္မင္းသား

ေဆး႐ံုက ဆင္းေတာ့

ငါ့ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္လာတဲ့ ေကာင္ဟာ

လူဆိုးလား လူေကာင္းလားလည္း မသိရ

ေရခ်ိဳးေနတဲ့ ငါ့အခန္းဆီကို

ခ်ဥ္းနွင္းဝင္ေရာက္လာတဲ့အခါ

ေဒါက္တာျဖစ္ၿပီး

ေသနတ္ပစ္ေကာင္းေနတာလည္း

လူနာေတြကို ညာသလိုမ်ား ျဖစ္သြားသလား

ဒရမ္မာမွာ နည္းနည္းအက္ရွင္ဆန္သြားတာက

သိတယ္မလား.. ငါကလည္း နည္းနည္းထိုးလိုက္ သတ္လိုက္ရမွ

ေက်နပ္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့

အဓိကက ပထမဆံုးတစ္ခ်က္မွာ ကိုယ္ဦးဖို႔ပဲတဲ့

အေျခအေနမဟန္ရင္ ငါ့ေသြးေသာက္ညီအစ္ကိုေတြ

ေရာက္လာလိမ့္မယ္.. (ဟန္းဖုန္းနွိပ္စရာမလို)

ဒီမင္းသမီး အေျပာင္းအလဲျမန္ပံုကလည္း

အျပင္က ငါ့ရည္းစားစိတ္ဆတ္ပံုနဲ႔မ်ား ကြာပါ့

ေျပာရင္း ဆုိရင္း တံခါးဝမွာ ေျခသံၾကားတယ္၊

ဖြင့္မေပးဖို႔ ပိဟိုးကေနေတာင္သြားမၾကည္႕မိဖို႔၊

သူတို႔က ေသနတ္နဲ႔ ေတ့ထားမွာကို ငါ ႀကိုသိေနတဲ့အေၾကာင္း၊

မလိုအပ္ရင္ မင္းသမီးကို မေသေစခ်င္ေၾကာင္း၊

ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔ သိလား..

ကိုယ္ရွိတယ္ဆိုၿပီး

သူ႔လက္ကို ကိုင္ ေျပးမယ္လုပ္ေတာ့

ေအးစက္ေနတာဟာ ငါ့လက္ေတြပဲ..။

ခန္႔ေန

မမနန္စီ

ဧရာဝတီရဲ႕ ဟိုးတစ္ဖက္ကမ္း ေတာင္တန္းေတြမွာ မိုးရိပ္မိုးစေတြ လွမ္းျမင္ေနရေပမယ့္..

ဒီဖက္မွာေတာ့ တိမ္လိပ္တိမ္ေယာင္ေတြ ကင္းစင္သား..

အဲ့ေန႔က မမနန္စီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားေတြ တေျပာေျပာနဲ႔ ျမင္းလွည္းေလးကို စီးလို႔။

အာမိုကီယို လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေပါ့။ မမနန္စီက သူ႔ ဆံပင္ေတြကို တစ္ဖတ္သတ္ၿပီး ညာဖက္ပုခံုးေရွ႕ ဝွိက္ခ်ထားတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည္႕လိုက္ ၾကည္႕လိုက္၊ သူ႔အသြင္အျပင္ဟာ ေက်ာ့ရွင္းလို႔၊ ဒါေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အခုမွ အျပင္မွာ သူ႔ကို စျမင္ဖူးတာ။ သူ႔အသံေလးကလည္း ညင္သာလို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေက်ာသပ္ေပးခံေနရတဲ့ ေၾကာင္းေလးတစ္ပိုင္းကို ျဖစ္လို႔။ မမနန္စီအေၾကာင္း ေျပာရင္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးဝိုင္းႀကီးေတြဟာလည္း မပါမျဖစ္ေပါ့။ (သူ႔နဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ အဲဒီမ်က္လံုးႀကီးေတြကို တတ္နိုင္သမွ် မၾကည္႕ရဲဘူး၊ စကားေပၚအာ႐ံုမေရာက္မွာစိုးလို႔။) ေနာက္ၿပီး သူစီးေနက် ႀကံရည္ေရာင္သဲႀကိဳး ေအာက္ခံအနက္နဲ႔ ဖိနပ္ေလး။ ေန႔လည္စာတူတူစားတုန္းကေတာင္ သူ႔ပန္းကန္ထဲ မကုန္တဲ့ အသားတုန္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည္႕ၿပီး “မမနန္စီေတာ့ ႐ုပ္ဆိုးႀကီးနဲ႔ ရေတာ့မွာပဲ”လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မစမိခဲ့ဘူး။ မမနန္စီကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားသိပ္နည္းတယ္လို႔ ထင္ေနမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေျပာစရာေတြက အမ်ားႀကီးရယ္၊ ေျပာမထြက္တာရယ္သာ။

ဒီလိုနဲ႔ ျမင္းလွည္းေလးဟာ အာမိုကီယိုလမ္းမႀကီးကေန ခဲြထြက္လို႔ နီညိဳေရာင္လမ္းေလးထဲ ေရာက္လာတယ္။

လမ္းနာမည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနဆို၊ မမနန္စီက စကားေတြေကာင္းေနတာကိုး။ ေတာအုပ္ေလးတစ္ခု ရံထားတဲ့ လမ္းေဘးမွာက ေက်ာက္စရစ္ခဲပံုေတြနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း အဲဒီ ေက်ာက္စရစ္ခဲပံုေတြျမင္ရင္ လည္ေခ်ာင္းထဲ နင္နင္လာသလို ခံစားရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တံေတြးေတြမ်ိဳခ်လိုက္၊ စကားေဖာင္ေတြ ႀကိဳးစားဖြဲ႔လိုက္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ ပံုဟာ သက္ေတာင့္သက္သာေတာ့ တယ္မရွိလွဘူး။ အဲ့ေၾကာင့္ ေမးၿပီးသားေတြလည္း ျပန္ျပန္ေမးေနမိတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အေရးထဲ လမ္းမညီတာေၾကာင့္ ျမင္းလွည္းကလည္း ခုန္ခ်ည္းေနေတာ့ကာ စေကာထဲ ထည္႕လိွမ့္ခံထားရတဲ့ ဇီးျဖဴသီးေလးကို ျဖစ္လို႔။ မမနန္စီကေတာ့ သူတို႔ၿမိဳ႕မွာ စီးေနက်မလို႔လားမသိ၊ သူ႔အတြက္ေတာ့ အလိုက္သတင့္နဲ႔ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိလွတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မွတ္မိသေလာက္ ဟာသေလးေတြ၊ ေခါင္းထဲေပၚလာသမွ်အေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ စီရင္းကံုးရင္း၊ ေတာင္ပတ္လမ္းရဲ႕ တစ္ေနရာ ေစတီေလးတစ္ခုနားေရာက္ေတာ့ မမနန္စီကို ေမးလိုက္တယ္။

“မမနန္စီ.. ခ်မ္းေနရင္ အေႏြးထည္ဝတ္ထားေလ”

“ရွင္.. ကၽြန္မ မခ်မ္းပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ရွင္ လူမွားေနၿပီထင္တယ္၊ ကၽြန္မ နန္စီမဟုတ္ဘူး”

“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ.. မမနန္စီမွ မမနန္စီအစစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မမွားပါဘူး။”

“မဟုတ္ရပါရွင္”

“ဟုတ္ပါတယ္ မမနန္စီရယ္.. ဘာလဲ.. မမနန္စီက ကၽြန္ေတာ့္ကို မကလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေတာင္ နာမည္ ေမ့သြားတာလား”..

ခန္႔ေန

မစ္စ္ေကာလ္

အဲဒီညတုန္းက စာၾကည္႕တိုက္ထဲမွာေပါ့၊ ညစာလည္း မရွိ၊ တယ္လီဖုန္းလည္း မရ၊

ေဘးမွာက Yပံုသ႑န္သစ္ပင္ေတြ၊ အေဝးကလာေနသူ ကမာၻမေၾကသီခ်င္း၊

ေနာက္ၿပီး ေလတိုက္တဲ့အခါ ဘီယာဘူးခြံသံေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘာဘာညာညာ

မတ္တပ္ထရပ္၊ ရာစုနွစ္အေတာ္အတန္ ၾကာတဲ့အထိပဲ၊ မေတာ္တဆပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အမွတ္တမဲ့ပဲျဖစ္ျဖစ္၊

ေရလို ေလလို နွင္းဆီလို ဘဝကိုရနိုးနိုး ႐ွိဳက္မိရင္းက တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ..

တိတိပပ ေဖာ္ျပရရင္ေတာ့ ေမးခြန္းေမးဖို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ၊ အၿမဲလိုလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ

ရွိေနတတ္တာ၊ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ ေဆးပုလင္းမ်ားစြာ၊ သစ္သားမီးျခစ္ေတြနဲ႔၊ ေမာ္နီတာ ဖန္သားျပင္ေတြ၊

တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က ေလးစားသမွဳေတြ၊ ပါးစပ္ေတြနား သၾကားေရာက္လာတဲ့အခါ

ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ထြက္လာၿပီး၊ ႀကံ႕ခိုင္ေရးစစ္ေဆးျခင္း၊ အေရးယူေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ လိုရင္လိုသလို အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳ၊ အသီးအပြင့္ေတြနဲ႔အတူ၊

ဒါေတြအားလံုးဟာ ေနာင္လာမယ့္ေတြဆီ (ဘာဆိုဘာမွ) ေသေနမွာခ်င္း အတူတူ၊

ဒဏ္ရာသံခ်ပ္ေတြ၊ မီးေလာင္ရာ ပင့္ရာေလ၊ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္မ်ားစြာျဖင့္သာ စြတ္ပ်ံ႕ၾကည္နူးဖြယ္ရာ၊

စာမ်က္နွာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္၊ အာ႐ံုလႊဲပါရေစ၊ မ်က္နွာေတြ၊ မ်က္ႏွာေတြ၊

ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မယူနိုင္ေတာ့လို႔၊ မြန္းလို႔ က်ပ္လို႔၊ စိတ္လက္ခ်မ္းသာရာ . .

မလုပ္ၾကပါနဲ႔ ခင္မ်ာ.. အစစ အရာရာ ေတာင္းပန္လ်က္။

ခန္႔ေန

ေလွ်ာ

တစ္ ထစ္ ခ်င္း. .

အားထုတ္ တက္လာခဲ့သမွ်

အဆင္းဟာ

ျမန္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။

ခန္႔ေန

မွတ္ခ်က္။ ။ဒီကဗ်ာေလးကို စေရးဖို႔ျပင္ေနတာ လြန္ခဲ့တဲ့ (၃)လေလာက္ကတည္းကပါ။ မစခင္ကတည္းက တိုတိုနဲ႔ ေလး..ငါးေၾကာင္းေလာက္ပဲ သံုးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ။ သို႔ေပမယ့္ စကားလံုးေဖာင္းပြေနတာရယ္၊ အဓိပၸါယ္မသြားတာရယ္ေၾကာင့္ ျပင္လိုက္၊ေရးလိုက္၊ဖ်က္ပစ္လိုက္နဲ႔ ၾကာေန၊ ဒီၾကားထဲမွာပဲ တျခားကိစၥေတြနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္ရင္း ပစ္ထားမိရာကေန မေန႔ကမွ အမွတ္တမဲ့ စာအုပ္ျပန္လွန္မိၿပီး အဆံုးသတ္နိုင္ခဲ့တယ္။ ကဗ်ာမေရးျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာေပမယ့္.. ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ၿပီးသြားတိုင္း က်န္ခဲ့တဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲဘူး။ သစၥာနီေျပာသလို ကဗ်ာေရးျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေညာင္းေျပျခင္းတစ္ခုပါပဲ*။