ေအာင္စာရင္းထဲ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ မပါတဲ့ေန႔က

အႀကီး ေရးထားရင္

အေရးႀကီးတယ္ ထင္ၾကမယ္.

အဓိကက

၁.၂.၃ မတိုင္ခင္ ေနရာယူတတ္ဖို႔ပါပဲ။

စာသံုးသူမ်ားကို သံုးစား၍

ေကာင္းစားသူမ်ား စားေကာင္းေနသည္။

“အိမ္ထဲ ဝင္ၾကဟဲ့..

ဟိုမွာ ဗိုက္ပူနံကားေတြ လာေနၿပီ” တဲ့

ေမေမက ေျပာတယ္။

အေရွ႕ဆိုတာ

ေရာက္ေကာင္းတဲ့ ေနရာမွန္း

ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာေသးဘူး။

ဘာမွမရွိဘူးဆိုလည္း

ဘာမွမရွိဘူးတစ္ခုခုကို သြားေတြ႕ခဲ့တယ္။

အက်ႌအသစ္နဲ႔ လူေဟာင္းေတြ၊

ေသသူအခ်င္းခ်င္း ေျမဖို႔ခ်င္သူေတြနဲ႔

အခန္းအျပင္ဖက္မွာ

ပိုမိုမြန္းက်ပ္ေနတယ္။

ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြက

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မဆုိင္ခ်င္တိုင္း

မဆိုင္ေနလိုက္ၾကပံုမ်ား..

မိန္းကေလး..

ငါ့ကို တစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့တတ္တဲ့အက်င့္ကို

နင္ ေဖ်ာက္ပါ။

အခုိးမထြက္တဲ့ သံသရာမီးရဲ႕

ဆိုးခ်က္ေၾကာင့္ပဲ

ျပက္လံုးေတြ၊ အနိုင္ဂိုးေတြ

လက္ခုပ္သံေတြ၊ မီးကင္ထားတဲ့ အသားတံုးေတြနဲ႔

ပြဲေတာ္ရက္ေတြဆီ...

စိတ္မရွိေတာ့တဲ့ အခါတိုင္း

ခြင့္လႊတ္ပါ.. သူငယ္ခ်င္းတို႔..

ငါဟာ

ေတာင္ေပၚက ပန္းကေလးရွိတဲ့ အရပ္မွာသာ

ငါေပ်ာ္တတ္လို႔။

ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိဘူး.. ဒီကဗ်ာကို အခုရက္ပိုင္း စိတ္ထဲစြဲရြတ္မိေနလို႔.. အမွတ္တရ ျပန္တင္ျဖစ္ပါတယ္ခင္မ်ာ..

22/11/09

ဒီဇင္ဘာ လကုန္ေလာက္အထိကုိ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မ်ားဖို႔ ရွိေနလို႔.. ဘေလာ့ကိုေတာ့ ျပန္ထိနိုင္မယ္ မထင္ဘူးဗ်ာ.. ကဗ်ာေတြေတာ့ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားပဲ တင္ျဖစ္ပါမယ္.. တခ်ိဳ႕ေရးခ်င္တာေလးေတြလည္း စိတ္ထဲေပၚလာေပမယ့္ အခု အလုပ္သင္နဲ႔ စက္႐ုပ္ဘဝေရာက္ေနလို႔ ကီးဘုတ္လည္း ကေလာင္မျဖစ္တာၾကာေပါ့. ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သင္ဆင္းေနရတဲ့ ကုမၸဏီရဲ႕ ဓါတ္ပံုေလးေတြတခ်ိဳ႕ ရွဲလိုက္ပါမယ္...

Fig. ပထမဆံုးေန႔ briefing မွာ

Fig. ကန္တင္းက ပထမဆံုး ေန႔လည္စာ

Fig. အလုပ္ခန္း တခါးဝ

Fig. Reception

Fig. Company အေဆာက္အဦး နဲ႔ Logo

Dရက္ပိုင္းမွာ.. “ထ” (ထဆင္ထူး) ေရးျပမယ္ဆိုၿပီး တကယ္တမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ့ “ဝ” နွစ္လံုးပူးျပထားတာပဲျဖစ္ေနတဲ့ သူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္..

ဤကဗ်ာကို ေကာင္းစြာ မလွဳပ္ဘဲ ဖတ္ပါ

ကဲ.. ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ

ရွင္းလို႔ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ျပန္႐ွဳပ္ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့

ေဟာကိန္းေတြက လြဲရင္ က်န္တာပဲ နွဳတ္ယူခဲ့..

သူေျပာမယ့္ ပံုျပင္ေတြကို

ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးၿပီးသား

ဒီေတာ့.. အားလံုး စခန္းေရာက္မွရွင္း

ေနအံုး..

မင္းစာသားေတြကို အရင္ ခဏရပ္

အျပင္က မီးခလုတ္ေတြကို ဘယ္သူက အဖြင့္အပိတ္လုပ္ေနတာလဲ

သူေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုင္လွဳပ္ခံေနရတယ္ဆိုတာေတာ့

မဟုတ္ပါဘူး

ဒီကမာၻနဲ႔ ကဗ်ာကို အစာေျခဖို႔ကေတာ့

အစာေျဖတဲ့ ကိစၥထက္ေတာင္ ပိုလြယ္အံုးမယ္

ဒီမယ္.. ပါလာတာ အကုန္ထုတ္လိုက္ရရင္

ကၽြန္ေတာ့္ ေဒါသေတြ အရင္ထြက္လာမွာေနာ္

ကၽြန္ေတာ္က.. က်ဳပ္က..

အတည္ေျပာေနတာ (ရယ္စရာမပါဘူး)

ရယ္စရာလိုခ်င္ရင္ ၅လပိုင္းကိုေမွ်ာ္

အဲဒီမွာ က်က်နနစီမံထားတဲ့ ျပက္လံုးေတြရွိတယ္

အို.. ျပက္လံုးတင္ မကပါဘူး..

အဲဒီမွာ အကုန္ရနိုင္တယ္

ၾကာသပေတးကေတာ့ အဲဒီလိုမိန္႔သြားတာပဲ

(ရယ္စရာ မဂၢဇင္း)

ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္း..

ေခတ္မွီခ်င္တယ္ဆိုရင္ ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာနဲ႔ေတာ့ကြာ

ဒီေခတ္ထဲမွာ ေခတ္မွီတဲ့သူေတြက "မုန္း"ကုန္ၾကၿပီ

“မ”တစ္လံုးေတြ စားထားတဲ့ေခတ္မွာ

မုန္းတာေတြ ေခတ္စားေနၿပီ

ေနာက္ၿပီး..

ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ကေလးေတြကို မ႐ိုက္ရေတာ့ဘူးတဲ့

ကေလးေတြအစား

လူႀကီးေတြကို ေျပာင္း႐ိုက္ၾကေတာ့မယ္.. ထင္ပါတယ္။

ကဗ်ာဖတ္မလား

ေရထဲက ငါးေလးေတြကို

အဓိပၸါယ္မရွိဘူးလို႔ ထင္သလား

အဓိပၸါယ္မရွိဘူးလို႔ ထင္ရင္

ေရထဲက ငါးေလးေတြကို

ေရၾကည္႕ေပါ့

တစ္.. နွစ္.. သံုး..

တစ္.. နွစ္... သံုး...

ေရထဲက ငါးကေလးေတြ။

ကိုယ့္ေန႔ေတြ

ဘဝဟာ စာစီစာကံုးမဟုတ္ေတာ့

ေမာနင္းကို မနက္ခင္းပါလို႔

ဘယ္သူေတြ သတ္မွတ္မလဲ

ကိုယ္ကေတာ့ ေမာရင္း နင္းဆဲ

ဒီလိုေျပာရင္ သူတို႔ရယ္မယ္မွန္းႀကိဳသိၿပီး

အရင္ ရယ္လိုက္မိတယ္

အဟက္

ဟုိတစ္ျခစ္ ဒီတစ္ျခစ္

ပုိစ့္ေမာ္ဒန္ မဟုတ္တဲ့အခါ

ေမာ္ဒန္ကိုေတာ့ ျပန္ပို႔လိုက္မယ္ေနာ္

ကဗ်ာဆန္ျခင္းဆိုလွ်င္

ေရွာင္ေသြလႊဲလို႔

မရီနာေဘး (Marina Bay)သုိ႔ ၅မိနစ္။

ကဗ်ာကေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ေပမယ့္

အစကေတာ့

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကုိယ့္အခန္းေလးကို သြန္ခ်လိုက္မလို႔ပါပဲ

ဒါေပမယ့္လည္း

ကိုယ္အသြန္မတတ္လို႔ တစ္ကမာၻလံုးေမွာက္က်ခဲ့တယ္။

သီခ်င္းေလးေတြ တီးတိုးလိုက္ရြတ္တတ္တဲ့ နွဳတ္ခမ္းေလးကအစ

အာ႐ံုခံလြန္းတတ္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ စိတ္ေဝဒနာအဆံုး

အိမ္ေဘးသစ္ပင္က က်လိက်လိေတြကို

ငါ့အိပ္မက္အား ျမည္းၾကည္႕ေစခ်င္တယ္။

ဘာေၾကာင့္မ်ား ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာျဖစ္ေနရသလဲ

တဆိတ္ ငါ့စိတ္ေတြဟာ ေလနိုင္လြန္းလွတယ္။

သမင္မေလးရယ္

ေဟာဒီမုဆိုးရဲ႕ ခ်ဳပ္႐ိုးရာမ်ားဟာ

မင္း မပစ္ခဲ့တဲ့ ျမႇားေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေခါင္းကေလးကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည္႕လိုက္တာ

ႀကံဳလွီေနတဲ့ လက္ေမာင္းေလးကို ဖက္တြယ္ထားမိေတာ့မလိုနဲ႔

အေမွာင္ခန္းဟာ တကယ့္ကို ကေယာင္ကတန္းပဲ

“ျပည္ႀကီးေရ..

ဒီတစ္ခါ ပုလင္းအဖုံးေတြ ဖြင့္ရင္ေတာ့

အျပင္းဆံုးေတြနဲ႔ လြင့္မယ္ကြယ္”

မွတ္ဥာဏ္ေတြမွာ ခဏညႇပ္ထားလိုက္

အပ္က်သံေလးတစ္ခ်က္ဟာ မိုးခ်ိန္းသြားရေလာက္ေအာင္

ငါ့အၾကားအာ႐ံုေတြထဲ ပံုသြင္းလိုက္မိၿပီ

နွဳတ္ဆိတ္ေနသူေလးရဲ႕ ၿငိမ္သက္မွဳဟာ

တစ္ခ်က္ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွပါတယ္။

ခန္႔ေန

နတ္သမီးနွင့္ အခိုက္အတန္႕ တစ္စိတ္

"ေကာင္းကင္အထက္ တိမ္ေတြေပၚ

နတ္သမီးႏွင့္ အတိတ္က

ျပဇာတ္တစ္ခုရဲ႕ တစ္စိတ္…"

ေသေနတဲ့ ရင္ခြင္ကို အသက္သြင္းသည္။ လမ္းအဆံုးကို ရြာအျဖစ္ ေခါင္းစဥ္တပ္ပါ။ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ရက္ေတြက က်ဴရွင္ေရွ႕မွာေစာင့္ရင္း ‘ ရွိ ’ ဟု လက္ညႇိဳးေထာင္ၾကသည္

မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္နွင့္ေတြ႕ရမည္ဆိုျခင္းကို သူမ ရင္ခုံေနမလား။ အမည္မေဖာ္လိုေသာ ဝက္ၿခံေလးမ်ား သူမ၏ ပါးျပင္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ တည္ရွိေနသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တပ္မက္သည္မွာ မ်က္မွန္ထူထူေလးေနာက္မွ ရႊန္းလဲ့ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ (သို႕မဟုတ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။) အရင္တစ္ေန႕က ကၽြန္ေတာ္နွင့္ေတြ႕ဖို႕ သူမ အလွျပင္လာေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းကျပန္ေျပာျပေသာအခါ ၁ဝတန္းတုန္းက ဆရာမသင္ေပးခဲ့တဲ့ သႏၱရသအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရေစခဲ့သည္။ အဲဒီေန႕ ဘက္စ္ကားေပၚကအဆင္း သူမတြင္ မ်က္နွာပါမသြားဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ေမ့က်န္ခဲ့ေလသည္။

သူမနွင့္ စကားေျပာခြင့္ရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အာခိမိဒိကို အသိမေပးဘဲ ထားလိုက္သည္။ ပထမဆံုးေတြ႕သည္႕ေန႔က သူမ၏ ၾကည္႕ေကာင္းေသာ ဆံပင္ ရွည္ရွည္ေလးမ်ားကို စည္းထားခဲ့သည္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ေတြ ကစုန္ေပါက္ေနခဲ့သည္။ (ခံစားခ်က္ေတြကို စာလံုးေပါင္းရတာ သိပ္ေတာ့မလြယ္ကူပါ။) ေနာက္ၿပီး ခပ္တည္တည္ၾကည္႕တတ္ေသာ သူမ၏ ပါးခ်ဳိင့္ေလးတစ္စံု…. အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ရင္ေတြခံုေစဖို႕ ျဖစ္ပါသည္။

စိတ္ကူးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြ စီျဖစ္သည္။ ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့အခါ နွစ္ေယာက္ထဲ ကမာၻေတြ တည္ျဖစ္သည္။ (နာရီမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ လည္ၾကသည္။ ပန္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ေမႊးၾကသည္။ ၉ရက္ေန႕တြင္ သူမနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေခတၱ ေဝးရမည္။)

သူမ၏ဆံႏြယ္မ်ားမွာ အနက္ေရာင္ျဖစ္သည္။ သူမနွင့္လိုက္ဖက္သည္ဟု ဆိုတိုင္း “ပိုၿပီ”ဟု ျပန္ေျပာတတ္သည္။ သူမသည္ bill gate မဟုတ္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ Microsoft မဟုတ္။ ကိုလမ္ဘတ္စ္ကား ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မဟုတ္၊ သူမ၏နာမည္မွာလည္း အေမရိကားမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေတြ႕ရွိျခင္း မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕နွစ္ေယာက္စလံုး ကြမ္တမ္သီအိုရီထဲက “h” မဟုတ္ေသာ္လည္း အာဒံကိုက္ခဲ့ေသာ ပန္းသီးထဲမွ ပိုးေကာင္ေတြ ေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္သည္။ သူမတြင္ ဆံပင္နွင့္လိုက္ဖက္ေသာ ခပ္ရွည္ရွည္ အရပ္လည္း ရွိေသးသည္။ ‘အတူတူ’ ဆိုေသာစကားလံုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ျဖစ္ရမည္။ (အူတူတူနွင့္ မမွားေစလိုပါ)။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ ေျပာေနက် သင္တန္းနဲ႕ စာေမးပြဲေတြအစား နားလည္မွဳနဲ႕ သစၥာေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းခ်င္သည္။ ေခတၱခြဲခြာသည္႕အခါ လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူမကို ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေပးရန္၊ ရည္ရြယ္ခဲ့သည္။ ထိုကဗ်ာေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္တန္း ဥာဏ္ျဖင့္ ေတြးမိဟန္ရွိေသာ သူမ၏ တကၠသိုလ္ အလွမ်ားနွင့္ အေဝးေရာက္ မွာတမ္းတခ်ိဳ႕ ပါဝင္သည္။ (I just think and link the things, all about you) အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ သူမ ေတြးခ်င္မွေတြးျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမအေၾကာင္းေတြ ေရးခ်င္တိုင္းေရးျဖစ္သည္။ (သူမ၏ လွဳပ္ရွားမွဳတိုင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ဥာဏ္မမွီ၍ မေရးနိုင္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာတခ်ိဳ႕လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။) အိုင္းစတိုင္းရဲ႕ ရီေလးတစ္ပ္သီအိုရီ မရွိဘူးဆိုလွ်င္ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလွဆံုးျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယေျမာက္ေတြ႕သည္႕ေန႕က သိပ္မလွဟု ထင္မိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မခ်ျဖစ္ပါ။ ထိုေန႕တြင္ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေအာင္လုပ္နိုင္ခဲ့သည္။ ရာဇဝင္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူေသာ ေန႕တစ္ေန႕ ျဖစ္ခဲ့ေပါ့။

ဘတ္စ္ကားေပၚတက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိမ္ေတြစီးခဲ့ၾကသည္။ စကားေတြနည္းနည္းပဲေျပာသည္.. နားေတြ မ်ားမ်ားလည္သည္။ (နာရီေတြလိုေပါ့) အၾကည္႕ေတြနည္းနည္းပဲ ရွိသည္. စိတ္ေတြခ်င္း အျပန္အလွန္ သိသည္။ မ်က္ရည္ေတြကို ေျခေထာက္နွင့္ ပိတ္ကန္ပစ္သည္။ (သူတို႕ တရုတ္စကား မတတ္ပါ) သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမးတဲ့ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖကို အတူတူ စဥ္းစားေနၾကသည္။ အဲဒီ အေျဖဟာ အထီးလား အမလား၊ ျဒပ္ရွိလား၊ ျဒပ္မဲ့လား၊ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုသိနိုင္ပါသည္။

ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္႕ေန႕က သာေပးေသာ ေနမင္းကို ေက်းဇူးတင္သည္။ လာေဝွ႕ေသာ ေလညႇင္းနွင့္ တယ္လီဖုန္းကတ္တစ္ခုကို ေက်းဇူးတင္သည္။ သူမတြင္ နားရြက္ ရွိျခင္းကို ေက်းဇူးတင္သည္။ ၿငိမ္းေက်ာ္ကို ေက်းဇူးတင္သည္။ (စာေရးဆရာ မဟုတ္ပါ) ျပန္ေပးမည္႕ အေျဖတစ္ခုကို ႀကိဳတင္ေက်းဇူးတင္သည္။ “ေက်းဇူးတင္သည္” ကို ေက်းဇူးတင္သည္။

စမ္းေခ်ာင္းလမ္းထဲ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္။

အနမ္းေတာင္းရန္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကပ္လိုက္သြားသည္။

အလြမ္းေရာင္းရန္ သူ႕ထံတြင္ ဝယ္သူ မရွိေသးပါ ။

“ မာယာေရႊ႕ကြက္ေတြနဲ႕ ငါ့ရဲ႕ စစ္တုရင္ေတြအား အနိုင္ပိုင္းလိုက္ပါကြယ္။ နင့္ရဲ႕ ဗ်ဴဟာေတြကို မခန္႕မွန္းတတ္ေပမယ့္.. ငါ့ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကေတာ့ မ်က္မျမင္ျခင္းပါပဲ ”

ဤစာသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရပ္ေစာင့္ျခင္းသီအိုရီမွ ရွင္းလင္းခ်က္အခန္းတစ္ခုျဖစ္ေစ.. ေနာင္အခါတြင္ သူမအေၾကာင္းကို ထို႕ထက္ပို၍ နီးနီးကပ္ကပ္ ျခယ္မွဳန္းခြင့္ ရပါေစသား… ။

………………………………………………………………………………………….

မွတ္ခ်က္။ ။ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ၿဖိဳး၏ tag သို႔.. အေဟာင္းေလးပဲ ျပန္ေႏြးလိုက္တယ္ကြာ.. ဆားခ်က္တယ္ေတာ့ ဟုတ္ဝူးေပါ့.. ခ်ိန္းေတြ႕တုန္းက အေၾကာင္းေလးကို နည္းနည္း polish တင္ထားတာ..

ဘဝကို ျမန္ျမန္သံုးစြဲ.. ရန္သူအတြက္ ခ်န္မထားနဲ႔

“ဘဝကို ျမန္ျမန္သံုးစြဲ.. ရန္သူအတြက္ ခ်န္မထားနဲ႔”.. ဆရာ စိုင္းဝင္းျမင့္ရဲ႕ “မ်ားမ်ား ျမန္ျမန္” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေလးတစ္ခုပါ.. အေပၚက ဗီဒီယိုေလးနဲ႔ လိုက္တယ္ထင္လို႔ ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္ေလးတပ္ျဖစ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစားတဲ့အခါ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေလးမ်ားပါရင္ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွ စားတတ္တယ္.. ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ေပါ့။ အခုလည္း ဘဝရဲ႕ ေကာင္းနိုးရာရာအပိုင္းေလးေတြကို မသံုးေဆာင္နိုင္ေသးဘဲ ေနာင္တစ္ေန႔အတြက္ ခ်န္ထားေနရၿပီ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းမနည္းပါဘူး။ ျမန္ျမန္သံုးစြဲဆုိတဲ့အခါ ဘဝထဲက ဘာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးစြဲမလဲ.. သံုးစြဲမယ္ဆိုတဲ့အတြက္ မသံုးစြဲျဖစ္တဲ့ အပိုင္းေတြလည္း က်န္ခဲ့မွာပါ. အဲ့ဒီအခါက်ရင္ ဘာေတြကို ခင္မ်ားအေနနဲ႔ ခ်န္ထားခဲ့ခ်င္သလဲ.. ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ေကာင္းနိုးရာရာေတြလား.. ဒါမွမဟုတ္ တျခားအရာေတြလား.. အဲဒီ ေကာင္းနိုးရာရာဆိုတာေတြကေရာ သံုးစြဲမယ့္အခ်ိန္အထိ အထားခံပါ့မလား.. သူတို႔မွာ တာရွည္ခံနိုင္ေလာက္တဲ့ ဂုဏ္သတၱိေတြပါမလား.. ဒါမွမဟုတ္ နာတာရွည္ေတြေကာ မျဖစ္နုိင္ဘူးလား.. ဘယ္ေလာက္ၿမဲမၿမဲ ဘာေတြနဲ႔ တိုင္းမလဲ..

30th August when I am 20

မနက္ျဖန္ ဘေလာ့ဂါေဒးအတြက္ ဘာအစီအစဥ္ေတြမ်ား ရွိၾကတုန္းဗ်... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဖိုင္နယ္စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔ဆိုေတာ့ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္မိမွာ.. ဒါေပမယ့္လည္း ေျဖနိုင္၊ မေျဖနိုင္ေပၚမွာေတာ့ နည္းနည္း မူတည္မွာေပါ့.. ေက်ာင္း(၃)နွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေျဖရမယ့္ စာေမးပြဲေပါ့.. ေနာက္ (၆)လလံုး အလုပ္သင္ရယ္ ပေရာဂ်က္ရယ္နဲ႔ပဲ စခန္းသြားရေတာ့မယ္.. ေၾသာ္ဒါနဲ႔.. ဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမြးေန႔ဗ်.. ဘာလိုလိုနဲ႔ (၂၀)ေတာင္ရွိခဲ့ေပါ့.. ေမြးေန႔ဆိုေပမယ့္လည္း ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခားျခားမလုပ္ျဖစ္ပါဘူး၊ ဟဲ.. ေကၽြးရမွာစိုးလို႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. စာေမးပြဲေၾကာင့္ပါ... မနက္(၃)နာရီေလာက္မွ အိပ္လိုက္ေတာ့ အခု (၁၀)နာရီေလာက္မွ နိုးလာ.. မနက္စာလည္း မဟုတ္၊ ေန႔လည္စာလည္း မက်၊ စားၿပီး အခုကြန္ျပဴတာေရွ႕က ခြာမရျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ေမြးေန႔ေတာင္ ကိုယ္ေမ့သေယာင္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ညက ၁၂နာရီထိုး သူဖုန္းဆက္မွ သတိရသြားတယ္.. :D (အလဲ.. သူဆိုပဲ) ဒီေမြးေန႔မွာေတာ့ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ေပါ့..

ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔အတြက္ Facebookမွာ ကြန္မန္႔လာေပးၾကတဲ့၊ phoneနဲ႔ တစ္call၊ msgနဲ႔ တစ္ဖန္ ဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့၊ (ဒီပိုစ့္ေလးမွာလည္း လာမန္႔ၾကမယ့္) သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဆရာေတြအားလံုးကို ဒီပိုစ့္ေလးနဲ႔ ေက်းဇူးမွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္.. း)

ရာသီေျပာင္းခ်ိန္ (When a season ...

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့၊ အခုလည္း ႀကိဳက္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ဦးဗိုလ္ထီးရဲ႕ ရာသီေျပာင္းခ်ိန္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ.. youtubeမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ရွာလို႔ မေတြ႕ဘူး.. လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ပိုက္စိပ္တိုက္ရွာရင္း ေတြ႕ခဲ့တာ.. ရည္ရြယ္သူကို ပို႔ေပးျဖစ္တယ္.. အဂၤလိပ္လိုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာသာျပန္ထားတာပါ.. facebookမွာ တင္လိုက္ေတာ့ တျခားနိုင္ငံသား ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ရယ္.. ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာသာျပန္ရတာ ဝါသနာပါတာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ ဘာသာျပန္ရာမွာ youtubeက ကိုGersingရဲ႕ စာသားေတြကို နည္းနည္းယူထားပါတယ္.. သူ႔ရဲ႕ videoကိုပါ တစ္ခါတည္း တြဲတင္ေပးလိုက္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘိလပ္စာအဆင့္နဲ႔ဆို ၈၀%ေလာက္ေတာ့ ေက်နပ္မိပါတယ္. း)

Gersingရဲ႕ ဆိုဟန္နဲ႔ စာသား.. (၁၈နွစ္ေအာက္ လူႀကီးမ်ား ၾကည္႕မရ)

ရာသီေျပာင္းခ်ိန္

ဆို- စိုင္းထီးဆိုင္။ ေရး- စိုင္းခမ္းလိတ္။

ရာသီေျပာင္းခ်ိန္မွာ အေဖၚကြာလို ့

အျပင္ေရာ အတြင္းေရာ ဥပါဒ္ဝင္

ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုေနရွာမလဲ

ၾကင္နာသူေလး စဥ္းစားေနရင္ ....

ရယ္သံတိတ္ဆိတ္လို ့ အသက္မဲ့တဲ့ရက္ေတြမွာ

ကိုယ္တစ္ေယာက္စိတ္ေျဖသာၿပီ

ရင္ခုန္သံတိုးတိုးေလး ၾကားရမယ့္ရက္ေတြကို

ကိုယ္ေစာင့္ရက်ိဳးနပ္ၿပီ ....

ေရႊလက္တြဲတုန္းက သူ ့ဖ၀ါးႏုႏုရဲ့

အထိအေတြ ့ ကုိျပန္ေအာက္ေမ့မိတဲ့အခါတိုင္း

ေနပူၾကီးထဲမွာ ဒီဘဝလမ္းခရီးကို

ေလွ်ာက္လွမ္းဖို ့ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းအားနဲ ့ျပည့္ .....

ေရႊပါးျပင္အပ္တုန္းက သူ ့အနမ္းဖြဖြရဲ့

ႏူးညံ့မွု ျပန္အမွတ္ရမိတဲ့ အခါတိုင္း

ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္မရတဲ့ ဒီညခ်မ္းခရီးကို

ျဖတ္သန္းဖို ့ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းအားနဲ ့ျပည့္ ....

နာေန ဖ်ားေနရင္ ဘယ္သူက

လာၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးမလဲဟင္

ဆင္ျခင္ၿပီးေနပါ ေမာင္ရယ္ေနာ္

လူၾကံဳနဲ ့စကားေလးပါးလာရင္....

အေနအထိုင္ဆင္းရဲလို ့ စိတ္ညစ္တဲ့ ရက္ေတြမွာ

ကိုယ္တစ္ေယာက္ ေမြ ့ေလ်ာ္သာၿပီ

သူကိုယ္တိုင္ တယုတယနဲ ့ ျပဳစုမယ့္ရက္ေတြကို

ကိုယ္ေစာင့္ရက်ိဳးနပ္ၿပီ ...

ေရႊလက္တြဲတုန္းက ခ်စ္ၿပံဳးလွလွနဲ ့

မခို ့တရို ့ နဲ ့ ရင္ခြင္ကို ေျပးဝင္တာေတြ

အိပ္မက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးရယ္ဆိုတဲ့

အသိကေလးနဲ ့ နလံုးသားမွာ

ၾကည္ႏူးမွု ေလးၾကြင္းက်န္ေန ....

ေရႊမ်က္ရည္စို ့တုန္းက ပဝါစေလးနဲ ့

တို ့တုိ ့ကာ ၾကင္နာစြာေခ်ာျမႇဴတာေတြ

ေနာင္မ်ားလည္းရွိဦးမယ္ဆိုတဲ့

အသိကေလးနဲ ့ လြမ္းရက္မွာ

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးအသက္ရွင္ေန ....

ေရႊလက္တြဲတုန္းက သူ ့ဖဝါးႏုႏုရဲ့

အထိအေတြ ့ ကုိျပန္ေအာက္ေမ့မိတဲ့အခါတိုင္း

ေနပူၾကီးထဲမွာ ဒီဘဝလမ္းခရီးကို

ေလွ်ာက္လွမ္းဖို ့ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းအားနဲ ့ျပည့္ ....

"When A Season Changes"

Sang by Sai Htee Saing, Lyrics by Sai Khan Lait

Season changes here without you

And sufferers are both internally and externally of me.

But, just knowing of you making thoughts about how i m doing all alone,

I will feel relieved from the lifeless days without ur laughters

And it is really worthy to wait the days when ur heart beats whisper

Whenever i call up the feelings of ur hand holding mine,

I feel engergised to be able to walk my current days alone.

Whenever i call up the feelings of ur kisses landing to my cheek,

It energises me to pass a journey of this lonely night, filling happiness

The times you miss me, and

The messages sent make me ease off the days when i feel bad due to inconveniences here.

And it is really worthy to wait the days when yourself take good care of me.

With the memories of holding your hands with smiles

And those of my cuddly hugs, being a shelter for you,

Keep assuring myself those are not the dreams

And the pleasures you gave still remain in my heart

Remembering your comforts to my sorrows,

And believing that there will be another such chances,

A little hope is still alive during the days i miss you too.

ဆရာတာရာ၏ ကဗ်ာမ်ား

Commentမွာ ကိုIMnotFR ေတာင္းဆိုလို႔ ဆရာတာရာမင္းေဝကဗ်ာ(၃)ပုဒ္ (ရွိသေလာက္) ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ႀကိဳက္ကဗ်ာေလးေတြေပါ့. အားလံုးကို လမ္းအိုေလးကေန ေဒါင္းထားတာပါ. မူရင္းအတိုင္းပဲ image file နဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္. လမ္းအိုေလးမွာေတာ့ ဆရာ့ကဗ်ာေတြ ဒီထက္အမ်ားႀကီးရွိပါအံုးမယ္. Blogရဲ႕ ညာဖက္ျခမ္း side bar “စာေပနဲ႔ မီဒီယာ” ေအာက္မွာ လမ္းအိုေလးသို႔ လင္ခ့္ထားပါတယ္..

္Firefox (ျပသနာရွာမရဘဲ) ေဒါင္းသြားလို႔.. Chromeေလးနဲ႔ အသက္ဆက္ေနရပါတယ္.. Bloggingအတြက္ေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပဘူး.. စာေမးပြဲ ဒီေန႔တစ္ဘာသာေတာ့ ေျဖနိုင္သြားၿပီ။ ကိုေအာင္ၿဖိဳးရဲ႕ ပန္းကိစၥေတာ့ စာေမးပြဲၿပီးမွပဲ ရွင္းရေတာ့မယ္. (း

Diary Aug 19

၂၅ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲစေျဖရေတာ့မယ္.. အခုထိ စာေကာင္းေကာင္း မက်က္ျဖစ္ပါ. ဟိုေတြး ဒီေတြး၊ ဟိုေလး ဒီေလး. ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာတာရာမင္းေဝရဲ႕ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရတယ္. က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းေတာ့တဲ့ hard disk အေဟာင္းေလးထဲက ျပန္ရွာထားတာပါ. ဒီစာေမးပြဲၿပီးရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံအပိုစုဖို႔ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္တခ်ိဳ႕လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားမိတယ္. ေက်ာင္းစကတည္းက အိမ္ကိုတစ္ျပားမွမေတာင္းပဲ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ရွာၿပီးတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားက်မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ပဲ။ ဘာကိုမွ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ စိတ္ကူးေတြ၊ အေတြးေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာ။

ျပည္မွာ သႀကၤန္ (၂၀၀၉)

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉ သႀကၤန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပည္မွာ ျပန္က်ခဲ့ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ျပည္ျပန္ေရာက္တုန္း ဓါတ္ပံုေတြ႐ိုက္ၿပီး ဘေလာ့မွာ တင္ဖို႔ လုပ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကူးထားတဲ့ Cdေလးက (ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေပါ့ဆမွဳေၾကာင့္) ဘယ္က်န္ခဲ့တယ္ မသိဘူး။ အေပၚက ပံုေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ဒယ္ဒီရဲ႕ လက္စြမ္းျပခ်က္ေတြေပါ့.. ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး.. သႀကၤန္တြင္းဆို အားလံုးက ကိုယ့္ေမြးရပ္ဌာေန (ဒါမွမဟုတ္လည္း)ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ့္၊ ေအးေအးေဆးေဆးရွိမယ့္ ေနရာတစ္ခုခုမွာ ရွိခ်င္ၾကတာမ်ားတယ္၊ သႀကၤန္တြင္းခရီးသြားရတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သိပ္မႀကိဳက္လွဘူး။
ျပည္မွာ သႀကၤန္မရွိတာဆို ၂နွစ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ၂၀၀၇ နဲ႔ ၂၀၀၈ ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ High school batch က လူေတာ္ေတာ္ေလးညီေတာ့ နွစ္တိုင္း တစ္ခုခုလုပ္ျဖစ္တယ္။ ၁၀တန္းမၿပီးခင္ကေတာ့ ကားနဲ႔ အားလံုး စုၿပီးလည္ၾကတယ္.. ေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္ေတြေရာက္ေတာ့လည္း ဒီလူေတြက မကြဲတဲ့အျပင္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ လူစံုလာေသး.. ၂၀၀၈ နဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၉ ဆက္တိုက္ မ႑ပ္ေဆာက္ျဖစ္တယ္။ ၂၀၀၈ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မရွိဘူးေပါ့။ အခု ၂၀၀၉မွာေတာ့ မ႑ပ္မွာ ညဖက္ ျပဇာတ္တို႔၊ သီခ်င္းတို႔ေတာင္ ဆိုျဖစ္၊ ကျဖစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက မ႑ပ္ေတြက ရန္ကုန္တို႔ မႏၱေလးတို႔နဲ႔ တည္ေဆာက္ပံုခ်င္းမတူပါဘူး။ ရန္ကုန္ အင္းလ်ားက မ႑ပ္ေတြေလာက္ ႀကီးတာဆို သိပ္မရွိဘူး၊ အမ်ားစုက အလယ္အလတ္ေလာက္နဲ႔ ပံုစံခ်င္းတူၾကတယ္။ ကုမၼဏီႀကီးေတြကလည္း Sponsor ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ၿမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ ျဖဳန္းခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ရွိတဲ့ စက္႐ံု၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုယ့္အသိအခ်င္းအခ်င္း နီးစပ္ရာနဲ႔ ေပါင္းလုပ္ၾကတာ.. အမ်ားအားျဖင့္ အ႐ွံဳးခံရတာမ်ားပါတယ္။ မ႑ပ္ေတြမွာ ရပ္ကြက္ မ႑ပ္ေတြ ရွိသလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲ စုေပါင္းစပ္ေပါင္း လုပ္ၾကတဲ့ မ႑ပ္ေတြလည္းရွိတယ္။ တျခားကေတာ့ ကို္ယ့္အိမ္ေရွ႕မွာ ကိုယ္ အုန္းလက္ေလးနည္းနည္းနဲ႔ အမိုးလုပ္ၿပီး ပက္ၾကေပါ့။ ရပ္ကြက္မ႑ပ္ေတြက နွစ္စဥ္ ယိမ္းေတြ ထြက္ၾကပါတယ္။ (ျပည္မွာ (ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေပါ့ေလ) ေက်ာင္းႀကီးအိုးတန္း၊ ေရႊကူ၊ နဝင္း၊ ရြာဘဲ၊ ဆံေတာ္၊ တရုတ္စု၊ ဆင္စုဆိုၿပီး ရပ္ကြက္ႀကီးေပါင္း (၇)ခုရွိတယ္။) သႀကၤန္တြင္း ညဖက္ေတြဆို ဗဟိုမ႑ပ္မွာ တစ္ရက္သြားကရပါတယ္။ ဗဟိုက အကဲျဖတ္ၿပီး ဆုခ်ီးျမႇင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို စုေပါင္းစပ္ေပါင္းလုပ္တဲ့ မ႑ပ္ေတြကေတာ့ အမ်ားစု ညဖက္အစီအစဥ္မရွိၾကတာမ်ားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း တီးဝုိင္းေတြ၊ ေမာ္ဒယ္႐ွိဳးေတြ၊ ယိမ္းေတြ လုပ္ၿပီး တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ယွဥ္လာၾကတာေတြ႕ရတယ္။ သႀကၤန္တြင္း ညဖက္ ၿမိဳ႕ထဲပတ္ၿပီး ေလွ်ာက္ၾကည္႕ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္.. ေန႔ခင္းဖက္ကို အားကုန္ မကဲထားရင္ေပါ့။ မ႑ပ္ေတြကိုေတာ့ တိုင္ကီေတြ၊ ဇလီဖားတံုးေတြ ခုၿပီး ေဘးလက္ရန္းေတြကိုေတာ့ သစ္ေတြနဲ႔ အကာျပဳရပါတယ္။ ဇလီဖားတုံးဆိုတာက မီးရထားသံလမ္းကိုခုတဲ့ သစ္တံုးႀကီးေတြေပါ့၊ အဲဒါအတြက္ေတာ့ မီးရထား႐ံုမွာ သႀကၤန္နီးတဲ့အခါ ေလွ်ာက္လႊာတင္၊ တံုး ၃၀၀ကေန ၅၀၀အထိေလာက္ သံုးရပါတယ္။ မိန္းလမ္းကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ထားတဲ့ လမ္းေတြ တစ္လမ္းျခားဆီကို ပိတ္ေဆာက္ရတဲ့အတြက္ သႀကၤန္နားနီး တစ္လေလာက္ဆို စက္တပ္ယာဥ္ေတြအတြက္ သြားရလာရတာ အခက္အခဲရွိတတ္တယ္။ မ႑ပ္တစ္ခုကို အက်ယ္က ေပ ၄၀ x ေပ ၆၀ေပါ့။ အျမင့္ကေတာ့ တိုင္ကီကို အလွဲတစ္ထပ္၊ အေထာင္တစ္ထပ္ (ဒါမွမဟုတ္) အေထာင္နွစ္ထပ္ စီတဲ့အေပၚမွာမူတည္ၿပီး နွစ္မ်ိဳးေလာက္ပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေအာက္မွာ ေရပက္စင္တစ္ထပ္၊ အေပၚမွာ Dancing floor ထားတာခ်င္းေတာ့ တူမယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ မ႑ပ္ကေတာ့ အခုနွစ္ (၃)ဆင့္ေဆာက္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္မွာ စက္ပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ sound boxေတြ တင္ထားတယ္။ Membership ကေတာ့ (၄)ရက္လံုးကို ၁၅၀၀၀ ေန ၂၅၀၀၀ အတြင္း ရွိတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္း အဲဒီလို မ႑ပ္ေတြေဆာက္ၿပီး ေပ်ာ္ၾကတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လည္ၾကတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သိပ္မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။ အားလံုးဟာ မူးေအာင္ေသာက္မယ္၊ ၿပီးရင္ ေရစိုၿပီး ကမယ္၊ ခုန္မယ္ ျဖစ္လာၾကၿပီ။ ဒါကိုပဲ typical အလုပ္ တစ္ခုလို တစ္နွစ္ထက္တစ္နွစ္ ပိုမိုက်င့္သံုးလာၾကၿပီး ေပ်ာ္တာထက္၊ ပ်က္တဲ့အဆင့္ကုိ ေရာက္သြားၿပီ။ မူးယစ္ေသာက္စားတာမပါရင္ဘဲ သႀကၤန္မဟုတ္သလိုျဖစ္လာၿပီ။ မူရင္း က်င္းပရျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္ေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ တစ္နွစ္ၿပီး၊ တစ္နွစ္ၿပီး ေဝးေဝးလာၾကသလိုပဲ.. အဲဒါဟာ စိုးရိမ္တတ္ရင္ စိုးရိမ္ဖို႔ေကာင္းတယ္.. အခုေန ကေလးအရြယ္ေတြဟာ ဒါေတြကို ျမင္မယ္၊ လိုက္ၿပီး အတုခုိးလာၾကမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သႀကၤန္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ေျပာင္းလဲ(လြဲ)သြားလိမ့္မယ္။ “နွစ္ေဟာင္းအညစ္အေၾကးေတြကို နွစ္သစ္မွာ အတာေရနဲ႔ ေဆးေၾကာ၊ မဂၤလာယူတယ္ဆိုတာ”ေတြဟာ စာအုပ္ေတြထဲမွာဖတ္ဖို႔၊ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းေအာင္ ခ်ေရးျပဖို႔ေလာက္ပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မွာလား.. ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလုိခ်င္တာ တိုက္ပံုဝတ္ၿပီး၊ ေငြဖလားနဲ႔ နံ႔သာေရေလာင္းဖို႔ကို မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေခတ္မွီတယ္လို႔ဆိုလိုက္တုိင္းမွာ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္တာပဲ ေျပးေျပးျမင္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္မလဲ။

ညီမေလးထံ ေပးကဗ်ာ

အေတြးထဲက သူ႕ရီသံေတြကို
အစီခံေတြထဲ စစ္ထုတ္လို႔
အပ်င္းေျပ..
ပုလင္းေတြလည္း ဖြင့္တတ္ေနၿပီ။
ညီမေလး (သို႕မဟုတ္)
ထိခ်င္တိုင္း မထိရ၊
ထိမရ တဲ့ ကမ္းလြန္ေဒသေလးတစ္ခု။

(အိပ္မက္ေတြ အေဟာင္ျပင္းလို႔
စာေမးပြဲေတြ မေအာင္ျဖစ္ရင္လည္း
သူေလးေပးတဲ့ အမွတ္ေတြနဲ႔ပဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေအာင္ေနမိတယ္)

ခန္႔ေန

Status 09.08.09

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး.. ဦးဗိုလ္ထီးရဲ႕ သီခ်င္းေလးကို ကုိယ္ပိုင္စာသားေလးနဲ႔ အစားထိုးၾကည္႕တာ.. ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေသာၾကာေန႔က စာေမးပြဲ အေျခအေနေလးေပါ့..

“ Common test ေမးခြန္းေအာက္မွာ.. ကိုယ့္ အေတြးထဲ လွည္႕ပတ္ရွာၾကည္႕..
အေျဖရယ္ဆိုလို႔ MCQ ၂ ပုဒ္ထဲ.. ရင္ခြင္မွာေတာ့ Distinction ႀကီးတစ္ခု ”

ဟက္ဟက္.. သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ သိၾကမယ္ထင္တယ္..
MCQ ရဲ႕ အရွည္ကေတာ့ Multiple Choice Question (ဓမၼဓိ႒ာန္ေမးခြန္း)

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္.. ဒီေန႔ စကၤာပူနိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသားေန႔ဗ်.. တနဂၤေႏြေန႔မွာ က်ေရာက္လို႔၊ မနက္ျဖန္ တနလၤာေန႔ကို ေက်ာင္းပိတ္ေပးပါတယ္။

ဘာေခါင္းစဥ္နဲ႔လိုက္သလဲ ဒီကဗ်ာ

ပ်င္းေနရတာနဲ႔ ပ်င္းဖို႔ျပင္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရဘူး..
ထည္႕ပါဟ.. ခပ္ျပင္းျပင္းေလး..
ဒီထက္ျပင္းတာဆို ဘာမွခ်န္မထားနဲ႔
“အပ်င္းထန္”တာေလးကို ခံစားခ်င္လို႔
ေျပာရင္းဆိုရင္း လုပ္ၿပီ
လိုေနတာက တစ္ျခား၊ ေပးတာက ဆား
အနာေပါက္တဲ့တစ္ေယာက္မဟုတ္ ေက်ာင္းသူလည္းမဟုတ္ဆို..
သူေျပာေတာ့
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဆန္အိတ္ေတြပဲ ေဖာက္ေပးပါတဲ့..
မ်က္စိေတြလည္း ေဒါင္းကုန္ၿပီထင္တယ္
လိုအပ္တာထက္ ပိုၾကင္နာပါလို႔ ေျပာတဲ့အခ်ိန္
ေရခ်ိဳးေနတဲ့သူနဲ႔၊ ေက်ာင္းေရာက္ေနတဲ့သူနဲ႔၊
ဆုေတာင္းတယ္ဆိုတာ လက္အုပ္ခ်ီထားတဲ့ ခိုင္းေစျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ။
မင္းေျပာတဲ့စကားေတြထဲ
“ဒါေပမဲ့” ထူထပ္မွဳကို ေလ်ာ့ခ်သင့္တယ္
အတုျဖစ္ျခင္း အစစ္ျဖစ္ျခင္းဆိုတာကေတာ့
သတ္မွတ္ျခင္းရဲ႕ ဦးေရပါပဲ..
ဒီတစ္ခါ တကယ္ေျပာတာ။

အခုတေလာ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ား

ကၽြန္ေတာ္လည္း ပိုစ့္ေတြ ေကာင္ေကာင္းမတင္တာၾကာၿပီ.. လာလည္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားနာမိပါတယ္.. အခုတေလာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည္႕ေတာ့လည္း ဘာမွကို မယ္မယ္ရရ လုပ္ေနတာလည္း မရွိဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က အိမ္ေျပာင္းတာပဲ.. (၃)ရက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာသြားတယ္ ပစၥည္းေရႊ႕ေနတာနဲ႔ တင္.. ေသာၾကာေန႔ စာေမးပြဲတစ္ခုရယ္၊ စေနေန႔ နွဳတ္ေျဖစာေမးပြဲရယ္ ရွိပါအံုးမယ္..
ၿပီးခဲ့တဲ့ weekends တုန္းကေတာ့ ေရွ႕က ပိုစ့္မွာ ေၾကာ္ျငာထားတဲ့ Singapore Poly ရဲ႕ ေနွာင္းေႏြဆံုမွတ္ကို ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုစေရာက္တဲ့ ပထမနွစ္ကတည္းက SP ပြဲကို ၾကည္႕ျဖစ္တာပါ. အရင္နွစ္ကေတာ့ စာေမးပြဲနဲ႔ ကပ္ေနတာနဲ႔ မသြားျဖစ္လိုက္ဘူး.. အခုတစ္ေခါက္ေတာ့ နည္းနည္းေလး ကြာေသးတာနဲ႔ (ကြာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး) ၾကည္႕ျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ Blogger ေတြေရာ၊ မေတြ႕ဖူးေသးတဲ့ Blogger ေတြနဲ႔ပါ ဆံုခြင့္ရလို႔လည္း ဝမ္းသာမိတယ္။ ေဝဖန္ေရး ဘာညာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္မလုပ္တတ္လို႔.. ေယဘုယ်အားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္ထက္ပိုတဲ့ ပြဲတစ္ပြဲပါပဲ။ Foreigner ေတြ ျမန္မာလို ဆိုတာ၊ ကတာ ေတြ႕ရေတာ့ ကိုယ့္ Culture ကိုယ္ဂုဏ္ယူစိတ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား.. စိတ္ထဲ ျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိထားမိသေလာက္ SPရဲ႕ အၿငိမ့္ေတြမွာ (အခုေနာက္ပိုင္း အၿငိမ့္အမ်ားစုမွာ အသံုးမ်ားတဲ့) ခါးေအာက္ပိုင္းျပက္လံုးေတြ ပါေလ့မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားနွစ္သက္မိတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ေတာ့.. ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေတြကို သိပ္မႀကိဳက္တာေၾကာင့္ မတင္ျဖစ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္သူအေနန႔ဲ ပံုမွန္ေတာ့ လည္ျဖစ္ပါတယ္.. ကဗ်ာ၊ စာေကာင္းေတြ ဖတ္ရတိုင္းလည္း ဖန္တီးသူမ်ားကို အားက်ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

အားလံုး အဆင္ေျပၾကပါေစ..

Singapore Polytechincs ရဲ႕ ေႏြထဲက ေနွာင္းဆံုမွတ္

စကၤာပူမွာရွိတဲ့ Singapore Polytechnics ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား တင္ဆက္ကျပမယ့္ “ေႏွာင္းေႏြဆံုမွတ္” Stage Performance မ်ားကို အခုလာမယ့္ ၾသဂုတ္လ (၂)ရက္ေန႔ Polytechnics ရဲ႕ Convention Centre မွာ ျပဳလုပ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ စကၤာပူက ေရႊျမန္မာတို႔ လာေရာက္အားေပးၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါ၏ ခင္မ်။ လက္မွတ္ေစ်းမ်ားကေတာ့ S$9 နဲ႔ S$12 ျဖစ္ၿပီး ညစာအတြက္ လက္သုပ္ပုဝါ.. အဲေလ.. နတ္သုဒၶါ၊ အေအးနဲ႔ အခ်ိဳပြဲလည္း ပါမွာမလို႔ ..

ေနရာ။ ။ Singapore Polytechincs, Convention Centre (Dover MRT)
အခ်ိန္။ ။ 2.00 pm to 7.00 pm
ရက္စြဲ။ ။ August 2, 2009
ဆက္သြယ္ရန္။ ။ ရဲမာန္ - ၉၁၉၁ ၄၈၇၉

The Pen Story

Olympus Camera ရဲ႕ ideaေကာင္းနဲ႔ ေၾကာ္ျငာေလးတစ္ခုပါ.. ဒါမ်ိဳးကို တစ္ခါက MTV ပံုစံမ်ိဳးလည္းၾကည္႕ဖူးတယ္.. အဲဒီတုန္းကေတာ့ Background က အေသထင္တယ္.. ဒီတစ္ခုကေတာ့ Background ပါလိုက္ေျပာင္းေနတယ္..

This is the PEN Story in stop motion. We shot 60.000 pictures, developed 9.600 prints and shot over 1.800 pictures again. No post production! Thanks to all the stop motion artists who inspired us. We hope you enjoy

Free download of the music at http://olympus.eu/penstory/

ေခတ္ေပၚကဗ်ာ၏ ဂုဏ္ရည္အခ်ိဳ႕

ဒီေဆာင္းပါးကို ဆရာသစၥာနီ ေရးခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးဟာ သူ႕မတုိင္ခင္ ဆရာေရးခဲ့တဲ့ ဗဟုကဗ်ာေရစီးနွင့္ ေမာ္ဒန္ဝဲ (မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာကဗ်ာေလ့လာခ်က္)ရဲ႕ အဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲက အျငင္းပြားစရာ၊ နားမလည္နိုင္စရာ (ဆရာတင္ျပခဲ့တဲ့) အခ်က္အလက္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ရွင္းလင္းခ်က္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ဗဟုကဗ်ာေရစီး ေဆာင္းပါးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးဖတ္ဖူးတာ ကိုညိမ္းညိဳဘေလာ့မွာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာသစၥာနီရဲ႕ ေမာ္ဒန္ရွင္းတမ္းနွင့္ ျမန္မာကဗ်ာျဖစ္ေပၚတိုးတက္မွဳ စာအုပ္မွာ ထပ္ေတြ႕ၿပီး၊ သူ႔ေနာက္ ကပ္လ်က္မွာေတာ့ အခုေဖာ္ျပမယ့္ေဆာင္းပါး ပါရွိခဲ့ပါတယ္။ ပထမေဆာင္းပါးကို အရင္ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုညိမ္းညိဳရဲ႕ ေဟာဒီစာမ်က္နွာ မွာ ေလ့လာနိုင္ပါတယ္။

......................................................................

ေခတ္ေပၚကဗ်ာ၏ ဂုဏ္ရည္အခ်ိဳ႕

၂၀၀၃ မတ္လက ဟန္သစ္မဂၢဇင္းမွာ “ဗဟုကဗ်ာေရစီးနွင့္ ေမာ္ဒန္ဝဲ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးလိုက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ေဖာ္ျပဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီကာလတစ္ဝိုက္က ရန္ကုန္မွာ ကဗ်ာဝပ္ေရွာ့ကေလးေတြ လစဥ္ေလာက္လုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ အုပ္စုရွိတယ္။ မင္းထက္ေမာင္၊ ခင္ေအာင္ေအး၊ ေဇယ်ာလင္း၊ စန္းဦး၊ ၿငိဏ္းေဝ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ အဲဒီလူေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ (ဆယ္စုနွစ္တစ္ခု)ျခားတဲ့ လူငယ္ေတြ။ ကဗ်ာကို စြဲၿမဲယံုၾကည္ၿပီး၊ ထဲထဲဝင္ဝင္ ရွိသင့္သေလာက္ရွိတဲ့သူေတြ။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီမွာဖတ္ဖို႔ ခုနစာတမ္းကို ေရးေပးလိုက္တာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ဘာျပႆနာမွ မရွိခဲ့ဘူး။ စာတမ္းပါ အခ်က္အလက္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ (ဘာ)ဆိုခ်င္တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပစရာမလိုဘဲ သေဘာေပါက္နိုင္တဲ့ ဓါတ္ခံရိွတဲ့ လူေတြခ်ည္းကိုး။

ဒါေပမယ့္ ဟန္သစ္က်မွ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ထည္႕လိုက္ေတာ့ ျပႆာနာရွိလာတယ္။ ပထမကဗ်ာသမား ကြက္ကြက္ေလး(တစ္ခု)အတြက္ ရည္ရြယ္ထားတာက မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔ ဒီထက္က်ယ္ျပန္႕တဲ့ ကဗ်ာသမားေတြဆီ ေရာက္သြားတာကိုး။ ဒီေတာ့ စာတမ္းဖတ္ၿပီး သူတို႔လည္း သူတို႔ အျမင္နဲ႔ ေဆြးေႏြးလာတာေတြ ရိွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕လို႔ အျပင္မွာ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးတာေတြလည္း ရွိတယ္။ အခုတစ္ခါ အဲဒီေဆာင္းပါးကိုပဲ (ကဗ်ာအထူးျမႇင့္တင္ေရး ရက္သတၱပတ္အစီအစဥ္အျဖစ္နဲ႔) com.mmm Book မွာ အင္တာနက္တင္လိုက္ေတာ့၊ က်ယ္ျပန္႕သထက္ က်ယ္ျပန္႕မယ့္သေဘာ ေဆာင္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ေဆာင္းပါးပါ အဓိကအခ်က္အခ်ိဳ႕ကို စာဖတ္သူ (ကဗ်ာဝါသနာပါသူ) အမ်ားစု ဒီထက္လြယ္ကူ ရွင္းလင္းေအာင္ ေျဖရွင္းမယ့္တာဝန္ ရွိလာတယ္လို႔ ယူဆမိတာနဲ႔ ဒီေနာက္ဆက္တြဲ ေဆာင္းပါးကို ေရးမိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဆိုတာ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့အရာဆိုတာ သာမန္စာဖတ္သူ မဆိုထားနဲ႔ ကဗ်ာဆရာအခ်င္းခ်င္းေတာင္ အဆင့္ဆင့္အေနအထားအရ ကြဲကြဲျပားျပားသေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ေျပာျပဖို႔ခက္တယ္ဆိုတာ သိထားေတာ့ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ပါပဲ။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အပထား၊ စ. မိတဲ့ကိစၥကို တတ္နိုင္သမွ် တာဝန္ယူလိုက္တယ္လို႔ပဲ မိမိဘာသာ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အဂၤါရပ္တခ်ိဳ႕ (တခ်ိဳ႕လို႔ ေျပာရတာက တကယ့္ကို အဂၤါရပ္အကုန္အစင္ မဟုတ္ေသးလို႔ပါပဲ) လို႔ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း ျပန္ရွင္းရရင္..။

၁။ ကဗ်ာမဆန္ရဘူး
(ကဗ်ာမဆန္ဆန္ေအာင္ ဇြတ္လုပ္ေနၾကတယ္)
ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာမဆန္ရဘူးေျပာလိုက္တာကို ႐ုတ္တရက္ သေဘာမေပါက္တာထက္၊ ဘဝင္မက်ျဖစ္သြားတာက ပိုတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ (anti-poetic)လို႔ သံုးလိုက္ရင္ ႐ွဳပ္ကုန္မွာစိုးလို႔ လြယ္လြယ္ေျပာလိုက္တာပါပဲ။ တျခားနိုင္ငံေတြမွာ ကဗ်ာဆန္႔က်င္ေရးဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ကဗ်ာဂိုဏ္းေတြ ျဖစ္ထြန္းၿပီးခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါဟာ ကဗ်ာျဖစ္ထြန္းမွဳ သမိုင္းမွာ ကာလရဲ႕ ေတာင္းဆိုမွဳ အေလ်ာက္၊ ကဗ်ာသန္႕စင္ေရး လုပ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာ ကဗ်ာဆိုတာ နုရ ႏြဲ႕ရမယ္၊ ကြန္႕ရ ညြန္႔ရမယ္ဆိုတဲ့ အစြဲေဟာင္းက ေတာ္ေတာ္အျမစ္တြယ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ႐ိုးရာအစဥ္အလာ (ဂႏ ၱဝင္)ထဲက ရတုမ်ိဳး လကၤာအသံုးအနွဳန္း (ေပါရာဏ)ေတြ သံုးနိုင္မွ ဟုတ္တယ္ ထင္ေနတဲ့သူေတြ အခုထိရွိေသးတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီကိစၥကို ေခတ္ေပၚကဗ်ာက သူ႕ရဲ႕ အဓိကလကၡဏာတစ္ရပ္အေနနဲ႔ (စာဟန္မပါတဲ့ စာမဆန္တဲ့) အရပ္သံုးသာဘာစကားကို အစားထိုးသံုးစြဲျခင္းနဲ႔ ေတာ္လွန္ပစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေတာ္ေတာ္အျမစ္တြယ္ေနတယ္လို႔ ေျပရတာက ေခတ္ေပၚဗ်ာတခ်ိဳ႕မွာ ဒီလို အသံုးအနွဳန္းေတြ ဆက္ေတြ႕ေနရလို႔ပဲ။
ေနာက္ ဒီလိုကဗ်ာဆန္ရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က အျခားတစ္ဘက္စြန္းမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာတခ်ိဳ႕ကို (အေနာက္တိုင္းမွာ ေခတ္ကုန္ေနၿပီျဖစ္တဲ့) အမွန္လြန္ဝါဒ၊ သေကၤတဝါဒဆိုတာေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ ေထြးေထြးေလွ်ာက္ေရးမွ ကဗ်ာျဖစ္တယ္၊ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ အထင္ေရာက္ေနၾကတာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ေမာင္သာနိုးက ခက္လြန္းတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနဲ႔ လြယ္လြန္းတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းဆိုတဲ့ အစြန္းနွစ္ဖက္ကို ေရွာင္ရွားၾကဖို႕ သတိေပးဖူးတယ္။ ခ်က္က ကဗ်ာဆရာဟိုးလဗ္ကေတာ့.. ကဗ်ာကို ေကာက္ဖတ္လိုက္ရင္ သတင္းစာဖတ္သလို၊ ေဘာလံုးပဲြသြားရသလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရွိရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ မၾကာခင္က ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ျပဇာတ္မင္းသားကဗ်ာစာအုပ္ အမွာစာမွာလည္း (ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာဖတ္တဲ့အခါ၊ ကဗ်ာဖတ္သူမ်ား ေပါ့ပါးလြယ္ကူပါေစ)လို႔ ေလးေလးနက္နက္ ဆႏၵျပဳထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကဗ်ာကို လြယ္ေအာင္ ေရးရတာခက္ၿပီး၊ ခက္ေအာင္ေရးရတာ လြယ္ေတာ့၊ ကဗ်ာေရတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဲဒါကိုပဲ ခံတြင္းေတြ႕ေနၾကဟန္ တူပါတယ္။

၂။ ေဝါဟာရဖက္ရွင္႐ွဳိး မဟုတ္ဘူး။
(စကားလံုးႏြံထဲ နစ္ေနၾကတယ္)လို႔ ေျပာခဲ့တာလည္း ဒီသေဘာပဲ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ အသံုးျပဳထားတဲ့ စကားလံုးဆိုတာ၊ အဲဒီကဗ်ာရဲ႕ ရည္ရြယ္ရင္းပန္းတိုင္ကို ပို႕ေဆာင္ေပးမယ့္ ယာဥ္ပဲ.. ။ ဒါေၾကာင့္ စကားလံုးတိုင္းကို သံုးရင္း အဓိကထားရမွာက ဘယ္ေလာက္ခရီးတြင္မလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ လိုရာမေရာက္တဲ့ စကားလံုးဟာ ကဗ်ာတန္ဖိုးကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစတဲ့ အနွစ္သာရမဲ့ ေဖာင္းပြဲမွဳပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြက ပန္းေပါင္းစံုကို ေဝေနေအာင္ပန္ထားတဲ့ အ႐ူးမရဲ႕ ေခါင္းနဲ႔ ဥပမာေပးဖူးတယ္။ အဲဒီေခါင္းက ထြက္လာတဲ့ (အ႐ူးမပါးစပ္) စကားလံုးေတြကေတာ့၊ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ခ်ည္႕နဲ႕နဲ႕။ ကဗ်ာဆိုတာ ကန္႕သတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း၊ ကန္႕သတ္ထားတဲ့ ပမာဏအတြင္း၊ ကန္႕သတ္ထားတဲ့ စကားလံုးေတြကို အသံုးျပဳထားတဲ့၊ တိက်တဲ့ ေဝါဟာရအစုအေဝးပါပဲ။

၃။ နက္႐ွိဳင္းရမယ္။
(အနွစ္မပါဘဲ အဆန္ေခ်ာင္ေနတာေတြ႕ရတယ္)
ဒုတိယအခ်က္နဲ႔လည္း ပတ္သတ္တယ္။ စကားလံုးေတြနဲ႕ ဟန္ေရးျပ၊ ၿဖဲေျခာက္ထားတဲ့ ကဗ်ာအေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရတယ္။ အတြင္းနွိဳက္ ရွာေဖြလိုက္ေတာ့၊ ေလးေလးနက္နက္ ဆိုလိုခ်င္တာ မေတြ႔ရဘူး။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ.. အဲဒီကဗ်ာဆရာက ေလာကကို ဘယ္ေလာက္ နက္နက္႐ွဳိင္း႐ွိဳင္း ဆင္ျခင္သံုးသပ္နိုင္သလဲ ဆိုတဲ့ အေပၚမွာ တည္မွီေနတာ အမွန္ပါပဲ။ ကဗ်ာေတြဟာ အေပၚယံ ပုဂၢလိကေဝဒနာေလာက္ကို ဇာခ်ဲ႕ၿပီး ေပါေလာေမ်ာေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီေဝဒနာကို အရင္ခံၿပီး ေလာကအျမင္တစ္ခု အဆင့္ေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္နိုင္တာ မေတြ႔ရဘူး။ ခံစားမွဳ (ေဝဒနာ)ကို အေျခခံတဲ့ “ထုတ္ယူဆင္ျခင္ ယုတၱိေဗဒ” သေဘာလကၡဏာကို အဆင့္ျမင့္ကဗ်ာတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ရွာေတြ႔နိုင္ပါတယ္။

၄။ ၾကည္လင္ရမယ္၊ သန္႔စင္ရမယ္။
(ဖန္တီးမွဳ မဟုတ္ဘဲ၊ ဝိုးတိုးဝါးတား ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္)
အနုပညာရပ္တိုင္းမွာ မရွိမျဖစ္တဲ့ အၾကည္ဓါတ္ (Purity)ကို ေျပာလိုက္တာပဲ။ အဲဒါဟာ အနုပညာရဲ႕ အတြင္းအနွစ္လည္း ျဖစ္တယ္။ ေရေဆးအၾကည္ကားတစ္ခ်ပ္ကို တိုးလ်ွိဳေပါက္ (အလင္းေပါက္) Transparent ျဖစ္ေနသလိုေပါ့။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမွာ ဝိုးတဝါးေအာင္ တမင္လုပ္ယူရတာမ်ိဳး ရွိေပမဲ့၊ အဲဒါက အၾကည္ဓါတ္ မပ်က္ရဘူး။ ဖန္တီးတာ မဟုတ္ဘဲ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ မရည္ရြယ္ဘဲ ဝိုးတဝါး ႐ွဳပ္ေထြးေနတာမ်ိဳးနဲ႔ ကြဲျပားသိသာတယ္။

၅။ ႐ိုးသားရမယ္
(ဟန္ေဆာင္တာေတြ၊ ဟန္လုပ္တာေတြ မ်ားေနတယ္)
ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာမေရးခင္ေရာ၊ ေရးေနခိုက္မွာပါ ႐ိုးသားတဲ့ စိတ္ရွိထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ မေရးခင္ကတည္းက လူအထင္ႀကီးေစခ်င္၊ လူတတ္ႀကီးလုပ္ျပခ်င္စိတ္နဲ႔ ဟန္ျဒပ္ထုတ္ဖို႔ ေရးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာဟာ၊ ဘယ္လိုမွ ေကာင္းလာနိုင္စရာ မရွိပါဘူး။ ဒီစိတ္ဓါတ္က လူစည္စည္ ပြဲေစ်းတန္းမွာ ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္တဲ့ ကေလးစိတ္ေလာက္ပဲ အဆင့္ရွိပါတယ္။ ကဗ်ာေရးေနတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ ပို႐ိုးသားဖို႔ လိုတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သစၥာရွိဖို႔ေပါ့။ ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ျပဇာတ္မင္းသား ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက “ဓါတ္တိုင္”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကိုဖတ္ၾကည္႕ပါ။ အင္မတန္ ႐ိုးပါတယ္။ (လူငယ္ကဗ်ာေရးသူတစ္ေယာက္ကလည္း အဲဒီလိုပဲ အတိအလင္းေျပာတယ္တဲ့) သူက အဲဒီလို႐ိုးေအာင္ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားဖတ္႐ွဳၾကည္႔ရင္ ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ဆိုတာ ထင္ရွားလာပါလိမ့္မယ္။ ေအာင္ခ်ိမ့္က သူ႕ စာအုပ္အမွာစာမွာ (ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ လွိဳင္းလို ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ၊ ဆင့္ပြားအဓိပၸါယ္မ်ားနဲ႔)လို႔ ေရးခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာ ေဖာ္ျပတဲ့ အရာဝထၳဳေတြရဲ႕ေနာက္က (တြဲဘက္အနက္) ရည္ရြယ္ရင္းကိစၥကို ဖတ္သူကရေအာင္ ဖမ္းဆုပ္နိုင္ဖို႔လိုတယ္။ အဲဒါ နိမိတ္ပံု မဟုတ္ပါဘူး။

ဥပမာ သူ႕ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ပါတယ္။ အေမစိုက္ထားတဲ့ “ဗုဒၶံသရဏံပန္းမ်ား” ၿခံ႐ိုးမွာ လန္းဆန္းလ်က္။

ခ်ိမ့္ႀကီး ငယ္ငယ္က ေနခဲ့တဲ့အိမ္မွာ ၿခံ႐ိုးရွိမရွိ။ သူ႔အေမကလည္း တကယ္ဗုဒၶံသရဏံပန္းပင္ေတြ စိုက္ မစိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ သိဖုိ႔လည္း မလို၊ ကဗ်ာေရးသူ တကယ္သိေစခ်င္တာက (ကၽြန္ေတာ္ သိတာကေတာ့) ၿခံ႐ိုးနဲ႔ ဗုဒၶံသရဏံပန္းမ်ားရဲ႕ ဆင့္ပြား အဓိပၸါယ္ပဲ။

၆။ သစ္လြင္ရမယ္
(မဲျပာပုဆိုး မျဖစ္ရဘူး)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ထဲကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူနွစ္သက္စရာ စကားလံုးကို ကဗ်ာတိုင္းလိုလိုမွာ ဆီသည္မ လက္သုတ္ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ထပ္ခါတလဲလဲ သံုးစြဲၾကတာမ်ိဳးရွိတယ္။ ေနာက္ႀကိဳက္တာ တစ္ခုေတြ႔ရင္ အျပန္အလွန္ အခ်င္းခ်င္းလည္း ယူငင္သံုးစြဲၾကတယ္။ အဲဒီ ဓေလ့ဟာ မေကာင္းဘူး။

၇။ ဣေႁႏၵရိွရမယ္
(ကလက္တက္တက္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ ကင္းမဲ့ေနတယ္)
အခုေခတ္မွာ ဒါမ်ိဳးရွားသြားၿပီဆိုေပမယ့္၊ တခ်ိဳ႕ရွိေနေသးတယ္။ တစ္ခါကေတာ့ ကဗ်ာကို ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္သာ ေရးတတ္တဲ့ အုပ္စုရွိခဲ့ဖူးတယ္။ (ဟာသဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေတသာ ဟာသကဗ်ာမ်ားနွင့္ မသက္ဆိုင္ပါ)

၈။ ခြန္အားရွိရမယ္
ခံစားမွဳေဝဒနာသက္သက္သာ မဟုတ္ဘဲ၊ ကဗ်ာကို အေထာက္အကူျဖစ္နိုင္တဲ့၊ အားေကာင္းထက္ျမက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ကဗ်ာဆရာက စုစည္းထုတ္ေဖာ္တင္ျပနိုင္မွ ကဗ်ာဟာ ခြန္အားျပည္႔ဝလာမယ္။ အဲဒီတြက္ ကဗ်ာဆရာဟာ အရပ္ရပ္နယ္ပယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတေတြ ႂကြယ္ဝဖို႔လိုတယ္။ တစ္စပ္တည္းမွာပဲ ကဗ်ာကို အခ်က္အလက္ေတြ ဖံုးလႊမ္းလို႔ ေသြ႕ေျခာက္နိုင္တဲ့ အႏၱရာယ္ကိုလည္း ဂ႐ုထားရမယ္။

၉။ တီထြင္မွဳ ရွိရမယ္
(စတန္႔လုပ္တာနဲ႔ မခြဲတတ္ၾကဘူး)
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးကို ေဝဖန္တဲ့လူေတြက ဖတ္တဲ့သူ သိသာထင္ရွားေအာင္ ကဗ်ာဥပမာေတြ ထုတ္ျပသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေထာက္ၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီလို ထုတ္ျပဖို႔က အင္မတန္လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အျပစ္ထုတ္ျပရင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ကာယကံရွင္ကေတာ့ အျမင္ၾကည္လင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆူးလွည္းႀကီး မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ အခု ဒီေဆာင္းပါးမွာခ်ိမ့္ႀကီး ကဗ်ာတစ္ခ်ိဳကို ထုတ္ျပရတာ၊ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းေျပာေျပာ မေကာင္းေျပာေျပာ ျပႆနာမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ “ျပဇာတ္ မင္းသား”က ပူပူေႏြးေႏြး ကဗ်ာစာအုပ္၊ အလြယ္တကူ လက္လွမ္းတမီလည္း ရွိေနတာမို႔ ထည္႔ေျပာေနတာပါပဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စတန္႔နဲ႔ တီထြင္မွဳ ကြဲျပားေအာင္ျပဖို႔ ထင္ရွားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဥပမာထုတ္ျပခ်င္တယ္။ အဲဒါဟာ ေအာင္ေဝးရဲ႕ “ဒိုင္ယာရီ”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။ ဒီကဗ်ာဟာ တီထြင္မွဳ မဟုတ္ပါဘူး။ စတန္႔သက္သက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုေျပာရဲတာက (အမွတ္မမွားရင္) ဒီကိစၥကို သူကိုယ္တိုင္လည္း စာနဲ႔ေပနဲ႔ ဝန္ခံဖူးတယ္ ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူဟာ အင္မတန္အေရထူတဲ့သူမို႔ ထုတ္ျပလိုက္ရတာပါ။ ဒီကဗ်ာကေတာ့ ျပန္ရြတ္ျပဖို႔ မလိုေလာက္ေအာင္ကို ျပႆနာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာမို႔ ေျပာလိုက္တာလည္း ပါတယ္။

၁၀။ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ရွိရမယ္၊ ဆန္ရဲရမယ္
(နာမည္ႀကီးတဲ့ေနာက္၊ ေရစီးေၾကာင္းေနာက္ ေမွ်ာလိုက္ေနၾကတယ္။)
ဘယ္အနုပညာသမားမဆို ကိုယ္ပိုင္ဟန္ေတာ့ ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါလီနဲ႔ ပီကာဆို ကြဲသလိုေပါ့။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကဗ်ာေတြဟာ ကဗ်ာအဖတ္နာသူအတြက္ ေအာက္က ကေလာင္နာမည္ကို မၾကည္႕ဘဲနဲ႔ေတာင္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေရးတယ္ဆိုတာ သိသာနိုင္သလိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာေရးသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူလိုလိုက္ေရးတာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ယိမ္း ကသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာင္ခ်ိမ့္လို တခ်ိဳ႕က လိုက္ေရးၾကတယ္။ ေရစီးေၾကာင္းေနာက္ ေမွ်ာလိုက္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်တဲ့ ဝသီလိုေပါ့။ ဗီဒီယိုေစ်းကြက္ေကာင္းရင္ ဗီဒီယိုဝိုင္း႐ုိက္ၾကတယ္။ ေျမေစ်းကြက္၊ ကာေစ်းကြက္ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ အားလံုး၊ ေျမ၊ ကား ေရာင္းဝယ္လုပ္ကိုင္ၾကေရာ။ ေရစီးေၾကာင္းကို ဆန္ၿပီး ကိုယ့္မူကိုယ့္ဟန္ကို ထူးေထာင္နိုင္မွ ထာဝရရွင္သန္သူျဖစ္တယ္။

၁၁။ အျပည္႕အဝ လြတ္လပ္မွဳရွိရမယ္ (ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေငြေၾကး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားသူ အင္မတန္ နည္းေပမယ့္၊ ကဗ်ာေရးသူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ နာမည္ႀကီးခ်င္မွဳ၊ အမ်ားႀကိဳက္ခံခ်င္မွဳ စတဲ့အေနွာင္အတည္းေတြနဲ႔ ရည္ရည္ရြယ္ရြယ္ ၿငိတြယ္ေနတတ္ၾကတယ္)လို႔ ေျပာခဲ့ေတာ့ အေတာ္အသင့္ ျပည္႔စံုမယ္ ထင္ပါတယ္။

၁၂။ အထက္တန္းက်တဲ့ အလွတရားနဲ႔ ျပည္႔စံုရမယ္ ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မွဳမွာ ပါဝင္ေလ့ရွိတဲ့ ဂုဏ္ရည္ပါပဲ။ တျခားကိစၥေတြမွာလို ကဗ်ာမွ ေအာက္လမ္းနည္းသံုးရင္ ေရရွည္မခံပါဘူး။

၁၃။ ကာလနဲ႔ ေဒသသေဘာဟာ ကင္းလြတ္ေနရမယ္ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခ်ိန္မဆို၊ ဘယ္ေနရာမဆို၊ ပထဝီအပိုင္းအျခား၊ ကာလအပိုင္းအျခားကို ေက်ာ္လႊားၿပီး၊ ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ခုိင္မာေနတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အာရွ၊ အာဖရိကကပဲ ဖတ္ဖတ္၊ ဥေရာပကပဲ ဖတ္ဖတ္ အရသာရွိေနနိုင္တာမ်ိဳးေပါ့။ စံေတာ္ဝင္ အနုပညာ (Classic) ျဖစ္တယ္ဆိုရမယ္။ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အရွည္ႀကီး ေျပာရမယ္။ အခုေတာ့ ထိုက္သင့္သေလာက္ပဲ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ထုိက္သင့္သေလာက္ ေက်နပ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

သစၥာနီ
(ေမာ္ဒန္ရွင္းတမ္းနွင့္ ျမန္မာကဗ်ာျဖစ္ေပၚတိုးတက္မွဳ)

......................................................................

မွတ္ခ်က္။ ။ေဆာင္းပါးထဲက အင္တာနက္ လင့္ခ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ရွာမေတြ႔ဘူး။ ရွာၾကည္႔တဲ့အခါ အနီးစပ္ဆံုး www.foreverspace.com.mm ကိုပဲ ေတြ႔ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာရည္ညႊန္းထားတဲ့ (ဆရာေအာင္ေဝးနဲ႔ ဆရာေအာင္ခ်ိမ့္တို႔) ကဗ်ာေတြကို ေလ့လာနိုင္ေအာင္ တစ္ခါတည္း တြဲတင္ေပးခ်င္ေပမယ့္ ရွာမေတြ႕ျပန္ပါဘူး။ ေနာင္ရွာလို႔ ေတြ႕တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ျပန္တင္ေပးပါ့မယ္။
ဟန္သစ္မဂၢဇင္းဆိုေတာ့ အခ်ိန္အားျဖင့္ေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးဟာ ၁၀နွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီဆိုတာေတာ့ သတိခ်ပ္သင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဆရာရဲ႕ အခ်က္အလက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လက္ခံမိတယ္။ ဆရာစိုင္းဝင္းျမင့္ရဲ႕ စကားေလးကို ငွားရမ္းျပင္ဆင္ၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ “ခ်စ္ေသာ ျမန္မာဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာေရစီးသို႔” ေပါ့။

62th Anniversary of Martyr Day

ဇာတိနတ္ေမာက္ မေကြးခ႐ိုင္ သိၾကမ်ားခုတိုင္
မ်က္ရည္သြန္လို႔ ဘဝင္ညႇိဳး
ဇူလိုင္ တစ္ဆယ့္ကိုး

Image Credit to: THMM + NNT

လိုင္းႏိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ဆင္းမယ္ (ေဇယ်ာလင္း)

မနက္ျဖန္ (၃)ရက္ဆက္ စာေမးပြဲေျဖရမယ္.. ဒါေပမယ့္ စာလည္း မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ အမွန္ေတာ့ အတန္းႀကီးလာေလ စာေတြက မ်ားလာေလ မဟုတ္ပါဘူး။ အတန္းႀကီးလာေလ စာမလုပ္ခ်င္ေလ ျဖစ္ေနေတာ့။ အမွန္ေတာ့ ဒီက (စကၤာပူ) ပညာေရး စနစ္ကို သိပ္ႀကိဳက္လွတယ္ မဟုတ္ဘူး။ (မဆီမဆိုင္ အျပစ္တင္) စာအုပ္ထဲက ဟာေတြ အေျခခံၿပီး စာေမးပဲြေအာင္တယ္ဆိုတဲ့ဟာႀကီးကို သိပ္သေဘာမေတြ႕ပါ။ တကၠသိုလ္ပညာေရး မေရာက္ေသးလို႔လားေတာ့ မသိ။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ယူထားတဲ့ ဘာသာရပ္က လက္ေတြ႕အခ်ိန္ပိုမ်ားသင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုရွိတာက အထူးျပဳဘာသာရပ္ကလည္း အသစ္ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ့္အတန္းက အစမ္းသပ္ႀကီးလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလားလို႔ တစ္ခါတစ္ေလ စဥ္းစားမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဒီလိုင္းကို ၿပီးခဲ့တဲ့နွစ္ကမွ စခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒုတိယေျမာက္ batch ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေမးခြန္းေဟာင္း ေလ့လာစရာလည္း မရွိပါ။
တေလာက (က်ဳပစ္ ဖိုရမ္က ထင္တယ္) ေဒါင္းလာတဲ့ ေဇယ်ာလင္း ကဗ်ာစုစည္းမွဳေလးကို print ထုတ္၊ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီထဲက ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္တင္ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းအိုေလး (http://lanolay.wordpress.com/)က တစ္ဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာခ်င္ေနတဲ့ Post Moderm ကဗ်ာေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ စိတ္ဝင္စားသူေတြစုၿပီး onlineစုရပ္ကေလးတစ္ခုအေနနဲ႔ ဘေလာ့တစ္ခုေလာက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိတယ္။ အကယ္၍ မိတ္ေဆြတို႔ထဲက စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိေပးပါအံုး။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ျမန္မာ site ရွိတယ္ဆိုရင္လည္း ၫႊန္ျပေပးေပါ့။ း)


လိုင္းႏိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ဆင္းမယ္

သတင္းေခါင္းစဥ္မွအစ -
ေဘာင္နဲ႔ ပတၱာျပဳတ္ေနတဲ့ တံခါးရြက္ၾကားက
ဝင္လာေနတဲ့ အလင္းတန္းကို
ဖမ္းဆီးႏိုင္ရင္ ေစ်းဘယ္ေလာက္ -
ယေန႔ ရာသီဥတု သာယာမည္အဆံုး
မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း
ျငင္းပယ္ျခင္းမဟုတ္တဲ့ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းရဲ့
ျဖစ္ႏိုင္ေခ်အလားအလာေတြအဝဝ
တံခါးဝမွာ အားပါးတရ ဖက္လွဲတကင္း ၾကိဳဆိုသည္
သို႔ေသာ္လည္း ဒါေပသည့္ႏွင့္တကြ ပသို႔ဆိုေစကိုပါ
ရိုေသေလးစားစြာ ဖိတ္ၾကားအပ္ပါတယ္
“ဒါမွမဟုတ္ေသးရင္
ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး
ကိုယ့္အလုပ္သာ ကိုယ္ေစးေစးပိုင္ပိုင္ဆက္လုပ္
အလုပ္ဟာလည္း သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္မယ္”
အဲသလုိ နားစြန္နားဖ်ား
ၾကားလိုက္မိသလိုလုိ ဘယ္သူေျပာသြားလဲ
ဒါေပမယ့္ ဆက္အိပ္ၾကစို႔
မနက္ဖန္မွာ ေရာင္နီလာမယ္တဲ့
မိတ္ေဆြတို႔ေရ... စိတ္ခ်
သမိုင္းဌာနရဲ့ စာၾကည့္တိုက္ထဲ
ေပ်ာက္ေနတဲ့ စာရင္းေတြထဲက လူတစ္ေယာက္
အရွင္လတ္လတ္ ထြက္လာတာ
ေတြ႔လိုက္မိသလား ကိုယ့္လူရဲ့
ဒီကိစၥကိုတင္ျပဖို႔
နာမဝိေသသနအခ်ိဳ႕
မရွိေသးေၾကာင္းပါဘုရား
ေဟာဒီမွာ သင့္အတြက္
စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္စရာ မနက္ဖန္ေတြ
ၿပီး အရံမနက္ဖန္ေတြ
အရံနက္ဖန္ေတြရဲ့ အရံေတ ြ
မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ေနာ္
“အမွန္တရားပါရင္ ထားခဲ့ပါ”

သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔
ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၄

ေဇယ်ာလင္း

3rd June Diary

" ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ကဗ်ာနဲ႔ ပန္းေတြ ေမႊးၿပီဆို..
ငါနဲ႔ အလြမ္းေတြလည္း ေဝးပါၿပီ
ေကာင္မေလးေရ.. "

တစ္ေန႔တာကို အခ်စ္စကားလံုးေတြခ်ည္း သံုးၿပီး အဆံုးသတ္လို႔..
ေနာင္လာမယ့္ ဒီေန႔မ်ားစြာအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ အစတစ္ခုသာျဖစ္တယ္..

2nd July Diary

"စကားလံုးေတြကို နာရီၾကည္႕တာ သင္ေပးဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့သြားတဲ့အခါ.. ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရင္ခံုဖို႔ရက္ေတြ ေနာက္က်သြားတယ္… ဒါေပမယ့္ေလ ကင္ဆာျဖစ္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႕ ဆြဲမိဆြဲရာ ေကာက္ရုိးေလးဆီမွာ ေမခလာနတ္သမီး ေရာက္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အပ်ံသင္စ အိပ္မက္ေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ ရြက္လႊင့္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"

ဟိုး.. ေရွ႕ေရွ႕တုန္းက

႐ိုးသားသူကို ႐ိုးသားမွဳနဲ႔
ကဗ်ာကို ကဗ်ာနဲ႔
ဒီတစ္ကဗ်ာနဲ႔ မေလာက္ရင္
ေနာက္တစ္ကဗ်ာ ထပ္ဖြင့္လို႔
မိုးလင္းတိုင္းမွာ
ဥၾသေလးလည္း ေဆာင္းဦး
ဖားေအာ္သံလည္း ေဆာင္းဦး
ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာ္ကာ မွတ္ယူလို႔
ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ေျပာရတဲ့အလုပ္
အမုန္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း၊
ျပန္ေရာက္ရင္လည္း
ျပန္လည္ ေရာက္ရွိေၾကာင္း..
ဒါမွမဟုတ္
၁၅ မိနစ္ဟာ ၁၅နွစ္စာ ျဖစ္သြားနိုင္လို႔
ပံုမမွန္ဆိုရင္ေတာ့
အရင္ ဒီအခ်ိန္
သူ ကိုယ္နဲ႔ေပါ့
ကၽြန္ေတာ့္ ေလသံေတြ ေပ်ာ႔ရမွာ
သူ႔ မ်က္နွာႀကီး မာေနေတာ့
ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ
ပဲဟင္းနည္းနည္း၊ ကဗ်ာနည္းနည္းနဲ႔
တို႔ရဲ႕ သမီးေလးကို
နာမည္ ဘယ္လိုေပးရင္ေကာင္းမလဲ
ကုိယ္က စတင္ စဥ္းစားမိတယ္။

童话 Fairy Tales

စဥ္းစားၾကည္႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သြားသလဲဆိုတာ.. ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သိခ်င္ေနခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာသာျပန္ေပးခဲ့တယ္ေလ။ Mail box ေလး ဖြင့္ၾကည္႕တဲ့အခါ၊ သူရဲ႕ ေသခ်ာစီထားဟန္ရွိတဲ့ အကၡရာေလးေတြကို ေတြ႕လိုက္တဲ့အခါ၊ အတိုင္းမသိၾကည္နူးမွဳေတြနဲ႔အတူ ကမာၻေျမျပင္ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးတစ္ေနရာကို ေရာက္ရွိလို႔သြား.. June 24 ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရေန႔ေလးတစ္ေန႔ေပါ့။

ဒိုင္ယာရီပံုျပင္
မင္းကိုယ္တိုင္ ေျပာျပတဲ့ ဒိုင္ယာရီပံုျပင္ေတြကိုနားမေထာင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆိုတာမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
အၾကာႀကီး ေတြေ၀ေနၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ေၾကာက္စိတ္ေတြ၀င္လာခဲ့တယ္။ငါ ဘာအမွားမ်ားလုပ္မိလို႔လဲ..။

ဒိုင္ယာရီေတြက လူေတြကိုလိမ္တာလို႔
မင္းမ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက ေျပာျပခဲ့တယ္။
ငါ မင္းရဲ႕ မင္းသားေလး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ မင္းငါ့ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္
မိုးေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေလးေတြ လင္းလက္လာခဲ့တယ္။

မင္းအတြက္ဆိုရင္ ပံုျပင္ထဲက နတ္သမီး ပံုစံ ဖန္ဆင္းၿပီးလက္ႏွစ္ဖက္ကို ေတာင္ပံအသြင္ေျပာင္းလို႔အုပ္မိုးကာကြယ္ေပးခ်င္ေနမိတယ္ငါတို႔ရဲ႕ဇာတ္လမ္းဟာလည္း ဒိုင္ယာရီထဲကအတုိင္း
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္အဆံုးသတ္မယ္ဆိုတာ ငါယံုပါတယ္..။မင္းကိုလည္းယံုေစခ်င္ပါတယ္..။ ။။
...................................................................

童话

忘了有多久再没听到你
对我说你最爱的故事
我想了很久我开始慌了
是不是我又做错了什么

你哭着对我说
童话里都是骗人的
我不可能是你的王子
也许你不会懂
从你说爱我以后
我的天空星星都亮了

我愿变成童话里
你爱的那个天使
张开双手
变成翅膀守护你
你要相信
相信我们会像童话故事里
幸福和快乐是结局..

ေဒါက္ ေဒါက္.. ေဒါက္တာ

နာေရးေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ
ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ ရွာမေတြ႕တဲ့အခါတိုင္း
ေဒါက္တာနဲ႔ ပတ္သတ္ခြင့္ရေသးတယ္ဆိုၿပီး
ေပ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ပါ။
ဒါေပမယ့္ေလ
နားက်ပ္နဲ႔ မေရာက္ရွိနိုင္တဲ့ ေနရာေတြက်မွ
ဒဏ္ရာေတြက (၃)ရာသီမျပတ္ ခိုေအာင္းေနလို႔
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဟင္
ေဒါက္တာရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကုပါ။
ေမ့ေနတယ္ ဆိုတာထက္
ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရတာ..
ဒါေပမယ့္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာကို
ေမ့ေမ့ေနေတာ့ ခက္ပါတယ္။
ကဗ်ာေတြ ေရးမယ့္ လက္မွာ
အနာေတြ ေဆးထည္႔စရာက်န္ေနေသးလို႔ပါ ေဒါက္တာ။
အျဖဴအမည္း ဓါတ္မွန္ေတြနဲ႔ မလံုေလာက္တဲ့အခါ
ေဟာဒီ ရင္ဘတ္ကို ဖြင့္ၾကည္႕ၾကည္႕ပါ ေဒါက္တာ
ေဆးမတိုးေတာ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ေဒါက္တာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္မွာ သိပ္စိုးရိမ္မိ။
(ရင္ဘတ္ႀကီး ဖြင့္ဖြင့္ၿပီးေတာ့)
ေဒါက္တာရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကုပါ။
အျပင္ဘက္က ေရေမႊးနံ႕၊ လူဦးေရထူထပ္မွဳနဲ႔
ႀကိဳးမဲ့စနစ္ေတြကေန ေသြဖယ္လို႔
ေဒါက္တာရဲ႕ ေဆးေပးခန္းေလးထဲကို
ေရာက္ခဲ့ပါမယ္။
ေဆးထိုးအပ္ေတြအစား
အၾကင္နာအၾကည္႕ေတြသာ မ်ားမ်ားထိုးသြင္းလိုက္ပါ။

ေဒါက္တာ မွာၾကားတဲ့အတိုင္း
မိမိကုိယ္မိမိ ဂ႐ုစုိက္ပါဆိုလို႔
ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးမိပါတယ္။
ေဒါက္တာေရာ
ေပးေဆးစာရင္းမွာ
ေဒါက္တာ့နာမည္ကို ဘယ္ေတာ့ ေရးမလဲ။

ဒီကေန႔ဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္

ႂကြေရာက္လာေသာ
ကမာၻသူ ကမာၻသားမ်ား (အားလံုး)
မဂၤလာပါ..
(လက္ခုပ္သံမ်ား ဗလာျဖင့္)
မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္းမွာ
အခမ္းအနားၿပီးဆံုးေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသျဖင့္
ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ေနရာယူေပးၾကပါရန္
ေလးစားစြာျဖင့္ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။
အခမ္းအနားအစီအစဥ္မ်ားမွာ
အစီအစဥ္(၁) အခမ္းအနားၿပီးဆံုးေၾကာင္း ေၾကညာျခင္း
အစီအစဥ္(၂) ကဗ်ာဖတ္ျခင္း အလုပ္နွင့္
အစီအစဥ္(၃) အခမ္းအနား စတင္ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္း
ေၾကညာျခင္းတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ယခုေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္အရ
ဤအခမ္းအနားကို
ေအာင္ျမင္စြာ စတင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ေၾကာင္း
ေၾကညာအပ္ပါသည္ ခင္မ်ား။

In My Country

In my country they jail you
for what they think you think.
My uncle once said to me:
they'll implant a microchip
in our minds
to flash our thoughts and dreams
on to a screen at John Vorster Square.
I was scared:
by day I guard my tongue
by night my dreams.

Pitika Ntuli (Azania)

Ref: Poetry Book, English In Units, by John G. Fahy

ခ်ိဳ႕တဲ့သြားေသာ ဘာမထီဓါတ္မ်ားကိုယ္စား

ျဖစ္ေနက်၊ ျမင္ေနက်၊
သင္ေနက်၊ ပ်က္ေနက်၊
ရွိေနက် ရွိေနၾက..
ဇာတိမျပနဲ႔
ငါတို႔ လိုက္ခဲ့မယ္။
နီးနီးကပ္ကပ္ ေရြးခ်ယ္မွဳမ်ား
ေလာင္းခ်၍
ေဖာ္ျပပါ စကားလံုးမ်ား အပြင့္ကို
ေမွ်ာ္လင့္၊
ဂေဟဆက္ရာမ်ားထဲ
ေသြးေၾကာမ်ားစီးေနပံု ၾကည္႔မေကာင္းပါ။
ျပန္ေႏႊးစရာ အေမ့ခံမ်ား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔ရယ္လို႔ပဲ
သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာ
ဆက္သြယ္မွဳဧရိယာျပင္ပမွ
ကန္ခ်က္ေတြ လြဲေခ်ာ္
လက္ျမန္ဖို႔မလို၊ လက္ခံဖို႔လိုတယ္။
(၂)ခါနာမွာ ေတြးေၾကာက္
ဗလာမပါပါ.. ေရြးၿပီးေခါက္မယ့္ပြဲမ်ား။
အက်ိဳးမွန္း မသိေစခ်င္လို႔ ထိုင္ေနသူမ်ားထဲ
ငါလည္း ပါဝင္ခဲ့တယ္။

ခန္႔ေန

က်က္တဲ့ကဗ်ာနဲ႔ စိမ္းတဲ့ကဗ်ာ

ဆရာေဇယ်ာလင္းရဲ႕ ကဗ်ာဘဝ ရွာေတာ္ပံု စာအုပ္ထဲက ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္မိတဲ့ ေဆာင္းပါေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ အမွန္ေတာ့ ႀကိဳက္မိတာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အခုတေလာ ေက်ာင္းစာေတြ မ်ားလာလို႔ ကဗ်ာေတြလုပ္ဖို႔လည္း သိပ္စိတ္မပါတာနဲ႔ ဒီစာေလးကိုေတာင္ ျပန္စီတာ (၁၀)ရက္ေလာက္ ေရးမွၿပီးေတာ့တယ္။ ေနာင္လည္း အဲဒီထဲက ေဆာင္းပါေလးေတြ အလ်င္းသင့္သလို တင္သြားမွာပါ။ Copyright ဘာညာ ကန္႕ကြက္မွဳ ရွိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါ့မယ္။ နားမလည္ဘူးဆိုတဲ့ ကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ ဒီေဆာင္းပါေတြဟာ “ကူးတို႔”ကို အေရာက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္ ကမ္းစပ္ကေနေတာ့ ခြာေပးနိုင္ပါလိမ့္မယ္။
x x x

ကဗ်ာကို အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ နွစ္မ်ိဳးနွစ္စားခြဲျခားၾကည္႕တာပါ။ က်က္တဲ့ကဗ်ာနဲ႔ စိမ္းတဲ့ကဗ်ာ။ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ျခင္းနယ္ပယ္ကလာတဲ့ စကားလံုးနွစ္လံုးျဖစ္ပါတယ္။ ခ်က္လို႔က်က္ၿပီ။ က်က္ေတာ့ စားလို႔ရၿပီေပါ့။ အဲသလို အလိုက္သင့္ ခူးခပ္ယူငင္ ကိုက္စားဝါးေခ် စားေသာက္ပစ္လို႔ရတဲ့ ကဗ်ာနဲ႔ သားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းကို မခ်က္ရေသးတဲ့ အစိမ္းသက္သက္မို႔ စားေသာက္လို႔မရေသးတဲ့ ကဗ်ာ။ က်က္တဲ့ကဗ်ာ (စားသံုးရန္ အဆင္သင့္) နဲ႔ စိမ္းတဲ့ ကဗ်ာ (စားသံုးလို႔ မရေသး၊ ခ်က္ဖို႔ လိုေသး)။ ဒီလို အၾကမ္းဖ်င္းခြဲၾကည္႕ၾကပါစို႔။
က်က္တဲ့ကဗ်ာေတြဟာ အလြယ္တကူဖတ္၊ အလြယ္တကူ နားလည္၊ အလြယ္တကူ ရွင္းလင္းျပလို႔ရတဲ့ ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားေပါ့။ ဒီေန႔ မဂၢဇင္းေတြမွာ အမ်ားဆံုးေတြ႔ရတဲ့ ကဗ်ာေတြေပါ့။

တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္လွန္ဖတ္သြားလို႔ရတယ္။ ဖတ္ၿပီ အဲဒီမွာ ၿပီးတယ္။ ေၾသာ္.. ဒီလိုကိုး.. အင္း.. ဟုတ္ေပတာပဲ.. ကဲ.. လာ.. ေနာက္တစ္ပုဒ္။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ အဆိုပါ ကဗ်ာေတြကို ေကာင္းျခင္း၊ ညံ႔ျခင္း တန္ဖိုးျဖတ္တဲ့သေဘာနဲ႔ ေျပာတာ လံုးလံုးမဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာနွစ္မ်ိဳး နွစ္စားရွိတယ္ဆိုတဲ့ ကြဲျပားတဲ့သေဘာကိုပဲ ေျပာလိုတာျဖစ္ၿပီး အဲသလိုပဲ ေျပာတာ၊ ေျပာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်က္တဲ့ကဗ်ာေတြကို ကဗ်ာဖတ္သူအမ်ားစုက ႀကိဳက္နွစ္သက္ၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ ကဗ်ာဖတ္သူအမ်ားစု မဟုတ္ရင္ေတာင္မွဗ်ာ၊ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ေစာင္ထဲေဖာ္ျပခြင့္ျပဳတဲ့ ကဗ်ာေရြးခ်ယ္ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာရဲ႕ အႀကိဳက္ေတာ့ျဖစ္မွာပါပဲ။ သူႀကိဳက္လို႔ သူေရြးတာကိုး။ သူေရြးမွ အမ်ားစာဖတ္ပရိတ္သတ္က ဖတ္ရတာကိုး။ သူ ဘာစံနဲ႔ပဲေရြးေရြး၊ သူ ႀကိဳက္သလို စာဖတ္သူေတြလည္း ႀကိဳက္ၾကမွာပဲဆိုတဲ့ အသိ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆႏၵတစ္ခုခုကေတာ့ သူ႔ေရြးခ်ယ္ေရး အေတြးလမ္းေၾကာင္းရဲ႕ တစ္ေထာင့္၊ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ပါေကာင္းပါရွိနုိင္ပါတယ္။ အဲေတာ့ က်က္တဲ့ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားဟာ မဂၢဇင္းစာေတြေပၚမွာ ပါခြင့္ပိုရသလို အမ်ားဖတ္ဖို႔လည္း ပိုနီးစပ္လာၿပီး ဒီကဗ်ာ အမ်ိဳးအစား ပါဖန္မ်ားေလ၊ ဒီကဗ်ာအမ်ိဳးအစားဟာ “စံ”တစ္ခုလိုလုိျဖစ္လာေလ၊ အမ်ားကလည္း ဒီအမ်ိဳးအစားပိုပဲ ဖတ္ရေလ၊ ကဗ်ာဆိုတာ ဒီကဗ်ာအမ်ိဳးအစားပဲလို႔လည္း ထင္ျမင္လက္ခံယံုၾကည္လာေလျဖစ္ပါတယ္။

စိမ္းတဲ့ကဗ်ာကေတာ့ ဒီလိုဘဝမ်ိဳးမေရာက္ရရွာဘူး။ စိမ္းတဲ့ကဗ်ာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်က္တဲ့ကဗ်ာလႊမ္းမိုးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကနဲ႔လည္း သူစိမ္းတရံစာ ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ စိမ္းတဲ့ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားဟာ က်က္တဲ့ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားနဲ႔ အဓိက ဘာကြာသလဲဆိုေတာ့ အလြယ္တကူယူငင္စားသံုးလို႔ မေရျခင္းပါပဲ။ ဒီမွာ သတိခ်ပ္ရမွာက စိမ္းတဲ့ကဗ်ာဟာလည္း ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားတစ္ခုျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ က်က္တဲ့ ကဗ်ာနဲ႔ပဲ ရင္းနွီးတဲ့ အျမင္ဘက္ကၾကည္႕ရင္ က်က္တဲ့ကဗ်ာမွ ကဗ်ာ၊ က်က္တဲ့ကဗ်ာမဟုတ္ရင္ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ မ်က္စိတစ္ဖက္လပ္၊ က်န္တဲ့တစ္ဖက္ အစြဲတိမ္ဖိဳးမျပင္မ်ိဳးျဖစ္သြားဖို႔ သိပ္နီးစပ္ပါတယ္။ အထက္ကေျပာခဲ့သလို စိမ္းတဲ့ကဗ်ာဟာ အလြယ္တကူယူငင္စားသံုးမရတဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳးျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစာ(ခ်င္သူေတြအတြက္) စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ခုန စကားပဲ ျပန္ေကာက္ပါရေစ။ “အလြယ္တကူ ယူငင္စားသံုးလို႔ မရျခင္း” ဆိုလိုတာက အလြယ္တကူဖတ္ယူျခင္း၊ အလြယ္တကူ နားမလည္နိုင္ျခင္း၊ အလြယ္တကူ စကားေျပအဓိပၸါယ္မျမန္နိုင္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အလြယ္တကူနားလည္နိုင္တဲ့ကဗ်ာ ဖတ္က်င့္မ်ားလာေတာ့ အလြယ္တကူဖတ္မရတဲ့ ကဗ်ာကို ဖတ္ဖို႔ စိတ္ထဲက ျငင္းဆန္တြန္႔ဆုတ္လာပါေတာ့တယ္။ အက်င့္ကိုး။ အက်င့္ဆိုတာ ဖ်က္ရခက္တယ္လို႔ လူႀကီးေတြ ေျပာၾကတာပါပဲ။ ကဗ်ာဖတ္က်င့္။ ကဗ်ာက သူ႔ကိုဘယ္လိုဖတ္ရမယ္လို႔ သင္ေပးလိုက္တဲ့အက်င့္။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကဗ်ာဖတ္က်င့္ကို ကဗ်ာကပဲ သင္ေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီ “ဖတ္”က်င့္ကိုလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းေပါ့။ အဲေတာ့ ရွိရင္းစြဲကဗ်ာဖတ္က်င့္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ကိုင္တြယ္လို႔မရတဲံ ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားေတြ႕ရင္ အျပဳသေဘာနဲ႔ မျမင္ဘဲ အဆိုးျမင္သေဘာစြဲကပ္ပါေတာ့တယ္။ အလြယ္တကူ စားသံုးလို႔ မရတဲ့ ကဗ်ာကို အလြယ္တကူ အလြယ္တကူစာသံုးမရေလျခင္းလို႔ အျပစ္ေတြ တန္းတင္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ့ေနၾကတာက နံပါတ္တစ္၊ အခုဖတ္ေနတဲ့ က်က္တဲ့ကဗ်ာေတြဟာ တစ္ခ်ိန္က စိမ္းတဲ့ကဗ်ာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခုက်က္တဲ့ကဗ်ာေတြကို လႊင့္ပစ္လိုက္ၾကသလား၊ ဖတ္က်င့္ကို ျပင္လာၾကတာလား။ ေမးၾကည္႕ပါေလ၊ စာဖတ္သူကိုယ္တိုင္က အစ။ ေျပာၾကည္႕ပါေလ။ ကဗ်ာဖတ္သူ အျခားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ သံုးသပ္ၾကည္႕ပါေလ၊ ကဗ်ာဖတ္က်င့္ ဘယ္ကရ။

နံပါတ္နွစ္။ မိမိရဲ႕ကဗ်ာဖတ္က်င့္ဟာ ေမြးလာကတည္းက ပါလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူျဖစ္ျခင္းကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလိုပဲ အခ်ိန္ယူ၊ သင္ခန္းစာယူ၊ အေတြ႕အႀကံဳယူၿပီး ဖတ္က်င့္ကိုတည္ေဆာက္လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတည္ေဆာက္မွဳဟာလည္း စစခ်င္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ယံုယံုၾကည္ၾကည္ တည္ေဆာက္လာခဲ့ရတာမဟုတ္ဘဲ အသိတြင္း ဝိေရာဓိေတြနဲ႔ လံုးေထြး႐ံုးကန္ၿပီးမွ တစ္စတစ္စ ျဖစ္တည္လာတဲ့ တည္ေဆာက္မွဳမ်ိဳးပါပဲ။ ဘုရားၿပီး ျငမ္းဖ်က္လိုက္တဲ့အတြက္ အဲဒီဘုရားဟာ မိုးေပၚကပဲ က်လာသလို၊ နဂိုကတည္းက “သဘာဝ”အတိုင္း ရွိလာသလို၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဟာ ဥာဏ္ႀကီးသခင္မို႔လို႔ ပါရမီစူးေရာက္စြာရရွိလာသလိုလို လိုလို လိုလုိ။ ဘုရားမေျပာပါနဲ႔ဦး၊ ျငမ္းကိုပဲ ေျပာၾကပါစို႔။ အဲဒီျငမ္းကို ဘာနဲ႔ ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသလဲ။ ယေန႔အက်က္ကဗ်ာေတြ မဖတ္ဖူးတဲ့ အထက္တန္းစာေမးပြဲေအာင္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အက်က္ကဗ်ာဟာလည္း အစိမ္းကဗ်ာပါပဲ။ အဲဒီအစိမ္းကို သူ အက်က္ဘယ္လို လုပ္ယူသလဲ။ အဲဒီအစိမ္းကဗ်ာကို သူဘယ္လို ခ်က္ျပဳတ္နားလည္းယူသလဲ။ ကဗ်ာဖတ္တတ္ျခင္းဟာ ဖတ္က်င့္တည္ေဆာက္မွဳရဲ႕ ရလဒ္ပါပဲ။

နံပါတ္သံုး။ အက်က္ကဗ်ာက ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္ ဖတ္သူက ဘာမွျပဳျပင္စရာမလိုဘဲ ေကာက္ယူစားသံုးလိုက္႐ံုပါပဲ။ စိမ္းတဲ့ကဗ်ာကေတာ့ ဖတ္သူကို အလုပ္ေပးပါေတာ့တယ္။ ဖတ္သူကို ခ်က္ျပဳတ္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ ခ်က္ျပဳတ္တတ္သလို၊ ခ်က္ျပဳတ္တတ္သေလာက္ ခ်က္ျပဳတ္ခိုင္ပါေတာ့တယ္။ သူစားခ်င္ရင္ သူကိုယ္တိုင္ခ်က္။ စားေကာင္းျခင္း၊ မေကာင္းျခင္း၊ အရသာေတြ႕ျခင္း၊ မေတြ႕ျခင္းဟာ သူ ခ်က္ျပဳတ္မွဳအတိုင္းအတာပဲေပါ့။ စိတ္ဝင္စားရင္ အျခားဖတ္သူတို႔ ဘယ္လိုခ်က္ျပဳတ္ၾကသလဲ ေမးျမန္းစံုစမ္း၊ နည္းယူဖလွယ္၊ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိဳ၊ အခ်ဥ္၊ အငံ၊ အစပ္ ဘယ္ကေနရာမွာ ဘယ္လိုဘယ္ေလာက္ထည္႔မလဲ။ ထည္႔သလဲ။

ကဗ်ာဖတ္ျခင္းဟာ ျဖစ္စဥ္ႀကီးတစ္ခု Process ျဖစ္ပါတယ္။ ရရွိတဲ့ရလဒ္ Product မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္စဥ္ႀကီးလဲ ဆိုေတာ့ မသိမွဳကို သိမွဳရတဲ့ လူသားရဲ႕သိမွဳ တည္ေဆာက္မွဳ ျဖစ္စဥ္ႀကီးပါပဲ။ ဒီျဖစ္စဥ္ႀကီးထဲမွာ အစိမ္းေတြကို အက်က္လုပ္ရတာပါပဲ။ ဒါဟာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ျခင္းအလုပ္၊ ေလ့လာသင္ယူျခင္းအလုပ္၊ ဥာဏ္ပညာနယ္ပယ္ခ်ဲ႕ထြင္ေရးအလုပ္။ သိမွဳတည္ေဆာက္ျခင္းဟာ ဘဝတည္ေဆာက္ျခင္းျဖစ္သလို ယဥ္ေက်းမွဳတည္ေဆာက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အစိမ္းေတြကို အက်က္မလုပ္ခဲ့ရင္ ယေန႔လူသားကမာၻဟာ ယေန႔အဆင့္အထိေရာက္လာနိုင္ပါမလား။ နည္းနည္းပါးပါးျဖစ္ျဖစ္ စဥ္းစားေနစရာေပါ့ေနာ္။

သိမွဳတည္ေဆာက္မွဳဟာ ျဖစ္စဥ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ရပ္တန္႔ေနလို႔မရသလို ရပ္တန္႔ေနမွာလည္း မဟုတ္ပါူဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တစ္ေနရာမွာ ေက်ာက္ခ်ထားရရင္လည္း အျခားတစ္ေထာင့္ေထာင့္ တစ္ေနရာရာက ရတဲ့နည္းနဲ႔ ဆက္တိုးသြားမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိအတြက္ သိမွဳလံုေလာက္ၿပီဆိုၿပီး တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲလိုက္ရင္ မိမိကုိယ္တိုင္ရဲ႕ သိမွဳတည္ေဆာက္မွဳျဖစ္စဥ္ဟာ ရပ္တန္႔သြားၿပီး မိမိရဲ႕ သိမွဳဟာ ေက်ာက္ျဖစ္႐ုပ္ႂကြင္းျဖစ္သြားသလို မိမိဟာလည္း လွ်ပ္စစ္မီးလင္းထိန္ေနတဲ့ ဂူထဲမွာ ခပ္တည္တည္ ဟန္က်ပန္က် ေရာက္ရွိေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ Hello, Mr-Caveman … မဂၤလာပါ။ ဂူေအာင္ပုဂၢဳိလ္ႀကီးငဲ့။
ကဗ်ာဖတ္ျခင္းဆိုတဲ့ သိမွဳတည္ေဆာက္မွဳျဖစ္စဥ္ႀကီးထဲမွာ ဖတ္က်င့္ဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ Reading habit ေပါ့ေနာ္။ သိပၸံပညာမွာ ခိုင္မာတယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီဟာ သူ႔ကို ေခ်ဖ်က္မယ့္ေတြ႔ရွိခ်က္အသစ္ မေပၚေသးလို႔ပါပဲ။ ေပၚလာတာနဲ႔အမ်ွ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့တယ္။ လွဳပ္လာတဲ့ သီအိုရီကို ရမိရရာနဲ႔ အေျပးအလႊား က်ားကန္မလား၊ မူလီစုပ္မလား။ သိမွဳနဲ႔ သိမွဳျငမ္းေတြ ျပင္မလား။ သီအိုရီသစ္၊ သိမွဳသစ္ကို တည္ေဆာက္မလား။ တိက်မွဳေပၚ အေျခခံရတဲ့ သိပၸံပညာမွာေတာင္ Uncertainty Principle ဆိုတဲ့ မေသခ်ာ၊ မေရရာျခင္းမွဳဟာ အေသအခ်ာရွိေနမွေတာ့ အနုပညာမွာလည္း ဒါမွ အနုပညာ၊ ဒါမွ ကဗ်ာလို႔ ကန္႔သတ္ထားလို႔ မရပါဘူး။ ေက်ာက္ခ်ထားလို႔ မရပါဘူး။ ေက်ာက္ခ်ထားမွ လံုၿခံဳမယ္ထင္ရင္လည္း သေဘာေပါ့။ တားျမစ္စရာအေၾကာင္း မရွိပါဘူး။

အဲေတာ့ စိမ္းတဲ့ကဗ်ာဟာ က်က္တဲ့ ကဗ်ာပဲ ဖတ္ေနက်အတိုင္း ဖတ္တတ္တဲ့ ဖတ္သူကို အၿမဲစိမ္ေခၚေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေမးမယ့္ ေမးခြန္းကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးရယ္ပါ။ “ခင္မ်ား ေနသာထိုင္သာရွိတဲ့ ကဗ်ာစာသား Poem ေပၚမွာ ေနထိုင္မလား။ ခင္မ်ားဟာ ကဗ်ာခ်စ္သူလား ကဗ်ာအနုပညာကို ခ်စ္သူလား။ ခင္မ်ားရဲ႕ ကဗ်ာသိမွဳ တတ္မွဳဟာ ရပ္တန္႔ေနၿပီလား” ။ ဖတ္သူရဲ႕ သိမွဳတည္ေဆာက္မွဳ တစ္ခုလံုးကို စိမ္ေခၚၿခိမ္းေျခာက္သလို လမ္းပြင့္ေပးဖို႔ လက္ကမ္းေပးေနတာဟာ စိမ္းတဲ့ ကဗ်ာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး စိမ္းတဲ့ ကဗ်ာထဲက ထြက္လာၾကၿပီး က်က္တဲ့ကဗ်ာထဲ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စိမ္းတဲ့ကဗ်ာသစ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လံုၿခံဳတဲ့ က်က္တဲ့ကဗ်ာအိမ္ကေလးမွာ တံခါး လာေခါက္ေနၿပီေပါ့။ ။

၁၈၊ နုိဝင္ဘာ ၂၀၀၅