သတိ။ ။ သင့္မ်က္လံုးကို ဂရုစိုက္ပါ။ ေရွ႕ကိုက္ (၁ဝဝ)အတြင္း ကာရံမ်ား ခလုတ္တိုက္ရန္ရွိသည္။
အရူး ဝါဒီ
စာေတြေရးခ်..
ငါေလ ေတြးတတ္သမွ်
နင္ရယ္၊ အလြမ္းရယ္၊ အနာဂတ္ရယ္။
စာဖတ္လို႕လည္း မရ၊
ကဗ်ာေတြစပ္လည္း မလွ၊
ေရွ႕ဆက္ၿပီး
ဒီပံုစံနဲ႕ မရေတာ့ဘူး။
နင့္အၿပံဳးေတြရယ္
ငါ့ အနာေတြကို ထံုေဆးမေပးသေရြ႕..
နင့္အသံေတြရယ္
ငါ့ နားထဲ တံခါးမေခါက္သေရြ႕…
နင့္ မ်က္ဝန္းေတြရယ္
ငါ့အတြက္ မီးမစိမ္းသေရြ႕…
ေန႕ရက္ေတြထဲ
ငါ့ဝိညာဥ္ဟာ အေလာင္းတစ္ေကာင္ ျဖစ္သြားသတဲ့။
ေခါင္းသြင္းဖို႕
ၾကားစကားေတြက သူ႕ကိုျပင္ေနတယ္။
နင္ ျမင္ေနမယ္..
အသံေတြဟာ နားေတြထဲမွာ လည္ၿပီး
အမွန္ေတြဟာ အမွားေတြထဲမွာ ကြယ္ၿပီး
အဲဒါေတြလည္း ဖယ္ၿပီးေတာ့ ၾကည္႕ေပးပါ..
မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ပါ၊ ခ်ယ္ရီ
အမွန္ပါ..
ဒဏ္ရာေတြဟာ မွန္းခ်က္ထက္ပိုၿပီး
ကမ္းတက္ေန...
လြမ္းလ်က္ ေသဖို႕အတြက္
ငါ့ကိုလည္း စမ္းသပ္ေနလို႕ ။
“ခ်ယ္ရီေရ….
နင္ကအခုေတာ့ ဘယ္ဆီမွာမသိ
ရြယ္ရည္ၿပီး
Ferry မွာ ေယာင္ၿပီးေတာ့
ငါေမွ်ာ္ေနမိ…
နင့္ အေဒၚေတြသိ x x x x x x ”
ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ
တိမ္ေတြအထက္
သိုေလွာင္ထားတဲ့ အိပ္မက္ရယ္
ရုတ္တရက္ ဂ်ပိုးေတြ ကိုက္ျဖတ္ခံလိုက္ရတယ္..
ေမတာၱအိတ္ေတြ ေပါက္ကုန္ၿပီ…
သစၥာစိတ္ေတြ ေဖါက္ကုန္ၿပီ ။
ခ်ယ္ရီ…
လွ်ံက်ေနေသာ နင့္ရဲ႕ သံသယေတြေအာက္မွာ
ငါလည္း စာေမးပြဲေတြ ျပန္က်ေနခဲ့တာ…
ခံစားခ်က္ေတြ မပါဘဲနဲ႕
ငါတို႕လက္ေတြ ထိခဲ့ၾကတယ္…
ဒီအေၾကာင္းေတြ ညေနေတြလည္း သိခဲ့ရမယ္ ။
“နင့္အေၾကာင္း
မာယာက်မ္းကို ေရးဖို႕ဆိုရင္
မ်က္ရည္တစ္စက္နဲ႕
စာလံုးတစ္လံုးကို
ငါဟာ လဲခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါ”
သူစိမ္းေတြထက္လည္း
ပို စိမ္းၿပီေပါ့ ။
မေတာ္တဆ ဆိုေပမယ့္
နွလံုးသားရဲ႕ အမာရြတ္ေတြဟာ
အေတြးနဲ႕တိုက္မိတိုင္းလည္း နာေနတုန္း
စကားမေျပာလည္း
နင့္အသံေတြ မာေနအံုးမွာ..
ငါ့ကိုဆို ၾကာေလမုန္းဆဲလား ။
ကဗ်ာေတြကိုေတာ့
နင့္အတြက္ ျဖဳန္းဆဲပါ.. ခ်ယ္ရီ။
“အကယ္၍ လမ္းခြဲက
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေႂကြတာ
ကဗ်ာမဆန္ခဲ့ရင္
နင္ ဝမ္းမနည္းရေအာင္
ငါ သူတို႕ကုိ ကာရံေတြအေၾကာင္း
တမင္ သင္မေပးထားခဲ့တာေပါ့”
ႏြမ္းဖတ္ေနေသာ
ပန္းကေလးတစ္ပြင့္လို
အဆင္းရနံ႕ကင္းတဲ့
ဒီကဗ်ာေလးကေရာ
နင့္အတြက္ ရယ္စရာေလးတစ္ခုပဲ
ျဖစ္ေနမွာလား…
………….
ခ်ယ္ရီ ေျဖပါ။
ဆရာဝန္၏ မွတ္ခ်က္စကား။ ။ “သူ႕စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးနဲ႕ဆို ဒီေရာဂါ ေတာ္ရံု ျဖစ္ခဲမယ္၊ ဒီလိုဗ်.. စိတ္ဓါတ္ကို အလႊာေတြနဲ႕ ခြဲျခားလိုက္မယ္ဆိုရင္ အေပၚဆံုးအလႊာဟာ အမာဆံုးလို႕ ေျပာလို႕ရတယ္။ အဲဒီ အေပၚဆံုးအလႊာရဲ႕ အထက္မွာ သူ႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တည္ရွိေနတယ္ေလ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာမ်ိဳးဟာ တကယ္ေတာ့ ကုန္ဆံုးရက္ရွိတယ္။ အမ်ိဳးအစားနဲ႕ အေၾကာင္းအရာေပၚမူတည္ၿပီးေတာ့ တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု သက္တမ္းကြာသြားတာေပါ့။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ကုန္ဆံုးရက္ျပည္႕တဲ့အခါ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ သူ႕အလိုလို အေငြ႕ပ်ံ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥမွာ အဲဒီလိုမ်ိဳး ပံုမွန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ကို မလိုက္နာဘဲနဲ႕… ကုန္ဆုံုးရက္ လြန္သြားေသာ္ျငားလည္း သူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ အေငြ႕ပ်ံတက္သြားျခင္းမရွိဘဲ ၾကာလာတာနဲ႕အမွ် စိတ္ရဲ႕အလႊာေတြထဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အရည္ေပ်ာ္က်စိမ့္ဝင္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး စိတ္ဓါတ္အေပၚဆံုးအလႊာဟာ ကၽြံ႕က်ပ်က္ဆီးသြားတာပဲ။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ သိပ္စြဲလမ္းလြန္းအားႀကီးတယ္ေပါ့ဗ်ာ”
………………………….
အမွန္ေတာ့ အထက္ပါ ကဗ်ာဟာ အရူးေထာင္တစ္ခုမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေပါ့။ (ဇာတ္လမ္းပိုၿပီး ေပၚလြင္ေအာင္ သူ႕ဒုိင္ယာရီထဲကပဲ စာေၾကာင္းတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ ေပါင္းထားေပးတာပါ။) ခ်ယ္ရီဆိုတာ သူသိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္ထဲေသာ မိန္းကေလးျဖစ္ဟန္ရွိတယ္။ ရူးေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ကဗ်ာေရးနိုင့္ပါမလား ဆိုတာေတာ့ ခင္မ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူ အံ့ၾသနိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူသားေတြဟာ လူဆန္ဆန္ရူးသြပ္ၾကတယ္။ (ရူးသြပ္သင့္တယ္) ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကိုမွ ေရြးၿပီး အရူးလို႕ ခြဲျခားသတ္မွတ္ခ်င္ၾကတာလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းဟာ တရားဝင္ ရူးခြင့္ ရသြားၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ လူေကာင္းေယာင္ေဆာင္လိုက္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ခိုးၿပီး ရူးလိုက္နဲ႕….
မရူးခင္က သူေရးခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီ စာေၾကာင္းေလးနဲ႕ပဲ ဤစာကို အဆံုးသတ္ပါရေစ..
“ တစ္ပြင့္ထဲေသာ ခ်ယ္ရီေလးပြင့္ဖို႕အတြက္ ကမာၻတစ္ျခမ္းကို ႏွင္းေတြနဲ႕ ပစ္ေပါက္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းဥတုတစ္ခုဟာ ကၽြန္ေတာ္ေပါ့ ”
x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x
1 comment:
ကဗ်ာေလးခံစား၊ အေတြးေတြလည္း ပြးသြားတယ္ညီေလးေရ။ စာေလးက ထိတယ္ကြာ။ ခက္တာက အရူးဆိုတာလည္း လူေတြက အရူးလို ့သတ္မွတ္မွ အရူးျဖစ္တာ ညီေလးရာ။ ထမင္းမစားဟင္းမစားနဲ ့ယဥ္ယဥ္ေလးရူးေနတဲ့သူေတြ အရူးေထာင္ထဲမွာ ရွိသလို ပလႅင္ေပၚတက္ထိုင္ ေသနတ္တကိုင္ကိုင္နဲ ့ အျပင္မွာ လြတ္ေနတဲ့ အရူးေတြလည္း ရွိတာပဲ။
Post a Comment