ခ်ိတ္

ငါးမွ်ားရင္းက အမွတ္မထင္

တျခားအရာေတြကို

မိသြားတာမ်ိဳး ႀကံဳဖူးသလား

(ဆရာေခ်ာကေတာ့ စႀကၤာဝဠာႀကီးကုိ မိခဲ့ပါတယ္တဲ့)

ငါးစာကို ေရထဲခ်တဲ့အခါ ငါးကိုမိတယ္

ပင္လယ္စာေတြခ်မိတဲ့အခါ ပင္လယ္ကို မိမယ္..

လူစာကို ခ်မိရင္ေတာ့

အဲဒါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္မိတဲ့ေန႔ပဲျဖစ္မယ္။

အဲဒီအခါမ်ိဳးက်ရင္

ကိုယ္ဘယ္ကို ေျပးနိုင္ေျခရွိသလဲ

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သိေနေတာ့

ကိုယ့္ဆီက ကိုယ္လြတ္ေအာင္

ကိုယ္ဘယ္လို႐ုန္းမလဲ

ဒါေပမယ့္လို႔

ကိုယ္ဘယ္ကိုေျပးမလဲဆိုတာ

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သိတာေသခ်ာလား

ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုခုေၾကာင့္

ကိုယ္မဟပ္ခဲ့တာေသခ်ာလား

ကိုယ္ဆြဲတင္လိုက္တဲ့ ခ်ိတ္ရဲ႕ထိပ္မွာ

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပါလာတဲ့

ကိုယ္႐ုပ္ကိုယ္ေရာ ကိုယ္မွတ္မိလား

မွတ္ပုံတင္နဲ႔ တိုက္စစ္ၾကည္႕ေသးလား

ကိုယ့္ထက္ ကိုယ္ညံ့လို႔ပဲဆိုၿပီး

ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ၿငိမ္ပါသြားတာမ်ိဳးပဲလား

ျပန္လြတ္လိုလြတ္ညား

႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ပါေစ ႐ုန္းမလား

တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ထခုန္ေနတာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိလို႔ေပ်ာ္သြားတာလား

တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ထခုန္ေနတာ

ကုိယ့္ခ်ိတ္နဲ႔ကိုယ္ဆူးတာ နာေနလို႔လား

မမွ်ားခင္က အခ်ိန္သတ္မွတ္ထားသလား

ဒါမွမဟုတ္ မိခ်င္မိ၊ မမိခ်င္ေနလား..

လိုအပ္ရင္ O.T.(overtime) ေတြပါ ဆင္းလား

တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲ မိရင္ရၿပီလား

ဒါမွမဟုတ္ ခဏခဏ ျပန္လႊတ္ၿပီး ဖမ္းၾကည္႕ေသးလား

ကိုယ္က ကိုယ့္အတြက္ အနစ္နာခံဖို႔ ကိုယ့္အစာကိုယ္ဟပ္ခဲ့တာလား

ကိုယ္က ကိုယ့္ကို ညႇင္းဆဲဖို႔ ကိုယ့္အစာကုိယ္တပ္ခဲ့တာလား

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိေအာင္ ဘယ္နည္းေတြ သုံးၿပီးဖမ္းမလဲ

ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ဆင္းရလား၊ အလုပ္သင္ေတြ တက္ရသလား

Sponsor အေထာက္အပံ့ေတြယူေသးလား

ကိုယ့္လက္က ကိုယ္လြတ္ေအာင္ ဘာေတြၾကည္႕ေရွာင္မလဲ

ရာသီဥတုနဲ႔ စိတ္အေျခအေနကို ထည္႕စဥ္းစားဖို႔လုိအပ္လား

ကံ၊ ဥာဏ္၊ ဝီရိယပဲလား

ကိုယ္ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုဆာမယ္ဆိုတာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀကိဳသိေနလား..

ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္သဘာဝ ကိုယ္သိဖို႔

အင္တာနက္ေတြ၊ သုေတသနျပဳက်မ္းေတြမွာ ေလ့လာရေသးလား

သူငယ္ခ်င္းေတြကို အသံုးျပဳ စစ္တမ္းေကာက္ၾကည္႕ဖူးလား..

ကုိယ့္ကိုယ္ကိုမွ်ားခံထိဖို႔ ခ်ိတ္ကို အေဝးႀကီးပစ္ရလား၊

ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အနီးအနားမွာပဲ ခ်လိုက္ရင္လည္း ျဖစ္သလား

ကေလးမ်ား အလြယ္တကူမေရာက္ရွိနိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ ထားသလား

ကိုယ့္အစာ ကိုယ္သိဖို႔ အလင္းေရာင္ေကာင္းမြန္စြာရရွိဖို႔လိုအပ္သလား

ကိုယ့္အစာ ကိုယ္သိဖို႔ အနံ႔ခံေကာင္းဖို႔လိုသလား

ကိုယ့္အစာ ကိုယ္ဟပ္တဲ့အခါ

အၿမဲတမ္း သမ႐ိုးက်နည္းလမ္းကို သံုးလား

တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည္႕စားၾကည္႕ေသးလား..

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ဆြၾကည္႕ေသးလား

ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္မိဖုိ႔အတြက္ေရာ

ဦးေနွာက္နဲ႔ ကိုယ္ကာယ ဘယ္ဟာကို ပိုသံုးရလဲ

ကိုယ့္ထက္ ကိုယ္ လည္ဖို႔၊ သြက္ဖို႔ လိုလား

ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခါလာလည္း သည္ေဖာ္ျမဴလာပဲလား..

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ

သူမ်ားေတြက လာဟပ္တာမ်ိုးေရာျဖစ္တတ္လား

အဲဒီအခါမ်ိုးက် ဘယ္လိုလုပ္ပစ္ေလ့ရွိလဲ

ကိုယ့္လက္ခုပ္ထဲက ကိုယ့္ကို

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အေသမသတ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပဳခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာကို က်က္ဖို႔

အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ယူရလဲ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လႊတ္ေပးခ်င္စိတ္မ်ားေကာ

ရွိသလား

တစ္လုပ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူးကို ေထာက္သလား

အမိခံခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ဟာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္တဲ့အခါမွာေရာ

ကိုယ္႐ုပ္ကိုယ္ မွတ္မိလား..

သိသိရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္မလား

လမ္းေတြ႕ရင္ ေနာက္မေခၚေတာ့ဘူးလား..

သစၥာေဖာက္တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံမွာလား..

သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာလို႔ပဲ သေဘာပိုက္လိုက္သလား

တစ္ခါတစ္ေလ (ဒါမွမဟုတ္) ဘယ္ေတာ့မွ

ကိုယ့္ခ်ိတ္ဟာ ကိုယ့္ဆီ ျပန္မေရာက္လာတာမ်ိဳး ျဖစ္ဖူးလား

ဒါနဲ႔

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေရာ ျပန္မွ်ားၾကည္႕ရဲလား

ခန္႔ေန

မွတ္ခ်က္။ ။တျခားကဗ်ာေတြမွာ မွတ္ခ်က္၊ ရွင္းလင္းခ်က္ေတြ မေရးျဖစ္တာၾကာေပမယ့္

ဒီကဗ်ာမွာေတာ့ အထူးတလည္ ေရးလိုပါတယ္။ ဒီကဗ်ာမွာ နည္းနည္းေျပာစရာရွိပါတယ္။ မေျပာလည္း ျဖစ္လို႔ရပါတယ္။ ဆရာေခ်ာ(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) ခေရဇီေတြနဲ႔ အျခားေသာ သူ႔ကဗ်ာဖတ္ဖူးသူေတြအတြက္ ထင္စရာတစ္ခုျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ “ၿပီးပါၿပီ”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲမွာ ေနာက္ဆံုး

“ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေတြက အစာကို ငါမဟပ္ဘူး။

ငါ့ဘဝ ငါးစားကိုသာ ငါဟပ္ခဲ့တယ္။ ။”

ဆိုတဲ့ နွစ္ေၾကာင္းကို ဒီကဗ်ာဟာ ဆြဲဆန္႔ေရးထားသေယာင္ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကဗ်ာကို စေရးတုန္းက အဲလို မရည္ရြယ္ခဲ့႐ိုး အမွန္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုး “ငါး”ထဲက တစ္ေၾကာင္းကိုသာ ရည္ညႊန္းအျဖစ္နဲ႔ ျပန္သုံးခဲ့ပါတယ္။

ကဗ်ာအဆံုးသတ္ခါနီးက်မွ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အဲ့အေပၚက နွစ္ေၾကာင္းကို သြားသတိရမိလို႔ အခုလို ရွင္းလင္းခ်က္ကေလး ထုတ္ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

ဆရာေခ်ာသို႔ သတိတရ

ခန္႔ေန