ေမ့တတ္တယ္ဆိုတဲ့ အက်င့္ဟာ သိပ္ေတာ့လြယ္တဲ့အက်င့္မဟုတ္ပါဘူး..

အရာဝထၳဳတစ္ခုကို ေမ့တယ္ဆိုတာ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ပထမဆံုး ခင္မ်ားဟာ အဲဒီအရာကို မွတ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကေလးကိုေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရမယ္ မဟုတ္လား..

နာမည္ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ငါအခု ဘာလုပ္မလုပ္ပါလိမ့္.. ဟုိအေၾကာင္းေျပာမလို႔ကြာ.. စသျဖင့္ စကားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း ေမ့တတ္သူတစ္ေယာက္ပါပဲ

ဒါေပမယ့္ ေမ့သြားလို႔ဆိုတဲ့ စကားကို လြယ္လြယ္သံုးလာၾကာေတာ့ ေျပာသူရဲ႕ ပါးစပ္ထဲ၊ နားေထာင္သူရဲ႕ နားထဲ အဓိပၸါယ္ဟာ ေပါ/ေပါ့ရႊတ္လာတယ္၊

ေဆးမ်ားလို ထိုးပါ၊ စားပါမ်ားရင္ မတိုးေတာ့သလိုေပါ့။ ဒီလူတစ္ေယာက္ဟာ ေမ့တတ္တယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္တာဟာ မွတ္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေလးကို သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေဖာ္ျပရာေရာက္သြားတတ္တယ္၊

မွတ္တာေတြမ်ားလို႔ ေမ့စရာေတြမ်ားသြားတာေပါ့.. ဒီလိုဆိုရင္ေကာ မွန္မလား။

႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ၊ စာသင္ခန္းမွာ၊ ေဘာလံုးကန္ေနစဥ္မွာ၊ ေက်ာင္းကန္တင္းမွာ တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမ့တြားတတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။

ကိုယ္ဘာသာကုိယ္လည္း မွတ္စရာေတြဟာ သိပ္မ်ားေနတာကိုး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶရဲ႕တရားေတာ္အရဆိုရင္ လူ႔စိတ္ဟာ စကၠန္႔ပိုင္းေလးကူးေနတဲ့ၾကားမွာတင္ သိန္းသန္းခ်ီၿပီး ျဖစ္ပ်က္ေနတာ မဟုတ္လား။

ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္နာမည္ေလးကို သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမ့တတ္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ သူမ်ားေတြ ေပးမသိဘဲ ေတြးၾကည္႕မိဖူးတယ္။

တစ္ေန႔ကပဲ ၾကည္႕ေလ.. ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းလည္းေရာက္ေရာ တစ္ကုိယ္လံုးကို ေရေတြစိုရြဲေနတယ္။ အာ.. မိုးရြာေနတာကိုေမ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတာကိုး။

ဘယ္ေလာက္မ်ား ဂြက်လဲလို႔.. ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ည႐ုပ္ရွင္ၾကည္႕ ခ်ိန္းရင္း ခ်စ္သူကိုေျပာျပမယ္ဆိုၿပီး သူ႔ဆီဖုန္းဆက္မလို႔ ႐ုတ္တရက္ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ေမ့သြားျပန္ေရာဗ်ာ။

ဖုန္းနံပါတ္ေတြရွာၾကည္႕ေတာ့ Aကေန Zအထိ နာမည္ေတြသာ ကုန္သြားတယ္ မေတြ႔လိုက္ပါဘူးလို႔.. ဘယ္ဟုတ္မလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူမရွိတာလည္း ေမ့ေနျပန္တာပဲ။

အဲဒီေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့ၾကမ္းတဲ့သူ။ ခုလည္း ၾကည္႕ေလ.. စာတစ္ပုဒ္သာတင္လိုက္တယ္၊ ေခါင္းစဥ္တပ္ဖို႔ ေမ့က်န္ခဲ့ျပန္ေရာ။