ဗ်တ္ေစာင္း ဘာသာေဗဒ
လျခမ္းအဝါကို ျမင္လို႔
ေကာင္းကင္ကို မျမင္လိုက္ဘူး။
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္
ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေဝးခဲ့မိတယ္။
ေကာင္မေလးေရ
ငါ့ရဲ႕
အေမတစ္ဝက္၊ ေဆာင္းရာသီတစ္ဝက္ ေကာင္မေလးေရ
ငါ့ကို ကယ္ပါ။
ငါ့ကို ကယ္တင္တယ္လို႔ သေဘာမထားဘဲ
ငါ့ကို ကယ္ပါ
မင္းရဲ႕ အျဖဴတစ္ဝက္ရဲ႕ အျဖဴတစ္ဝက္ေလာက္
ငါ့ကို ဆြတ္ေပးပါ။
ရင္ဘတ္က ၾကယ္ေငြ႕ေတြ ျဖာက်လာတဲ့အထိ
ငါ ပြင့္ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ပါ။
လယ္သူမ
ကၽြန္ေတာ့္ ေတာင္ကုန္းကေလးပါ
အလင္းေတြနဲ႔
ခပ္မို႔မို႔ တည္ေဆာက္ထားတယ္။
ေန႔ရက္ေတြၾကာ
ေႏြအျပာေတြ ပြင့္ပြင့္သြား။
ျဖတ္သန္းၿပီးသား တိမ္ေတြ
တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္ ျပန္ေကြ႕လာၾက။
... ... ...
ကၽြန္ေတာ္ ေပြ႕ပိုက္ခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
ဘာမွ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္ အၾကမ္းၾကဳတ္ဆံုး ဆြဲဖြင့္ၿပီး
ေနပူႀကဲႀကဲေတြ သြန္ခ်ပစ္ရတာက လဲြရင္ေပါ့။
သံေယာဇဥ္ကိုမွ
ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းတတ္တဲ့ လယ္သူမရယ္
အခုေတာင္ လြမ္းတယ္။
အနုပညာ ေမွာ္ဝင္စားမွဳ
ေၾကးနီေရာင္သင္းတဲ့
ျမားက်ိဳးတစ္စင္း ထိမွန္ထားတယ္။
လက္ဖဝါးေျခဖဝါးမွာ
အေမဝတ္ေပးခဲ့တဲ့ အေရခြံေတြ ကၽြတ္ကြာက်
ပန္းေရာင္ပ်ပ်ကေလးသာ ရွင္းပလာ...။
တကယ္ေတာ့
ၿမိဳ႕ပ်က္တစ္ခုပါပဲ
ဒါေပမယ့္.. ဗ်တ္ေစာင္းတစ္လက္ရွိေနလို႔
ကိုယ္.. ခ်ိဳေနမိတယ္။
နိုဝင္ဘာ
ငါ့ရဲ႕ ေရႊအိပ္မက္ကို
ေျခက်င္းေတြလို ခြဲစိတ္ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ မိန္းမ။
ျမဴခိုး နီညိဳေတြၾကားမွာ
စံပယ္ေတြ ကပိုက႐ိုနဲ႔.. လွလို႔။
ငါ.. တစ္ပြင့္ၿပီး တစ္ပြင့္ၿပီး တစ္ပြင့္ၿပိဳလဲ
နွင္းအဆက္ဆက္တိုင္ေအာင္ ေၾကကြဲခဲ့ရေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္နွင့္ သနပ္ခါးပြင့္ကေလး
စစ္မက္ၿပိဳင္မိုး
ၾကယ္ကေလးေတြ စီးခ်င္းမထုိးၾကပါနဲ႔။
မိုးခ်ုပ္အိမ္ျပန္
လမင္းကို ပန္တဲ့မိန္းကေလး
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ အိပ္စက္ေနလို႔ပါကြယ္။
တာရာမင္းေဝ
No comments:
Post a Comment