ႀကိဳးတပ္ထားေသာ ပန္လိုစိတ္

"မနက္ျဖန္" အား
"ဒီေန႕" အျဖစ္
အမည္ေျပာင္း ကင္ပြန္းတပ္ပြဲေတြနဲ႕အတူ
သစ္ပင္ေတြ
အလိုက္အထိုက္ ဆံပင္ရွည္လာၾကတယ္..
(ငါ့ စိတ္ေတြ မဟုတ္လို႕နဲ႕ ထင္တယ္)

ေသာင္းက်န္းေနတဲ့ စြဲလမ္းစိတ္ေတြဟာ
လွည္းေန ေလွေအာင္း
ျမင္းေဇာင္းမက်န္ကို
ခ်ဥ္းနင္း ဝင္ေရာက္ေနၾကလို႕..
ဒီအခ်ိန္မွ မ်ဥ္းၾကားခင္းလည္း
ဒီသူရဲေကာင္းမွာ
ျဖတ္ကူးစရာ ေျခေထာက္မွ မက်န္ေတာ့တာ။

အလြတ္က်က္ထားတဲ့ နင့္ရဲ႕ေကာက္ေၾကာင္းေတြ
ခ်ေရးလိုက္တဲ့ ေန႕ကမ်ား
ငါ တစ္ေယာက္ထဲ လူကၽြံေနခဲ့သလား...
မေသခ်ာဘူး။

ခ်ဳပ္႐ိုးေတြ မက်ပ္ခင္
အဲဒီ ေနဝင္မယ့္လမ္းကို
ေနရာဖယ္ေပးခဲ့တာကိုက
ငါတို႕ မွားတယ္။

ေနာက္ထပ္..
နာရီေတြကို လည္ဖို႕
အခ်ိန္ထပ္ေပးခဲ့တာလည္း
ငါတို႕ မွားတယ္
ဆက္ၿပီး မွားတယ္...
ဆက္ၿပီး မွားတယ္...
ေတာင္းတဲ့ဆုဆိုတာ
အခြန္မဲ့တိုင္း မခ်ဲ႕ေကာင္းဘူး..

ေႏြေရာက္ေတာ့မွာမို႕
ေရတစ္ေပါက္ေလာက္ကို
ေသမေလာက္ေအာင္ လိုေနသူဆိုတာ
စကားလံုးတိုင္းရဲ႕
အေၾကာအခ်ဥ္၊
အ႐ိုးအမွ်င္ တစ္ခုခ်င္းစီမွာ
ခြဲ-စိတ္-ျဖတ္ေတာက္ အေျဖရွာၾကည္႕လ႔ိုရတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ဆြဲေျပးခြင့္ေလးတစ္ခု
အစျပဳလို႕
(၁) ေရပူေရခ်မ္း ကမ္းလွမ္းခြင့္
(၂) ငါ တစ္ထမ္း၊ နင္ တစ္ရြက္ခြင့္
(၃) အာ႐ံု ငါးႀကိဳးမွာ
တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္
လူဆန္ဆန္ေလး ခ်ည္ေပးခြင့္ေတြေလာက္
ရည္ရြယ္ ျဖစ္မိတယ္။

" နွံေကာင္မေလးေရ..
......အစာနဲ႕ ေရေတြ စုေဆာင္းလို႕
......ဒီမိုးေတြကို
......တို႕နွစ္ေယာက္အတူ ျဖတ္သန္းၾကမယ္ေလ

ဒီမွာ..
ႂကြပ္ဆတ္ဆတ္နဲ႕
ေက်ာက္ေခတ္ရင္ခြင္ႀကီးတစ္ခုက
အေရးေပၚ အေျခအေနထိတိုင္ေအာင္
ယဥ္ေက်းေနတုန္းပါပဲ "