လည္ျပန္

ညီမေလးေရ

ငါ့ကို ခြင့္မလႊတ္လိုက္ပါနဲ႔

ေပးမွတ္ထက္ေတာင္ေက်ာ္ၿပီး

ငါဟာ ႀကိဳမွားခဲ့၊ ပိုမွားခဲ့သူပါကြယ္

ဒီဘဝ ေက်ာက္သင္ပုန္ႀကီးတစ္ခုလံုး

အဲဒီစာလံုးေတြနဲ႔ ျပည္႕တဲ့အထိ

ငါေရးခဲ့ပါမယ္

"ညီမေလးေရ

ငါ့ကို ခြင့္မလႊတ္လိုက္ပါနဲ႔"

ခန္႔ေန

အစဥ္သၿဖင့္

ခ်စ္ခင္ေနတုန္းမွာပဲ ခြဲခြာခဲ့တာ ဘဝဆိုတာ

ႏွင္းဆီလို႔နာမည္ေပးရင္ ( မင္းလည္း ) ေမႊးမွာပဲ

ေသြးလန္႔မွု အေရႊ႕ အေရႊ႕ထဲ

ပံုၾကမ္းေကာက္ေႀကာင္း စိတ္ကူးတလည္လည္

ၿမိဳ႕လည္ထဲ အက္ေႀကာင္းထ/ထပ္လို႔

တစ္ေန႔ေန႔ တနဲ႔နဲ႔

လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွင္းပြင့္မ်ား

သက္တံေရာင္စံုနဲ႔ ဆြဲတာ

တေရးေရး တရိပ္ရိပ္

ဘယ္သူဆြဲတာလဲ အခုႀကယ္။ ။

စိုင္းဝင္းျမင့္

(စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ- ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာ အခ်ိဳ႕ (စာ-၇)မွ)

Diary page 23 Oct 2010

ကိုယ့္ကိုယ္ပဲ ေတြ႕ရွိသြားတာလား..

ေတြ႕ၿပီးသားကိုပဲ ျပန္လြတ္က်သြားတာလား..

တစ္စစီပဲ ျပဳတ္ထြက္သြားသလား..

အီေဗာ္လူးရွင္းလား.. က်ဆံုးခန္းအင္ထ႐ိုလား..

ေတာေျပာင္းက်ားႀကီးပဲ ျဖစ္သြားလား..

ရြာသစ္ေရာက္မယ့္ သူေကာင္းႀကီးပဲ ျဖစ္မလား..

တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ႐ူးနွမ္းသြားတာလား...

တစ္သက္လံုး ႐ူးျခင္းရဲ႕ မူလပထမလား..

တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေတာ့

ပထမဆံုးေတြလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္

တအံတၾသႀကီးေတြလို.. “ဟယ္.. ငါ ပါလား”မ်ိဳးလား. .

ဒါမွမဟုတ္ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ .. ထင္ေယာင္ထင္မွား.. ကေယာင္ကတမ္းေလလား. .

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ နွစ္ (၂၀)ေလပဲေတာ့မလား....

Diary page 23 Sept 2010

I am really distracted from everything these days.

I think I need a break.. a one real break...

I can't concentrate on things, esp the work now.

Inside me, it is happenning clashing of my thoughts.

So, I won't escape without struggling myself.

(of cuz, everybody won't if they don't too)

It is hard to say out what is on my thoughts.

Sometimes, I do thinking too much which couldn't even speak out a word.

Sometimes, I can't control myself from those thinkings, and they are very random,

such as emotions, movies, songs, love, poetry, goalkeeping, religion.

But once I start carrying on one of them, I start making my mind spread to something else.

It has been always I keep eyes on me and controlling myself- my manners, my thoughts-

I start to sick of me.

Everything is too concious. and

Thank you for reading this unnew story. It is jus another loser-is-lost-again.

KN

ယင္လံု ေနသူမ်ားအေၾကာင္း

ေနေရာင္ျခည္နွင့္ တိုက္႐ိုက္မထိေတြ႔နိုင္ျခင္းက

စဥ္းစားစရာတစ္ခုခုရဲ႕

က်ိဳးလြယ္ ပဲ့လြယ္

အနံ႔အရသာနွင့္ ျပည္႕စံုေကာင္းမြန္

လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး စားသံုးလည္းျဖစ္

ေရစိုခံ၊ အာမခံ

ကုန္ဆံုးရက္တြင္

သေဘာတစ္ခုကို ေတြ႕ရွိ

စတင္ထုတ္လုပ္သည္႕ေန႔စြဲဟာ

ျပန္ေျပာင္းေျပာစရာ

ရက္လည္နဲ႔အတူတူ

ဥတုသံုးပါး အထြန္းခံျခင္း

ကေလးမ်ား အလြယ္တကူေရာက္ရွိနုိင္ျခင္းမ်ားေၾကာင့္

(အညႊန္းအတိုင္း) ေကာင္းစြာလွဳပ္၍ေသာက္ပါ

ေအးျမေျခာက္ေသြ႕ေသာေနရာတြင္ ထားပါ

စက္ျဖင့္ေလွ်ာ္ဖြတ္ျခင္းဆိုလွ်င္ ေရွာင္ေသြလႊဲပါ

မခဲပါနွင့္၊

မိတ္အင္ စိတ္တြင္

မီးမေပါက္ ျပာမေႂကြ

အခန္း အပူခ်ိန္၌

တစ္ေန႔ သံုးႀကိမ္

ေဆးသား ခိုင္ခန္႔/ပ်က္ျပယ္နိုင္ ေၾကာင္း

အမွဳိက္ပံုးအတြင္း စြန္႔ပစ္ျခင္းမွတဆင့္

ေရမေရြး အထည္မေဆြးနိုင္ေၾကာင္း

အလြယ္တကူ ဝါးစားနိုင္ပါက

သဘာဝစစ္စစ္၊ ပိုးသားစစ္စစ္၊ ႏြားနို႔စစ္စစ္ျဖင့္

အသံုးျပုၿပီး အဖံုးလံုေအာင္ ျပန္ပိတ္ပါ

အစက္ရာ မ်ဥ္းအတိုင္း ညွပ္ပါ၊ ဖြင့္ပါ၊

(လိုအပ္ပါက လွီးျဖတ္ပါ)

က်န္းမာေရးနွင့္ ညီညြတ္ေသာ

ဓါတုေဆးဝါး/ဆိုးေဆးမ်ားပါရွိ

အဓိပၸါယ္နွင့္တကြ

အာဟာရဓါတ္ ပါရွိမပါရွိသည္ကို မသိရ

မနက္တစ္ႀကိမ္ ညတစ္ႀကိမ္

(မွီဝဲလိုက) မွီဝဲနိုင္သည္။

ရင္လွံဳ ေနသူမ်ားအေၾကာင္း

အေရာင္ခၽြတ္ျခင္း ကင္းေဝးနိုင္ၾကပါေစ။

ခန္႔ေန.

ဥခြံထဲမွာလည္း အျပင္ကလိုပါပဲ

ကၽြန္ေတာ္ အစီရင္ခံေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ
ေရးလက္စ ပထမပိုင္း အက္ေဆးဟာ ေအးစက္ၿပီးစီး
တစ္ယူဇနာခန္႔ အမူအယာမ်ားစြာ ပါဝင္လက္တြဲကာ
အေသြးေတြ၊ အသားေတြ၊
အခ်စ္ေတြ၊ အနွစ္ေတြနဲ႔မို႔
သက္သာ ေပါ့ပါးလ်က္
တျမန္ေန႔က အသဲနွလံုးေတြမ်ားနဲ႔အတူတကြ
အရြယ္မေရာက္ခင္ အေရာက္ျပန္ခဲ့ဖို႔
ေလးေလးနက္နက္၊ ေတြးေတြးထင္ထင္
နွိဳင္းနွိုင္းယွဥ္ယွဥ္၊ ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆ
အမွားႀကီးမ်ားမ်ား အမ်ားႀကီးမွားသည္ကိုလည္း
ဂ႐ုမစိုက္အား
မေန႔က ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ဟာ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါျဖစ္သည္ကိုသာ
ေရွး႐ွဳလ်က္
အခ်စ္ဆံုး သိလား.. အခ်စ္ဆံုး သိလားေဟ့..
အရြယ္မေရာက္ခင္ အေရာက္မပ်ံနိုင္တဲ့အခါ
အထက္ေဖာ္ျပပါ အာ႐ံုေတြရွိရာ အံုလာရခဲ့- အေၾကာင္းရင္း
သို႔ေသာ္ ပ်ိဳေဖာ္ဝင္စအခ်ိန္၏
ယေန႔သတင္းအစီအစဥ္
ဤတြင္ပဲ ၿပီးဆံုးၿပီျဖစ္ပါသျဖင့္
ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္... ငါ့ကို..
အထာသိခ်ိန္ အထိနာနာနဲ႔ပဲ
ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းမ်ားစြာ
ထုိမွတဖန္ ေရာမႏိ ၱခ်က္ပတာအသြားျဖင့္
အဆံုးမသတ္ခင္ အစပ္သံုးရန္လိုေလေသးမရွိ
ဒါသည္ပင္လွ်င္ ရာဇသတ္ႀကီးပုဒ္မ (--) အရ
ကဗ်ာေရးမွဳျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ထင္ရွားပါသျဖင့္


ခန္႔ေန

...မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ေနာက္

ရန္သူရဲ႕
အသက္ရွင္ေသးတဲ့သူ လက္ညွိဳးေထာင္
ဆိုတဲ့စကားကိုမွ
လက္တစ္ေခ်ာင္းလုံး ေထာင္ျပမိေလာက္ေအာင္ကို
ငါဟာ “အ”ခဲ့ေလသလား..

အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ
အေမွာင္ခန္းထဲက
နံရံမွာ တစ္ေယာက္ထဲ
ေထာင့္ကပ္ထိုင္ေနမွ
မဟုတ္ပါဘူးကြယ္..
လူအုပ္ႀကီးေတြၾကားမွာ မ်က္နွာခ်င္း ဆိုင္ေနေပမယ့္..
ျမက္ခင္းျပင္တစ္ခုေပၚ တူတူထိုင္ခြင့္ရွိေနေပမယ့္လို႔..
ဒါေတြဟာလည္း အထီးက်န္ျခင္းပါတဲ့
(မင္းဗလာစာအုပ္ေလးရဲ႕ေနာက္ေက်ာမွာ
ငါေရးေပးခဲ့မယ္..)

မိန္ကေလး..
တကယ္ေတာ့
ငါဟာ မင္းကိုျပန္ေတြ႕ဖို႔လည္း
မႀကိဳးစားခဲ့ပါဘူး..
ငါ့ရဲ႕ မင္းနဲ႔ မေတြ႕ခင္က “ငါ”ကိုပဲ
ငါ ျပန္ရွာမေတြ႕ျဖစ္ေနခဲ့တာေလ။

ခန္႔ေန

ကၽြန္ေတာ့္ၿမို႕ေတာ္ေလးကို ျပန္ရြာခ်ေပးပါ

ထမင္းခဲေတြဟာ ေအးစက္ေနေပမယ္လို႔

ထမင္းဝိုင္းဟာ ေႏြးတုန္း

ေနေရာင္ျခည္ ပေယာဂနဲ႔

ပန္းေတြဟာလည္း ပြင့္လ်က္

အရင္လို အရင္ေနရာမွာ

အရင္လူေတြကို ေတြ႕လို႔ေတြ႕ညား

မွတ္တိုင္းေဟာင္းမွာ ဆင္းက်န္ခဲ့တဲ့အခါ

ေလစိမ္းနဲ႔ လူစိမ္းေတြသာ

ၿမို႕တံခါးထဲ ျဖတ္ဝင္လာတာေတြ႕ရ

နိစၥဓူဝ

ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေတြ ပိုထူလာတဲ့အခါ

အရင္ကထက္

အိမ္တံခါးေတြကို လံုလံုၿခံဳၿခံဳပိတ္ဖုိ႔

ရယ္စရာေတြလည္း

ပိုေျပာျဖစ္ေပမယ့္လို႔

ေျပာစရာရွိတဲ့အခါ မရယ္ျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။

ခန္႔ေန.

အျပင္မွာ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္

ၿမို႕ထဲကို ခ်ဥ္းကပ္လာတာနဲ႔အမွ်

ငါတို႔ဟာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြထ

မၾကာခင္မွာ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ပါးစပ္ေတြ ဟိုေနရာ၊ ဒီေနရာ တစ္ဝိုက္

ေျမပံုေတြထဲ ျမစ္ေတြစီးဆင္းသလုိ ကဗ်ာထဲမွာ ဘာေတြစီးဆင္း

အဆင္မေျပရင္ေတာင္ ေဟာဟို တစ္ဖက္ကမ္းက အလုပ္လုပ္သူေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုတြဲ႐ိုက္မလား၊

ဘုရားစာေတြ တူတူရြတ္ၾကမလား

ရင္ဘတ္ထဲက ခိုေတြကို အေဝးကို လႊတ္လို႔

သစၥာေစာင့္သိသူေတြနဲ႔ အတူတူေပ်ာ္ရေအာင္

တံခါးကို ပိတ္ထားစရာ လိုတယ္၊ မလိုဘူး..

ေန႔စဥ္၊ ညစဥ္၊ လစဥ္ အစီအစဥ္မ်ား..

စီရင္ခ်က္ေတြထဲ ကၽြန္ေတာ္ ပါေသးလား၊ ပါေနသလား၊

ေသေသခ်ာခ်ာလံုမလံု ၾကည္႕ၿပီးမွ တံခါးကို ဖြင့္ေပးပါတို႔၊

အထဲမွာ ေလေကာင္းေလသန္႔ မရရွိတဲ့အခါ

အသက္ရွင္ယံုသက္သက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခ်းငွားခဲ့ရ..

ေဘာပင္ကို ကိုင္ရင္း၊ အေပၚကို ငံု႔ၾကည္႕ရင္း၊

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျငင္းခံုရင္းကပဲ လက္ေတြဟာ ရွည္လာ၊

ဒီေတာ့ ခင္မ်ားမွာ မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္ ေနမသာ ထိုင္မသိ

ေျခအိတ္ထဲမွာ ဝွက္ထားတဲ့ ဓါးနဲ႔ပဲ ထခုတ္ရမလား၊

လက္ပင္က သီးတဲ့ လက္သီးေတြနဲ႔ပဲ ထ႐ိုက္ရမလား၊

အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္းေန၊

ဧည္႕သည္လာရင္ ေလေတြတိုက္ရင္ သိပ္ႀကိဳက္သူနဲ႔

ေျခတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လက္တစ္ဝက္က်ိဳး

ဗမာစကားကို ကဗ်ာဘာသာနဲ႔ ေျပာ၊

ငါ့ေဘးမွာေတာ့ (၅)ေယာက္ရွိေနတယ္

အမွန္ကို ေျပာရင္ ပိပိရိရိ မိမိရရ ရွိပါေစ ကိုယ့္လူ

ဘိုင့္ဘိုင္လို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္နွဳတ္ဆက္ရင္း

မနည္း ဆြဲခြာခဲ့ရပံုေတြနဲ႔ ခြဲခြာရင္း

ပံုျပင္ေတြဟာျဖင့္ သက္မဲ့လူသားစားႀကီးမ်ား

နံပါတ္(၁)အက်ႌကိုမွ ေနာက္ဆံုးလူက ဝတ္ဆင္ထားရ ေလတယ္။

ခန္႔ေန.

ခ်ိဳက္မင္ဂၽြင္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ျခင္း

ျခင္ကိုေထာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းက

လူဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေထာင္မိရက္သားျဖစ္စဥ္မွာလို

ကမာၻႀကီးရဲ႕ အရန္ခံုတစ္ေနရာက

အသက္ပါပါနဲ႔ လွမ္းၾကည္႕လိုက္တဲ့အခါ

ဘံုေျမဇာပင္ကေလး ျဖစ္ရွာေနရသူ

ကဗ်ာဟာ

ေမာ္ဖင္းေတြ ထိုးခံထားရၿပီး

အသက္ေရာ ျဒပ္ပါ မဲ့ခါနီးဆဲဆဲ

လက္ပူးလက္ၾကပ္ (မိ)

လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပရန္ (မရွိ)

ျဖစ္သမွ်ဆိုတဲ့ ေခါင္းစီးေအာက္

ေရလဲလို ရရာအဓိပၸါယ္မဲ့တစ္ခုခုကို ဆြဲကိုင္

(အစြဲေတြနဲ႔ ကိုင္)

ကမာၻဟာ ကိုယ့္အာဟာရ ကိုယ္မွီဝဲ

ျဖည္႕တင္းေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာ ျဖစ္ရ

အၿမဲတမ္းလိုလို

သူ႔အသင္းမွာဆို လူမစံု

ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း

ကဗ်ာျဖစ္ရန္ တစ္ေၾကာင္းလို။

ခန္႔ေန.

သဘာပတိေတြနဲ႔ ငါတို႔ၿငိေနခဲ့

မ်က္မွန္တပ္ၾကည္႕ေပမယ့္ မ်က္စိက မမွန္ေတာ့.. ျမက္ကိုပဲ မွန္မွန္စားသုံးရေတာ့မလို..

မ်က္စိေနာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ခင္မ်ားေနာက္စိမွာ ျမက္ေတြ က်ဳပ္ရဲ႕ ေနာက္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေနရတယ္..

အေမွာင္ထဲမွာပဲ ၾကည္႕ၾကည္႕.. တကယ္တမ္း ေတာင္စြယ္မွာ အဓိပၸါယ္ မကြယ္ခင္..

အပူဒဏ္ကို ေရွာင္ရွားဖို႔ ကဗ်ာမ်ားကို recycleစုိ႔..

(၃)နာရီဟာ နာရီ(၃)လံုးကို တၿပိဳင္တည္း ခြဲ ခြာမွဳျဖစ္ပြား..

ဒိုင္လူႀကီးဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျပန္ျပင္ဖို႔ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္..

သူမတကယ္ေသဆံုးခဲ့ေၾကာင္းကို သူမကိုယ္တိုင္ အတည္ျပဳေျပာၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ၊

မိုးရြာၿပီးစ ျမက္ခင္းေတြ စိုေနတဲ့ေနာက္မွာ၊

ေက်ာင္းသြားရင္းနဲ႔ ခင္မ်ား သြားေက်ာင္းလာခဲ့တာ ဘာေတြပါလဲ..

အကၡရာေတြနဲ႔ အခါရက္ဟာ

ခင္မ်ားတို႔ ေျပာတဲ့ဟာသမ်ားထံ

အနက္ေရာင္ကားႀကီးနဲ႔ အနားေယာင္ ကပ္သြားၿပီး

နင္မဆံုးျဖတ္ခင္အထိ ဆက္ျဖဳန္းေနပါရေစ.. ငါ့ကိုယ္ငါ

သစၥာရည္ကို ေသာက္ၿပီး၊ ဦးထိပ္မွာ ပန္ဆင္ၿပီး၊ စားၿပီး နာၿပီး လာၿပီး သြားၿပီး၊

ထိုစဥ္ ကုန္က်စရိတ္အၿပီးအစီး၊

ေလတိုက္ေနခိုက္ လိုက္ေသလိုက္တယ္..

အာ႐ံုခြဲျခားဆက္ဆံ ခံစားေနရသည္႕ (၂)ညအိပ္ တစ္သက္ရက္ခရီး..

စိတ္ေလးေနစဥ္ ေဆးလိပ္မ်ား..

ၾကည္႕ေန ပိုေကာင္းလာလိမ့္မယ္..

မဟုတ္လို႔ကေတာ့ေနာ္။

ခန္႔ေန

ခ်ိတ္

ငါးမွ်ားရင္းက အမွတ္မထင္

တျခားအရာေတြကို

မိသြားတာမ်ိဳး ႀကံဳဖူးသလား

(ဆရာေခ်ာကေတာ့ စႀကၤာဝဠာႀကီးကုိ မိခဲ့ပါတယ္တဲ့)

ငါးစာကို ေရထဲခ်တဲ့အခါ ငါးကိုမိတယ္

ပင္လယ္စာေတြခ်မိတဲ့အခါ ပင္လယ္ကို မိမယ္..

လူစာကို ခ်မိရင္ေတာ့

အဲဒါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္မိတဲ့ေန႔ပဲျဖစ္မယ္။

အဲဒီအခါမ်ိဳးက်ရင္

ကိုယ္ဘယ္ကို ေျပးနိုင္ေျခရွိသလဲ

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သိေနေတာ့

ကိုယ့္ဆီက ကိုယ္လြတ္ေအာင္

ကိုယ္ဘယ္လို႐ုန္းမလဲ

ဒါေပမယ့္လို႔

ကိုယ္ဘယ္ကိုေျပးမလဲဆိုတာ

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သိတာေသခ်ာလား

ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုခုေၾကာင့္

ကိုယ္မဟပ္ခဲ့တာေသခ်ာလား

ကိုယ္ဆြဲတင္လိုက္တဲ့ ခ်ိတ္ရဲ႕ထိပ္မွာ

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပါလာတဲ့

ကိုယ္႐ုပ္ကိုယ္ေရာ ကိုယ္မွတ္မိလား

မွတ္ပုံတင္နဲ႔ တိုက္စစ္ၾကည္႕ေသးလား

ကိုယ့္ထက္ ကိုယ္ညံ့လို႔ပဲဆိုၿပီး

ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ၿငိမ္ပါသြားတာမ်ိဳးပဲလား

ျပန္လြတ္လိုလြတ္ညား

႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ပါေစ ႐ုန္းမလား

တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ထခုန္ေနတာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိလို႔ေပ်ာ္သြားတာလား

တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ထခုန္ေနတာ

ကုိယ့္ခ်ိတ္နဲ႔ကိုယ္ဆူးတာ နာေနလို႔လား

မမွ်ားခင္က အခ်ိန္သတ္မွတ္ထားသလား

ဒါမွမဟုတ္ မိခ်င္မိ၊ မမိခ်င္ေနလား..

လိုအပ္ရင္ O.T.(overtime) ေတြပါ ဆင္းလား

တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲ မိရင္ရၿပီလား

ဒါမွမဟုတ္ ခဏခဏ ျပန္လႊတ္ၿပီး ဖမ္းၾကည္႕ေသးလား

ကိုယ္က ကိုယ့္အတြက္ အနစ္နာခံဖို႔ ကိုယ့္အစာကိုယ္ဟပ္ခဲ့တာလား

ကိုယ္က ကိုယ့္ကို ညႇင္းဆဲဖို႔ ကိုယ့္အစာကုိယ္တပ္ခဲ့တာလား

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိေအာင္ ဘယ္နည္းေတြ သုံးၿပီးဖမ္းမလဲ

ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ဆင္းရလား၊ အလုပ္သင္ေတြ တက္ရသလား

Sponsor အေထာက္အပံ့ေတြယူေသးလား

ကိုယ့္လက္က ကိုယ္လြတ္ေအာင္ ဘာေတြၾကည္႕ေရွာင္မလဲ

ရာသီဥတုနဲ႔ စိတ္အေျခအေနကို ထည္႕စဥ္းစားဖို႔လုိအပ္လား

ကံ၊ ဥာဏ္၊ ဝီရိယပဲလား

ကိုယ္ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုဆာမယ္ဆိုတာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀကိဳသိေနလား..

ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္သဘာဝ ကိုယ္သိဖို႔

အင္တာနက္ေတြ၊ သုေတသနျပဳက်မ္းေတြမွာ ေလ့လာရေသးလား

သူငယ္ခ်င္းေတြကို အသံုးျပဳ စစ္တမ္းေကာက္ၾကည္႕ဖူးလား..

ကုိယ့္ကိုယ္ကိုမွ်ားခံထိဖို႔ ခ်ိတ္ကို အေဝးႀကီးပစ္ရလား၊

ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အနီးအနားမွာပဲ ခ်လိုက္ရင္လည္း ျဖစ္သလား

ကေလးမ်ား အလြယ္တကူမေရာက္ရွိနိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ ထားသလား

ကိုယ့္အစာ ကိုယ္သိဖို႔ အလင္းေရာင္ေကာင္းမြန္စြာရရွိဖို႔လိုအပ္သလား

ကိုယ့္အစာ ကိုယ္သိဖို႔ အနံ႔ခံေကာင္းဖို႔လိုသလား

ကိုယ့္အစာ ကိုယ္ဟပ္တဲ့အခါ

အၿမဲတမ္း သမ႐ိုးက်နည္းလမ္းကို သံုးလား

တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည္႕စားၾကည္႕ေသးလား..

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ဆြၾကည္႕ေသးလား

ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္မိဖုိ႔အတြက္ေရာ

ဦးေနွာက္နဲ႔ ကိုယ္ကာယ ဘယ္ဟာကို ပိုသံုးရလဲ

ကိုယ့္ထက္ ကိုယ္ လည္ဖို႔၊ သြက္ဖို႔ လိုလား

ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခါလာလည္း သည္ေဖာ္ျမဴလာပဲလား..

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ

သူမ်ားေတြက လာဟပ္တာမ်ိုးေရာျဖစ္တတ္လား

အဲဒီအခါမ်ိုးက် ဘယ္လိုလုပ္ပစ္ေလ့ရွိလဲ

ကိုယ့္လက္ခုပ္ထဲက ကိုယ့္ကို

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အေသမသတ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပဳခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာကို က်က္ဖို႔

အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ယူရလဲ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လႊတ္ေပးခ်င္စိတ္မ်ားေကာ

ရွိသလား

တစ္လုပ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူးကို ေထာက္သလား

အမိခံခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ဟာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္တဲ့အခါမွာေရာ

ကိုယ္႐ုပ္ကိုယ္ မွတ္မိလား..

သိသိရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္မလား

လမ္းေတြ႕ရင္ ေနာက္မေခၚေတာ့ဘူးလား..

သစၥာေဖာက္တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံမွာလား..

သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာလို႔ပဲ သေဘာပိုက္လိုက္သလား

တစ္ခါတစ္ေလ (ဒါမွမဟုတ္) ဘယ္ေတာ့မွ

ကိုယ့္ခ်ိတ္ဟာ ကိုယ့္ဆီ ျပန္မေရာက္လာတာမ်ိဳး ျဖစ္ဖူးလား

ဒါနဲ႔

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေရာ ျပန္မွ်ားၾကည္႕ရဲလား

ခန္႔ေန

မွတ္ခ်က္။ ။တျခားကဗ်ာေတြမွာ မွတ္ခ်က္၊ ရွင္းလင္းခ်က္ေတြ မေရးျဖစ္တာၾကာေပမယ့္

ဒီကဗ်ာမွာေတာ့ အထူးတလည္ ေရးလိုပါတယ္။ ဒီကဗ်ာမွာ နည္းနည္းေျပာစရာရွိပါတယ္။ မေျပာလည္း ျဖစ္လို႔ရပါတယ္။ ဆရာေခ်ာ(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) ခေရဇီေတြနဲ႔ အျခားေသာ သူ႔ကဗ်ာဖတ္ဖူးသူေတြအတြက္ ထင္စရာတစ္ခုျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ “ၿပီးပါၿပီ”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲမွာ ေနာက္ဆံုး

“ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေတြက အစာကို ငါမဟပ္ဘူး။

ငါ့ဘဝ ငါးစားကိုသာ ငါဟပ္ခဲ့တယ္။ ။”

ဆိုတဲ့ နွစ္ေၾကာင္းကို ဒီကဗ်ာဟာ ဆြဲဆန္႔ေရးထားသေယာင္ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကဗ်ာကို စေရးတုန္းက အဲလို မရည္ရြယ္ခဲ့႐ိုး အမွန္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုး “ငါး”ထဲက တစ္ေၾကာင္းကိုသာ ရည္ညႊန္းအျဖစ္နဲ႔ ျပန္သုံးခဲ့ပါတယ္။

ကဗ်ာအဆံုးသတ္ခါနီးက်မွ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အဲ့အေပၚက နွစ္ေၾကာင္းကို သြားသတိရမိလို႔ အခုလို ရွင္းလင္းခ်က္ကေလး ထုတ္ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။

ဆရာေခ်ာသို႔ သတိတရ

ခန္႔ေန

တစ္ေန႔မွ ေမ့မရသူေလးသို႔

လူတစ္ေယာက္မွာ

သူ႔အေၾကာင္း ဒ႑ာရီတစ္ခု

ရွိသင့္တယ္ မဟုတ္လား။

အရာရာဟာ

ေျမႀကီးေပၚ တုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေရးျခစ္ထားသလို

ျဖစ္လြယ္ပ်က္လြယ္ေတြ ခ်ည္းပါပဲကြယ္။

မင္းတစ္ဘဝလုံး ေၾကကြဲက်န္ရစ္ရေအာင္ဆိုၿပီး

ငါ့ကိုယ္ငါလည္း အဆံုးမစီရင္ရဲ

ဒါဆို

ေသနတ္ေျပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည္႕ရင္း

ခလုပ္နွိပ္မိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရယ္လို႔

လူေတြ ျပက္ရယ္ျပဳ က်န္ရစ္ၾကမွာေပါ့

ငါ့ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးကို ငါလုပ္မၿပီးေသးသမွ်

ဘယ္အရာေပၚမွာမွ

ငါ့ကိုယ္ငါ မပံုခဲ့နိုင္ဘူး။

ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ

ေကာင္းကင္တစ္ခုတည္းမွာ နွစ္ခါပ်ံသန္းနိုင္ဖို႔

ေနမင္းႀကီးကို တစ္ႀကိမ္ပတ္ရတယ္။

တစ္ေန႔မွ ေမ့မရသူေလးေရ..

သည္တစ္ညေနခင္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္

အေကာင္းတိုင္း တင္က်န္ရစ္ဖို႔

ေတာင့္ခံထားရသူပါ။

ငါက ဂ်ဴးလိယက္ဆီဆာလိုပဲ

ကိုယ့္ရန္သူေတြရဲ႕ စာရင္းကို မွတ္မထားတတ္ဘူး။

ကိုယ့္နာမည္ ဘယ္သူတုန္းရယ္လို႔

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ေမးရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့

ေသနတ္ေျပာင္းထဲ ေခ်ာင္းၾကည္႕မိျပန္ရဲ႕။

မင္းဖို႔ ဒ႑ာရီတစ္ခုေပါ့ကြယ္။

ပိုင္စိုးေဝ

ကလ်ာမဂၢဇင္း

ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၉၇။

(ဣတၳိယေတာင္တန္း ကဗ်ာမ်ား)

ဆယ္ကမာၻေပါ့.. ဟုတ္လား နွင္း..

Marina Bayသို႔

ဆိုက္ကပ္ရန္ ရထားႀကီးဟာ

ဦးတည္ခ်က္ေတြ မေျပာင္း၊

ရည္ရြယ္ခ်က္သာ ေျပာင္းခဲ့ေလတယ္

နံေဘးက မိုးေရသံေတြ

မွတ္တိုင္ေက်ာ္သြားတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔

ေက်ာင္းသူေလး နင္းရာ လမ္းက

ေက်ာင္းသားေလး ခင္းရာ ပန္းမ်ားလည္း မလန္းနိုင္ေတာ့ၿပီ။

လက္ၾကားက မီးတိုင္တိုတိုေလးေတြကို

စုပ္ယူအားျပဳလို႔

ငါတို႔ၾကားက စၾကာဝဠာႀကီးဟာ

ဒီေလာက္ေတာင္ ကြာခဲ့ရပါသတဲ့ကြယ္..

ဘာေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့

ဘာေတြပဲ ျဖစ္လိမ့္ျဖစ္လိမ့္

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနျပန္မေကာင္းနိုင္ေတာ့လို႔..

အေတာင္မဲ့ နတ္သမီးေလး“နွင္း”ေရ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္ပါေနာ္...

ခန္႔ေန

အမ်ိဳးအစား- အတြင္းလွိဳက္စားေရာဂါ

ေဟာဒီမွာ တစ္ယူဇနာ ဆားငန္ရည္ေတြ

ေဟာဒီမွာ တစ္ယူဇနာ သဲပြင့္ေတြနဲ႔

ေဟာဒီက ေက်ာက္ေဆာင္တို႔

ကဲ ပင္လယ္ျဖစ္ဖို႔ ဘာက်န္ေသးလဲ..

သူ ရင္ခံုတဲ့အခါ

လွိုင္း ေတြ ထ ကမယ္။

ခန္႔ေန

နွစ္နွစ္သား အနိ႒ာရံုသို႔တဖန္

နာဂစ္နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဒီတစ္ပုဒ္ပဲ ရွိေတာ့ကာ..

“မာရ္နတ္ေရးတဲ့ နာဂစ္ဇာတ္ (သို႕မဟုတ္) ျပာပံုထဲက ကဗ်ာ”

တစ္ညထဲပဲ…
ဒါေပမယ့္
တစ္ဘဝကို အၿမဲေရာက္သြားသလို..။

အဲဒီဘဝမွာ ..
စာသင္ခံုေတြ မရွိေတာ့ဘူး
မိသားစုထမင္းဝုိင္း မရွိေတာ့ဘူး
အိမ္ မရွိေတာ့ဘူး
ေမေမ့ရင္ခြင္ မရွိေတာ့ဘူး။

ေသာက္ေရေတြထက္
မ်က္ရည္ေတြ ပိုမ်ားတယ္..
စာအံသံေတြ အစား
အစာလုသံေတြက
ေက်ာင္းလာတက္ၾကတယ္...
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြရဲ႕ ေနရာ
လူေပ်ာက္ရွာသံေတြက
ေနရာယူၾကတယ္..
ႏို႕စာၿပီး ေအာ္ငိုသံေတြဟာ
ဘုရားရွိခိုးသံတခ်ိဳ႕ကို
ဖံုးလႊမ္းသြားတယ္..
နာဂစ္ေရ..
ဧရာဝတီ လယ္သမားႀကီးရဲ႕
ဒဏ္ရာမကင္းတဲ့ လက္ေတြကိုမ်ား
ျဖတ္ပစ္လိုတာလား...
တစ္ရက္ျခားတဲ့ ဘဝမွာ
ေက်ာင္းသားကေန
ငါလည္း
သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီ ။

ေဖးကူရာ…
ငါတို႕အတြက္ အလွဴလည္း
အဆီေတြ စုပ္
အသားေတြ ထုတ္ခံေနရလို႕…
သစ္တစ္ပင္ဟာ
အျမစ္တစ္မွ်င္ေတာင္ မက်န္ေတာ့လို႕..
ေလွာ္တက္တစ္ေခ်ာင္းဟာ
အနားအေရာက္မွာ
ထင္းစတစ္ခု ျဖစ္သြားလို႕။

ငါ့အတြက္
ေခၚစရာ အေဖရယ္ မက်န္၊
ေတာ္စရာ အေမရယ္
ျပန္မလာေတာ့..
အျပစ္တင္ဖို႕ရာက
စစ္ကၽြန္ဘဝလား ?
ဆိုင္ကလုန္းလား ?
အတိတ္ကံလား ?
ဧရာဝတီလား ?
…………………
နိဂံုး မထိုးတတ္ခင္..
မီးေမႊးဖို႕ဆိုၿပီး
ငါ့ကဗ်ာေလးကိုလည္း
သူတို႕ဆြဲယူသြားၾကတယ္....။

ခန္႔ေန

ဒီကဗ်ာကို ၂၀၀၈၊ ၾသဂုတ္လေလာက္မွာ ေရးျပီးခဲ့ပါတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္အင္တာနက္မဂၢဇင္း ကို ပထမဆံုးပို႔ျဖစ္ၿပီး ေဖာ္ျပခံတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခု ၂၀၁၀ ေမလ(၂)ရက္၊ နာဂစ္ျဖစ္ခဲ့တာ နွစ္နွစ္ေျမာက္အျဖစ္ ျပန္လည္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္..

ငါတို႔ ဘာသာစကားကို ေျပာတတ္သူေတြ

စကားတတ္သူ၊ ကစားတတ္သူမ်ား၊

ေရလွ်ံသူ၊ ရန္ရွည္သူမ်ား၊

ေရတိမ္နစ္သူ၊ ေရနစ္တိမ္သူမ်ား၊

ဝါးကူထိုးသူ၊ သူထိုးကူဝါးမ်ား၊

သမ္းေဝေနသူ၊ ဝမ္းေသေနသူမ်ား၊

ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနသူ၊ ထိပ္ေတြ႕တိုက္ေနသူမ်ား..

ကၽြန္ုပ္တို႔၏ အဓိပၸာယ္ကို

ကၽြန္ုပ္တို႔က ေဖာ္ျပဖို႔

ကၽြန္ုပ္တို႔၏ ဘာသာစကားနွင့္ပင္ လုံေလာက္ပါ၏။

ခန္႔ေန

ေဆာင္းရာသီျဖတ္သန္းသြားလာမွဳ မွတ္တမ္း

ေဆာင္းရာသီဟာ ကိုယ္လက္မအီမသာျဖစ္ေနတယ္

ေဆာင္းရာသီဟာ ဒီေန႔ ဖားမမိလို႔/ မဖားမိလို႔

ေဆာင္းရာသီဟာ လမ္းသလားေနရျခင္း

ေဆာင္းရာသီဟာ လည္ပင္းမွာ ေဆာင္းရာသီဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးနဲ႔

ေဆာင္းရာသီဟာ လည္မ်ိဳမွာ ကဗ်ာေတြ မ်ိဳထားတယ္

ေဆာင္းရာသီဟာ လည္ရွည္ဖိနပ္ႀကီးကို စီးလို႔

ေဆာင္းရာသီဟာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထဲကို ဝင္လာၿပီ

ေဆာင္းရာသီဟာ လည္ျပန္ေတာင္ ငဲ့မၾကည္႕ဘူး

ဒီလိုနဲ႔ ေဆာင္းရာသီဟာ ပန္ကာေလအေပၚ သံသယ/ရာ ဝင္မိတယ္

ေဆာင္းရာသီဟာ ေဆာင္းရာသီမွာ စြပ္က်ယ္ေတြ ေစ်းေလ်ာ့ေရာင္းမိသလို

ေဆာင္းရာသီဟာ ေဆာင္းရာသီမွာ နွင္းေတြကို ေစ်းတင္ေခၚမိေလတယ္

ေဆာင္းရာသီဟာ ေဆာင္းတစ္ဦးရာသီနဲ႔ ေဆာင္းရာသီေတြေရွ႕မွာ (ႀကိယာဝိေသသနေတြမပါပဲ) လက္ထပ္ခဲ့ေလတယ္

ေဆာင္းရာသီဟာ ေဆာင္းရာသီမွာ ေဆာင္းရာသီနဲ႔ အေတာင္ပံခ်င္းခတ္မိရာကေန နွင္းေတြ လြင့္လြင့္ထြက္လာသတဲ့

ေဆာင္းရာသီဟာ ေဆာင္းရာသီေရာက္ရင္ ေဆာင္းရာသီအခ်င္းခ်င္း သတိရွိၾကဖို႔ လက္ေအာက္ေဆာင္းငယ္ရာသီမ်ားကို ေခၚယူသတိေပးခဲ့တယ္

ေဆာင္းရာသီဟာ ေဆာင္းရာသီေစ်းကြက္မွာ ငယ္ေမြးေဆာင္းေပါက္ရာသီမ်ားကို ေခၚယူဖို႔ အထက္ေဆာင္းရာသီႀကီးမင္းထံ အစီအရင္ခံထားတယ္

ေဆာင္းရာသီဟာ ေဆာင္းခ်စ္စိတ္ဓါတ္ရွင္သန္ထက္ျမက္စြာနဲ႔ ေဆာင္းဥအတုေလးေတြကို ဥခ်ခဲ့တယ္..

"ဒါေပမယ့္လို႔ ေႏြထီးေခါင္ႀကီး နွင္းကိုေမွ်ာ္တဲ့ကိစၥကေတာ့

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ကို အတင္းအဓမၼျပဳက်င့္ေနတဲ့ အ႐ူးရဲ႕ အလုပ္သာျဖစ္ေပလိမ့္မယ္"လို႔

ေဆာင္းဂ်ာနယ္ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူတစ္ဦးက ေဆာင္းဘာသာစကားနဲ႔ အတည္အလင္းေျပာၾကားသြားခဲ့ပါတယ္

အလို... ေဆာင္းဘာသာစကားဟာ “နွင္း” မွ ဟုတ္ပါစ...

ခန္႔ေန

ငါ့ရင္ခြင္ကို (ေဇာ္ဝင္းထြဋ္)

ဒီသီခ်င္းကို အစၥဏီဆိုေတာ့မွ ၾကားဖူးတာ.. ေနာက္ၿပီးမွ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ versionကို ျပန္နားေထာင္ျဖစ္တယ္.. အသက္(၂၀)ျပည္႕ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေဆာင္းဦးလွိုင္ရဲ႕ စာသားေတြ ပထမဆံုး ျပန္မွန္တဲ့အႀကိမ္ေပါ့ ...

ရွင္သာ ရွင္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ ကိုယ့္လူေရ

သူဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခအေနက သိပ္မဟန္ေတာ့ဘူး.. ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ နို႔ဆီေလ်ာ့ေနၿပီ။

ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ႏွိဳက္ၿပီးေတာ့ အေႂကြေတြကို ေရၾကည္႕ေနတယ္.. အေဝးေျပးကားဂိတ္က ေမြးေန႔ကိတ္ဟာ လက္သည္ေပၚေပၚ အလီွးခံေနရတယ္။

ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံစုထားတာျပည္႕ရင္ ေသေၾကာင္းႀကံနည္း (၁၀၀)စာအုပ္ကို သူဝယ္ဖတ္ဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္.

ေသေၾကာင္းႀကံရန္အသင့္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဟိုေန႔က က်န္းမာေရးေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေၾကာင္း သူ႔အစ္ကို ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ဆီမွာ သြားစစ္တယ္။ အားလံုး အိုေကပဲ။

ေဆးေတြကို လွဳပ္မေသာက္မိဖို႔ ေျပာတဲ့ဆရာဝန္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီအစ္ကိုဟာ ပထမဆံုးျဖစ္မယ္။ ဟိုတစ္ေန႔ကပဲ သူနဲ႔ သူ႔ေကာင္မေလး ေစ့စပ္ေလာင္ကၽြမ္းျခင္း ၿပီးစီးသြားတယ္။ (တကိုယ္လုံး ရစရာကိုမရွိခဲ့၊ ေပးစရာလည္း မရွိခဲ့)

“တကယ္ေတာ့ နွစ္ေယာက္လို႔ေျပာလို႔ မရဘူး.. အမွန္က နွစ္စဗ်.. နွစ္စ.. မင္း တစ္စဟာ ဟိုတစ္စနဲ႔ သြားသြားညိေနတာ..” သူ႔ဦးေလးကဗ်ာဆရာေျပာတဲ့ စကား နားထဲဝင္၊ လွ်ံ တက္သြားတယ္။

နွစ္ေယာက္ရွိတာ ေသခ်ာပလားဆုိတဲ့ စကားကို သူ ရြံရွာမုန္းတီးခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႐ွဴေနက် ႐ွဴေဆးဘူးကို သူလိုက္ရွာၾကည္႕တယ္။ မီးခိုးေရာင္ မီးခိုးေတြဟာ ေကာင္းကင္ေပၚလိမ့္လိမ့္/လိမ္လိမ္ တက္လာတယ္။

ဘယ္ဆီ ဘယ္ဝယ္မွန္း သူမသိခ်င္ဘူး။ ဓါတ္မီးတစ္လက္နဲ႔ ဟိုရွာ ဒီရွာလုပ္ၾကည္႕တယ္.. သူ႕ကိုယ္သူလည္း ေတြ႕လိုေတြ႕ညား..။ အိပ္ေနာက္ေဖးက ဂိုေဒါင္မွာ လူတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေတြ႔တယ္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ သူနဲ႔ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

ဟိုလူက အဆိပ္သုံးတဲ့အခါ ကိုယ္နဲ႔တည္႕တဲ့ အဆိပ္ကို ေရြးသံုးသင့္ေၾကာင္း.. ဒါမွသာ ေသျခင္းဟာ ၾကာရွည္ခံမွာျဖစ္ေၾကာင္း.. အလာ့ဂ်စ္ျဖစ္မျဖစ္လည္း အရင္ နည္းနည္းစီ စမ္းသံုးၾကည္႕သင့္ေၾကာင္း။

သူက သူေသေၾကာင္းႀကံစည္ဖို႔ေလွ်ာက္လႊာတင္ထားတာ အခုထိမက်ေသးေၾကာင္း.. အင္တာဗ်ဴးတစ္ခု၊ နွစ္ခု ေျဖၿပီးေသာ္လည္း ေသခ်ာေပါက္ေသဖို႔မွာ မေသခ်ာေသးေၾကာင္း.. ခန္႔မွန္းရန္ခက္ေၾကာင္း..

နွစ္ပတ္၊ သံုးပတ္ေလာက္ ထပ္ေစာင့္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း.. စသျဖင့္ေပါ့.. သူ႔ကိစၥကို ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေလွ်ာက္ေျပာေနမိတယ္..

သူ႔မွာ (က်န္းမာေရးစစ္ေဆး/ေဆးစစ္ခ်က္အရေရာ၊ စိတ္ဓါတ္၊ ကံဇာတာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းအရပါ) ေသဖို႔အရည္အခ်င္းျပည္႕မွီေနတာပဲ..

ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္.. သူစဥ္းစားမရျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုလူကေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေနၿပီး တစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ တစ္ခြန္းဟ၊ နွစ္ခြန္းဟ ျပန္ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း ပိုေျပာလာတယ္။

ေသဖို႔ ကိစၥမွာ သိပ္ေလာရင္ မေကာင္းေၾကာင္း.. အခုေခတ္ ေသဆံုးခြင့့္နည္းလမ္းေတြဟာ အနည္းဆုံး (၂)နွစ္ (၃)ႏွစ္ေလာက္ ေသဖူးတဲ့အေတြ႕အႀကံဳရွိမွသာ တိုးေပါက္ေၾကာင္း။

ေသခ်င္သူေတြမ်ားေနေၾကာင္း။

သူဟာ အခုမွ အစိမ္းသက္သက္ ေသရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အခြင့္အလမ္း မဆိုသေလာက္ နည္းပါးေၾကာင္း၊ ျဖစ္နိုင္ရင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ထားခ်ိန္ေတြမွာ အခ်ိန္ပိုင္း ေသဆံုးခြင့္ နည္းဗ်ဴဟာ၊ သီအိုရီမ်ားကို ေလ့လာေနသင့္ေၾကာင္း။

ဒါမွမဟုတ္ အသက္ေပးလမ္းေၾကာင္းပညာဘြဲ႕ကို ေနာက္ထပ္ (၃)နွစ္ေလာက္ ထပ္တက္လိုက္ရင္ေတာ့ ေသခြင့္ရဖို႔ တပမ္းသာ၊ ပိုေသခ်ာေၾကာင္း။

“နာေရးေလွ်ာက္လႊာေခၚယူမွဳ မွန္သမွ် ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ထားတာပဲ ခင္မ်ာ” ဒီေလာက္ႀကီးေတာ့လည္း မရွားပါးသင့္ဘူး ထင္တယ္။ ေသဆုံးၿပီးသူတခ်ိဳ႕ဆီက ေထာက္ခံခ်က္လည္း ပါတာပဲ.. တစ္ခုခုမ်ား လြဲေနလို႔လား..

ေလွ်ာက္လႊာတင္တုန္းက ဓါတ္ပံုေတြ ဘာေတြက ေဟာင္းေနလုိ႔မ်ားလား.. ေဖာင္မွာ ျဖည္႕တဲ့လက္ေရးက မလွလို႔လား.. မွင္က သူတို႔ လုိခ်င္တဲ့ကာလာ မျဖစ္လို႔လား.. ထင္ရွားသည္႕ အမွတ္အသားကို မႀကိဳက္လို႔လား..

ဒါမွမဟုတ္.. သူအိပ္ေမာက်ေနတဲ့အခ်ိန္ တယ္လီဖုန္းေတြ ဘာေတြမ်ား ဆက္လို႔ မသိလိုက္ရတာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္.. အသက္ႀကီးေနလို႔ မေသသင့္တာမ်ားလား..

ဒါေတာ့ မျဖစ္နိုင္ေကာင္းရဲ႕.. သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ စေသရမယ့္ရက္ကို ရက္ခ်ိန္းယူၿပီးသြားၾကၿပီ.. တခ်ိဳ႕ကလည္း မေသခ်င္ ေသခ်င္နဲ႔ေသရ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေသခ်င္လို႔ တစ္ပိုင္းေသေနတာေတာင္ မေသရ။

ေသခြင္ေတြ ဘာေတြ ေသခ်ာတြက္ၾကည္႕ၿပီး ယၾတာေလးဘာေလးေရာ..

ေတာ္.. ေတာ္ပါဗ်ာ.. ရယ္စရာေတြ မေျပာပါနဲ႔..

ေနပါအံုးကြာ.. မင္းက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေသခ်င္ရတာတုန္း.. သူမ်ားေတြ ေသေနလို႔ popping လိုက္ ေသခ်င္ေနတာလား..

ဟာ.. ခင္မ်ားမို႔ ေျပာရက္တယ္ဗ်ာ.. က်ဳပ္က ေသျခင္းကို နက္နက္နဲနဲ ေလ့လာလိုက္စားေနတဲ့ သူဗ်..

ေအးေလ.. အဲဒါေၾကာင့္လည္း မင္းခံေနရတာေပါ့..

အြင္.. ဝါသနာ၊ စိတ္ပါရာျဖစ္လို႔ ေသခြင့္ ေလွ်ာက္ပါတယ္.. ခင္မ်ားေျပာမွပဲ ရွင္ခ်င္ေစာ္ကို နံသြားတာပဲ..

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႐ုတ္တရက္ ရဲေတြဝင္လာၿပီး ေျပာလိုက္တာကေတာ့..

“ေဟ့.. မင္းတို႔ နွစ္ေကာင္ကို အသက္႐ွူသံအတုျပဳလုပ္မွဳနဲ႔ ဖမ္းလိုက္ၿပီ.. ဝရမ္းအမိန္႔အရ.. လူ႔ျပည္မွာ လူဒဏ္ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းခံဖို႔သာ ျပင္ထားေပေတာ့”

“ဟိုက္.. .. ... ရွင္သာ ရွင္လုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္ ကိုယ့္လူေရ”

ခန္႔ေန

update။ ။ေခါင္းစဥ္ကို ျပန္လည္ျပဳျပင္။

တာရာမင္းေဝကဗ်ာမ်ား (မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ့ဗံုသံ ကဗ်ာစာအုပ္မွ)

အခုတေလာ ဖတ္ျဖစ္ေနမိတဲ့ ဆရာတာရာရဲ႕ မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ့ဗံုသံေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္တဲ့ကဗ်ာေတြေပါ့..

ဗ်တ္ေစာင္း ဘာသာေဗဒ

လျခမ္းအဝါကို ျမင္လို႔

ေကာင္းကင္ကို မျမင္လိုက္ဘူး။

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္

ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေဝးခဲ့မိတယ္။

ေကာင္မေလးေရ

ငါ့ရဲ႕

အေမတစ္ဝက္၊ ေဆာင္းရာသီတစ္ဝက္ ေကာင္မေလးေရ

ငါ့ကို ကယ္ပါ။

ငါ့ကို ကယ္တင္တယ္လို႔ သေဘာမထားဘဲ

ငါ့ကို ကယ္ပါ

မင္းရဲ႕ အျဖဴတစ္ဝက္ရဲ႕ အျဖဴတစ္ဝက္ေလာက္

ငါ့ကို ဆြတ္ေပးပါ။

ရင္ဘတ္က ၾကယ္ေငြ႕ေတြ ျဖာက်လာတဲ့အထိ

ငါ ပြင့္ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ပါ။

လယ္သူမ

ကၽြန္ေတာ့္ ေတာင္ကုန္းကေလးပါ

အလင္းေတြနဲ႔

ခပ္မို႔မို႔ တည္ေဆာက္ထားတယ္။

ေန႔ရက္ေတြၾကာ

ေႏြအျပာေတြ ပြင့္ပြင့္သြား။

ျဖတ္သန္းၿပီးသား တိမ္ေတြ

တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္ ျပန္ေကြ႕လာၾက။

... ... ...

ကၽြန္ေတာ္ ေပြ႕ပိုက္ခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း

ဘာမွ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္ အၾကမ္းၾကဳတ္ဆံုး ဆြဲဖြင့္ၿပီး

ေနပူႀကဲႀကဲေတြ သြန္ခ်ပစ္ရတာက လဲြရင္ေပါ့။

သံေယာဇဥ္ကိုမွ

ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းတတ္တဲ့ လယ္သူမရယ္

အခုေတာင္ လြမ္းတယ္။

အနုပညာ ေမွာ္ဝင္စားမွဳ

ေၾကးနီေရာင္သင္းတဲ့

ျမားက်ိဳးတစ္စင္း ထိမွန္ထားတယ္။

လက္ဖဝါးေျခဖဝါးမွာ

အေမဝတ္ေပးခဲ့တဲ့ အေရခြံေတြ ကၽြတ္ကြာက်

ပန္းေရာင္ပ်ပ်ကေလးသာ ရွင္းပလာ...။

တကယ္ေတာ့

ၿမိဳ႕ပ်က္တစ္ခုပါပဲ

ဒါေပမယ့္.. ဗ်တ္ေစာင္းတစ္လက္ရွိေနလို႔

ကိုယ္.. ခ်ိဳေနမိတယ္။

နိုဝင္ဘာ

ငါ့ရဲ႕ ေရႊအိပ္မက္ကို

ေျခက်င္းေတြလို ခြဲစိတ္ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ မိန္းမ။

ျမဴခိုး နီညိဳေတြၾကားမွာ

စံပယ္ေတြ ကပိုက႐ိုနဲ႔.. လွလို႔။

ငါ.. တစ္ပြင့္ၿပီး တစ္ပြင့္ၿပီး တစ္ပြင့္ၿပိဳလဲ

နွင္းအဆက္ဆက္တိုင္ေအာင္ ေၾကကြဲခဲ့ရေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္နွင့္ သနပ္ခါးပြင့္ကေလး

စစ္မက္ၿပိဳင္မိုး

ၾကယ္ကေလးေတြ စီးခ်င္းမထုိးၾကပါနဲ႔။

မိုးခ်ုပ္အိမ္ျပန္

လမင္းကို ပန္တဲ့မိန္းကေလး

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ အိပ္စက္ေနလို႔ပါကြယ္။

တာရာမင္းေဝ

အဲလိယစ္တ္ေျပာတဲ့ Sensibility (ေဇယ်ာလင္း)

ဆရာေဇယ်ာလင္းရဲ႕ ကဗ်ာဘဝရွာေတာ္ပံု ေဆာင္းပါးခ်ုပ္စာအုပ္ထဲက က်က္တဲ့ကဗ်ာနဲ႔ စိမ္းတဲ့ကဗ်ာဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို အရင္က တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္လက္လွမ္းမွီသေလာက္တင္ျပရတာဟာ ဒီေန႔ ေခတ္ၿပိုင္ကဗ်ာေတြကို ထဲထဲဝင္ဝင္မရွိသူေတြအတြက္ မိတ္ဆက္သေဘာနဲ႔ ရွိၿပီးသားသူေတြအတြက္ေတာ့ အေထာက္အကူ (ျပန္ေႏြး)ျဖစ္လုိျဖစ္ညား သေဘာသက္သက္သာျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာအျမင္မတူသူေတြအတြက္ေတာ့ ႐ွဳေထာင့္သစ္ေတြကို အကဲခတ္ရန္ေပါ့။ သူ႕ကဗ်ာေတြဟာ ႐ွဳပ္ေထြးေအာင္ တမင္ျပဳလုပ္ထားတယ္လို႔ ထင္ရသေလာက္ ေဆာင္းပါးေတြမွာေတာ့ ရွင္းခနဲ၊ လင္းခနဲေတြ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခု ေဆာင္းပါးကေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ထဲကပဲ စာမ်က္နွာ ၁၆၄မွာပါတဲ့ "အဲလိယစ္တ္ေျပာတဲ့ Sensibility" ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ (အဲလိယစ္တ္ = T.S.Eliot)
အခ်ိန္ရရင္ ရသလို က်န္တဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ားကိုလည္း တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။..

...........................................................

အဲလိယစ္တ္ေျပာတဲ့ Sensibility

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာကဗ်ာေလာကမွာ sensibilityကို “အာ႐ံုခံစားမွဳ”လို႔ ေျပာၾကတာရွိပါတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုိေတာ့ ေခတ္ေပၚအာ႐ံုခံစားမွဳေပါ့။ modern sensibility လို႔ သံုးၾကတာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ခက္တာက ဒီ “ေခတ္ေပၚအာ႐ံုခံစားမွဳ”မွာ တိက်တဲ့ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ မရွိတာပဲ။ ေခတ္မွာေပၚလာတဲ့ အာ႐ံုခံစားမွဳလို႔လည္း အလြယ္တကူေျပာမရ၊ ဘာကို အာ႐ံုခံစားတာလဲ ဆိုတာလည္း ေျပာရခက္။ ျပည္သူ႔ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္လုိလို၊ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားကဗ်ာေရးသူရဲ႕ ခံစားခ်က္လုိလို၊ ကဗ်ာေရးသူရဲ႕ တသီးပုဂၢလခံစားခ်က္လိုလို၊ “ေခတ္ကိုထင္ဟပ္တဲ့” အာ႐ံုခံစားမွဳလိုလို၊ အားလံုးလည္း ပါဝင္ေကာင္း ပါဝင္ၾကပါလိမ့္မယ္။အေသအခ်ာေျပၾကတာကေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကို ေခတ္ေပၚအာ႐ံုခံစားမွဳနဲ႔ ေရးရတယ္ဆုိတာပါပဲ။ အဲဒီေခတ္ေပၚအာ႐ုံခံစားမွဳဆိုတာ ေန႔စဥ္ဘဝရဲ႕ အျဖစ္သနစ္ေတြ၊ ႐ိုက္ခတ္မွဳေတြ၊ ေတြ႕ႀကံဳရင္ဆိုင္ရမွဳေတြေပၚ တုန္႔ျပန္မွဳေတြခ်ည္းသက္သက္လား။ ဘာသာစကားေပၚမွာ၊ မီဒီယာေတြေပၚမွာ၊ လူထုဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြေပၚမွာေကာ အာ႐ံုခံစားမွဳမရွိနိုင္ဘူးလား။ မရွိဘူးလား။ အာ႐ံုခံစားမွဳေပၚမွာ ျပန္အာ႐ံုခံစားမွဳမ်ိဳးေကာ မရွိနိုင္ဘူးလား။ အာ႐ုံခံစားမွဳထဲမွာ အေတြးေကာ မပါဘူးလား။ အာ႐ံုခံစားမွဳနဲ႔ အာ႐ံုသိမွဳဟာ အတူတူပဲလား။ ကြဲျပားမွဳရွိသလား။ “အာ႐ံု”ဆိုတဲ့ စကားကို ဘံုထုတ္လိုက္ၿပီး “ခံစားမွဳ”နဲ႔ “သိမွဳ”ကို ဘယ္လိုခြဲျခားမလဲ၊ ဘယ္လို ဆက္စပ္မလဲ။

ဒါေတြဟာ ဘာသာစကားကို စိတ္ဝင္စားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဝသီေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ေတြးေနတာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဒါေတြ မေတြးဘဲ၊ မစဥ္းစားဘဲ၊ သိစရာမလိုဘဲ ကဗ်ာေတြ ေရးေနလို႔လည္း ရတာပဲမဟုတ္လား။ အဲဒါေတြ မပါဘဲ ဆုရကဗ်ာေတြေတာင္ ေရးလို႔ရတာပဲ မဟုတ္လား။ “ကဗ်ာဆုိတာ ခံစားမွဳကလာတာ၊ သိမွဳတတ္မွဳေတြဟာ ကဗ်ာကို ဖ်က္စီးတယ္”ဆိုတဲ့ ေရာမႏိၱက အယူအဆကလည္း အေျခခိုင္ေနေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြဟာလည္း အယူအဆကိစၥေတြပါ။ အတၱေနာမတိေတြနဲ႔လည္း ယွက္ႏြယ္လာေတာ့ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တာ ကိုယ့္အမွန္တရားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာေဗဒဆိုတာ ရွိေသးတယ္ေလ။ ကဗ်ာဆိုတာ အနုပညာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ “အနုပညာ”မွာ “ပညာ”ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ အဲဒီစကားရဲ႕ အနက္အဓိပၸာယ္ရွိေသးတယ္ဆိုတာ မေမ့အပ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ပညာဆိုတာကလည္း ေလ့လာလိုက္စားသူအတြက္ ႀကိဳက္နွစ္သက္စရာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ႀကိဳက္နွစ္သက္စရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာေဗဒလည္း ထိုနည္းတူေပါ့။

အဲဒီေတာ့.. တီ၊ အက္စ္၊ အဲလိယစ္တ္ရဲ႕ sensibility။ ဒီ sensibility ကိစၥကို အဲလိယစ္တ္က The Metaphysical Poets ေခါင္းစဥ္တပ္ essays ထဲမွာ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့တာရွိပါတယ္။ ၁၉၂၀ေလာက္ကပါ။ ၿဗိတိသွ်နိုင္ငံ၊ ပထမအလစ္ဇ္ဘက္သ္ဘုရင္မေခတ္မွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေဆာင္သူေတြထဲမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့တာကေတာ့ John Donne ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီး အဲလိယစ္တ္ထြင္လိုက္တဲ့ စကားနွစ္ခြန္းကေတာ့ “Unification of sensibility” (အာ႐ံုခံစားမွဳ ဆက္စပ္စည္းလံုးျခင္း)နဲ႔ “Dissociation of sensibility” (အာ႐ံုခံစားမွဳ အဆက္အစပ္ျပတ္ေတာက္ျခင္း)လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ၾကည္႕လုိက္ပါတယ္။

အဲလိယစ္တ္ရဲ႕ sensibility ဟာ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ သာမန္သုံးစြဲေနၾကတဲ့ “အာ႐ံုခံစားမွဳ/ အာ႐ံုခံစားနိုင္စြမ္း” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ထက္ က်ယ္ဝန္းနက္႐ွိဳင္းတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲလိယစ္တ္ေျပာခဲ့တဲ့ sensibility ဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ရွင္းျပတဲ့ “synthetic faculty” ျဖစ္ပါတယ္။ “ေပါင္းစပ္နိုင္တဲ့ စြမ္းရည္”လို႔ အဓိပၸာယ္ယူလို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲလိယစ္တ္ရဲ႕ sensibility ဟာ အာ႐ံုခံစားမွဳဆိုတာထက္ “အာ႐ံုမ်ားေပါင္းစပ္နိုင္တဲ့ စြမ္းရည္”၊ သို႔မဟုတ္ “အာ႐ံုခံစားမွဳမ်ား ေပါင္းစပ္နိုင္တဲ့ စြမး္ရည္” ျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာေရးသူေတြမွာ ရွိ(သင့္)တဲ့ စြမ္းရည္လို႔ အဲလိယစ္တ္က ဆိုပါတယ္။ အဲလိယစ္တ္ရဲ႕ အလိုအရ ဒီMP ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ပညာရပ္ေတြကို အထူးလိုက္စားၾကတယ္။ ဗဟုသုတအမ်ိုးမ်ိုးကို ရွာမွီးၾကတယ္။ စာေတြအမ်ားႀကီး ဖတ္ၾကတယ္။ ဖတ္ၿပီး ေၾကေၾကညက္ညက္ စဥ္းစားၾကတယ္။ ဒီလိုပညာေတြ၊ ဗဟုသုတေတြ ရွာမွီးစုေဆာင္းျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ (အာ႐ံု)ခံစားပံုဟာ တစ္နည္းတစ္ဖံုေျပာင္းလဲသြားၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ အေတြးနဲ႔ ခံစားမွဳကို ေပါင္းစပ္လိုက္ၾကတယ္။ နွင္းဆီတစ္ပြင့္ရဲ႕ ရနံ႔ကို တုိက္႐ိုက္ခံစားသလို အေတြးတစ္ခုကိုလည္း တိုက္႐ိုက္အာ႐ံုခံစားဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အေတြးနဲ႔ (အာ႐ံု) ခံစားမွဳကို မခြဲျခားေတာ့ဘူး။ အေတြးကို အာ႐ံုခံစားၿပီး အာ႐ံုခံစားမွဳကို ေတြးၾကတယ္။ ေတြးျခင္းဟာ အာ႐ံုခံစားျခင္းျဖစ္တဲ့အထိ။ အေတြးနဲ႔ အာ႐ံုခံစားျခင္ဟာ တစ္သားတည္းျဖစ္တဲ့အထိ။

ေနာက္တစ္ခုက ကြဲျပားျခားနားၿပီး အဆက္အစပ္မရွိတဲ့၊ သာမာန္အားျဖင့္ ဆက္စပ္လို႔မရတဲ့၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြေတာင္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေတြ႕ႀကံဳခံစားမွဳေတြ၊ အေတြးေတြကို ေပါင္းစပ္ယူလိုက္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ သိမွဳ၊ စဥ္းစားမွဳ၊ ယုတိၱနဲ႔ ယွဥ္ၾကည္႕ရင္ ကြဲျပားျခားနားၾကေပမယ့္ အာ႐ံုခံစားမွဳမွာ သြားတူတာေတြကို ေပါင္းစပ္လိုက္တာျဖစ္တယ္။ ဂၽြန္ေဒါန္ရဲ႕ အခ်စ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာဆိုရင္ သန္းတစ္ေကာင္ကို ပင္မဇာတ္လိုက္ လုပ္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်စ္ကဗ်ာဆိုမွေတာ့ အခ်စ္ခံစားမွဳအေၾကာင္း ေရးဖြဲရမွာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီရြံ႕မုန္းစရာေကာင္းတဲ့ သန္းက ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ကဗ်ာထဲမွာ အမ်ိဳးသားဇာတ္ေဆာင္ဟာ သူခ်စ္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေဆာင္ကို ေျပာေနတာျဖစ္ပါတယ္။ မင္းနဲ႔ငါ ခ်စ္ၾကလ်က္သားနဲ႔ မေပါင္းစပ္နိုင္ၾက၊ မစပ္ယွက္နိုင္ၾကတာဟာ သန္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ ဘဝေလာက္ေတာင္ မေကာင္းရွာၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီသန္းဟာ မင္းကုိကိုက္ၿပီး မင္းရဲ႕ေသြးကို စုပ္ယူတယ္။ ၿပီး ငါ့ကို ကိုက္ၿပီး ငါ့ရဲ႕ေသြးကို စုပ္ယူတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ မင္းရဲ႕ေသြးနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ေသြးေတြေရာေနွာခြင့္ရၾကတယ္။ မင္းနဲ႔ ငါက်ေတာ့.. ။ ေနာက္တစ္ပုဒ္မွာ သူနဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူကို ကြန္ပါခၽြန္ရဲ႕ ေထာက္နွစ္ဖက္နဲ႔ နွိဳင္းထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲသလို မဆက္စပ္အပ္ရာေတြကို ဆက္စပ္ၿပီး ေရးသားၾကတဲ့အတြက္ အဲဒီ MP ကဗ်ာေတြကို မဆီမဆိုင္တာေတြကို အတင္းအဓမၼဆက္စပ္ေရးသားၾကတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေဝဖန္ပုတ္ခတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲလိယစ္တ္ကေတာ့ အဲဒါကိုပဲ အထူးနွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေတြမွာ Unification of sensibility ကို ေတြ႕ရွိရၿပီး ေနာက္ပိုင္းကဗ်ာေတြမွာ အဲဒီ sensibility မ်ိဳး ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲလိယစ္တ္ရဲ႕ modern sensibility ဆိုတာ အဲဒီ sensibility ကို ၂၀ရာစုဦးပိုင္း modern သမိုင္းကာလမွာ ျပန္ပ်ိဳးေထာင္ေလ့က်င့္ သင္ယူသုံးစြဲနိုင္တဲ့စြမ္းရည္ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာျဖစ္လို႔ modern sensibility လဲ။ ၂၀ရာစုဦးပိုင္း လူ႔သမိုင္းမွာမႀကံဳစဖူး အျဖစ္ထူးေတြေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ စက္မွဳထြန္းကားၿပီး တီထြင္မွဳေတြမ်ားျပားလာတဲ့အေလ်ာက္ လူေနမွဳဘဝပံုစံေတြ ေျပာင္းလဲသြားၾကပါတယ္။ အာ႐ံုေတြမ်ားလာတယ္။ ျမန္လာတယ္။ ၿပိုကြဲလာတယ္။ ယဥ္ေက်းမွဳျမင္မားလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ အေနာက္တိုင္းသားေတြဟာ ဥေရာပမွာ ကမာၻ႕စစ္ႀကီး ဖန္တီးၿပီး လူသတ္ပြဲႀကီး က်င္းကၾကပါတယ္။ ဘယ္မွာလဲ၊ ဆင္ျခင္ယုတၱိျမင့္မားမွဳ။ ဘယ္မွာလဲ၊ အသိတရားနဲ႔ ေမတၱာေရွ႕ထားမွဳ။ ဘယ္မွာလဲ၊ သိပၸံနဲ႔ နည္းပညာက တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္လာခဲ့တဲ့ လူေနမွဳဘဝျမႇင့္တင္မွဳ။ ဘယ္မွာလဲ သမိုင္းရဲ႕စဥ္ဆက္မျပတ္တိုးတက္မွဳ။ ဘယ္မွာလဲ၊ အမွန္တရား။ ဘာလဲ၊ အနုပညာ။ အကုန္လုံးၿပိုကြဲသြားခဲ့ၿပီ။ အဲဒီလို အပိုင္းပိုင္းအစစ၊ သမိုင္းေခတ္ရဲ႕ ရလဒ္၊ modern သမိုင္းေခတ္ရဲ႕ စ႐ိုက္လကၡဏာ၊ modern သမိုင္းေခတ္ရဲ႕ ရလဒ္၊ modern သမိုင္းေခတ္ရဲ႕ အာ႐ံုခံစားမွဳ။ အဲဒီလို အပိုင္းပိုင္းအစစ၊ အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာၿပိဳကြဲသြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီအပိုင္းပိုင္းအစစ၊ အစိပ္စိပ္အျမႊာျမႊာ fragments ေတြနဲ႔ပဲ ဖန္တီး၊ ဖြဲ႕စည္း၊ တည္ေဆာက္ယူရေတာ့မွာပဲ ျဖစ္ေတာ့တယ္။

အဲလိယစ္တ္ရဲ႕ The Wasteland ကဗ်ာမွာပါတဲ့တစ္ေၾကာင္းက ‘These fragments I have shored against my ruin’ ‘ငါ့ ပ်က္ဆီးျခင္းကို ေဟာဒီအပိုင္းပိုင္း အစစ၊ အစိပ္စိပ္အျမႊာျမႊာေတြနဲ႔ပဲ ငါ က်ားကန္ခဲ့ရၿပီ’ ။

အဲလိယစ္တ္ရဲ႕ modern ေခတ္မွာ ဘယ္ဟာကိုမွ သူ႔ခ်ည္႕သက္သက္ တစ္လံုးတစ္ဝန္းတည္း အာ႐ံုခံစားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ အာ႐ံု ခံစားမွဳကိုယ္တိုင္ဟာ ၿပိုကြဲခဲ့ၿပီ။ ဘယ္အရာကိုမဆို အပိုင္းပိုင္းအစစ၊ အစိပ္စိပ္အျမႊာျမႊာသာ အာ႐ံုခံစားလို႔ ရေတာ့တယ္။ အဲဒီအပိုင္းပိုင္းအစစ၊ အစိပ္စိပ္အျမႊာျမႊာအာ႐ံုေတြဟာလည္း အဆက္အစပ္မရွိ၊ ဆက္စပ္လို႔မရ၊ ဖ႐ိုဖရဲ။ modern သမိုင္းေခတ္ကာလမွာ ကဗ်ာေရးသူရဲ႕ sensibility ဟာ အဲသလုိျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ အဲသလိုပဲ အာ႐ံုခံစားရေတာ့တယ္။ အဲဒီ အဆက္အစပ္မရွိတဲ့ အပိုင္းပိုင္းအစစ၊ အစိပ္စိပ္ အျမႊာျမႊာအာ႐ံုေတြနဲ႔ပဲ ကဗ်ာေရးၾကရေတာ့တာပဲေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲလိယစ္တ္ နွစ္သက္ခဲ့တဲ့ Metaphysical Poetry ။ အဲဒါဟာ အဲလိယစ္တ္ရဲ႕ modern sensibility ။ အဲဒါဟာ အဲလိယစ္တ္ရဲ႕ modern poetry ။ အဲဒီနည္းနဲ႔ပဲ အက္ဇရာေပါင္းန္ဒ္ ေဆာ္ၾသလုိက္တဲ့ ‘Make it new’ (အသစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ၾက)။ အဲဒါေၾကာင့္ အေပၚယံၾကည္႕ရင္ အဆက္အစပ္မရွိတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြ၊ အဲဒါေၾကာင့္ “မ်ဥ္းသေဘာ မေဆာင္၊ အကြက္သေဘာေဆာင္”ေတြ။ အဲဒါေၾကာင့္ “ေဝ့ကာ၊ ဝိုက္ကာ”ေတြ။ အဲဒါေၾကာင့္ . . . ။

ဒီအပိုင္းပိုင္းအစစ၊ အစိပ္စိပ္အျမႊာျမႊာအာ႐ံုေတြနဲ႔ပဲ နိမိတ္ပံုေတြဖြဲ႕စည္းေရးသားနိုင္တာ modern sensibility ရွိလို႔ ျဖစ္တယ္။ အဲလိယစ္တ္ရဲ႕ အလုိအရ ကဗ်ာေရးနိုင္ဖို႔ အသင့္အေနအထားမွာ ရွိေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီလို ဆက္စပ္မွဳမရွိတဲ့ အပိုင္းအစ၊ အစိပ္အျမႊာေတြဟာ အေပါင္းအစည္းသစ္တစ္ခုအျဖစ္ လာေရာက္စုစည္းတာျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ဒီအပိုင္းအစေတြနဲ႔ အေပါင္းအစည္းသစ္တစ္ခုကို ျပဳလုပ္ယူတာျဖစ္တယ္။ သာမာန္လူဟာ ခ်စ္စိတ္ဝင္ေနမယ္၊ စပီနိုဇာရဲ႕ ဒႆနက်မ္းကို ဖတ္ေနမယ္၊ လက္နွိပ္စက္ ႐ိုက္သံၾကားေနမယ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ခ်က္ျပုတ္ေနတဲ့ ဟင္းရနံ႔ေတြ ရေနမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ဆက္စပ္မွဳမရွိတဲ့ သီးျခားကိစၥေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ကဗ်ာဆရာမွာေတာ့ ဒီအာ႐ံုေတြေရာက္လာၿပီး ဒီအာ႐ံုေတြကိုပဲ ဆက္စပ္ဖြဲ႕စည္းၿပီး ကဗ်ာျဖစ္ေစတာ၊ ကဗ်ာျပဳလုပ္တာ ျဖစ္တယ္။ အဲသလို ဖ႐ိုဖရဲအာ႐ံုေတြကို စုစည္းဆက္စပ္နိုင္တာဟာလည္း modern sensibility ရွိလို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို modern sensibility နဲ႔ ေရးမွ modern poetry ျဖစ္တယ္။ modernism (အထူးသျဖင့္ အေနာက္တိုင္း modernism) ရဲ႕ အျမင္၊ အယူအဆ၊ ဝါဒ၊ အာ႐ံုခံစားမွဳ၊ အာ႐ံုခံစားမွဳေပါင္းစပ္ယူမွဳတို႔နဲ႔ ေရးသားဖြဲ႕စပ္ထားတဲ့အတြက္ ဒီကဗ်ာေတြကို modernist poetry လို႔ သံုးနွဳန္းတာလည္း ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားမွာ modern ဆုိတာ “ေခတ္ေပၚ”လို႔လည္း အဓိပၸာယ္ထြက္တဲ့အတြက္ ေခတ္ေပၚ modern ကဗ်ာနဲ႔ modernistရဲ႕ modern sensibility နဲ႔ ေရးသားတဲ့ modernist ကဗ်ာ ကြဲျပားေစလိုတဲ့သေဘာလို႔လည္း ယူလို႔ရပါတယ္။ ဥပမာ၊ ဒီေန႔ အိႏိၵယမွာ ေရးေနတဲ့ ကဗ်ာကို Modern India Poetry လို႔ ေခၚၾကေပမယ့္ modernist ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း modern၊ modernist စတဲ့ label မတတ္ေတာ့ဘဲ Contemporary ေခတ္ၿပိဳင္လို႔ပဲ သံုးလာၾကတာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ အဲလိစ္တ္ရဲ႕ ‘modern sensibility’ နဲ႔ ျမန္မာကဗ်ာေလာကမွာ သံုးေနတဲ့ “ေခတ္ေပၚအာ႐ံုခံစားမွဳ”တို႔ တူ၊ မတူ စဥ္းစားလို႔က စဥ္းစားနိုင္ပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ၁၉၆၈ ေလာက္က စခဲ့တဲ့ “ေမာ္ဒန္ ေပၚယဲ့ထရီ” ကိစၥ၊ ျမန္မာေမာ္ဒန္ကဗ်ာေခတ္ဦးကာလတုန္းက (“ေခတ္ေပၚ”လို႔ မသံုးဘဲ “ေမာ္ဒန္”လို႔ သံုးခဲ့တဲ့) ကဗ်ာကိစၥ၊ တုိက္ခိုက္ေရးသားခဲ့တာေတြရဲ႕ ကိစၥ၊ “ေမာ္ဒန္”ကဗ်ာကေန “ေခတ္ေပၚ”ကဗ်ာ ေျပာင္းသြားတဲ့ကိစၥ၊ အဲဒါေတြကိုပါ ျမန္မာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာသမိုင္းျဖစ္စဥ္အျမင္နဲ႔ ႐ွဳေထာင့္တစ္ခုကေန စဥ္းစားၾကည္႕ၾကရေအာင္ပါ။ စဥ္းစားျခင္းအေလ့အထရွိသူေတြေတာ့ စဥ္းစားမိၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အားနာစရာတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔လို ၂၁ရာစုဦးပိုင္းကာလမွာ ၂၀ရာစုအေစာပိုင္းကာလတုန္းက ကဗ်ာအေၾကာင္းကိစၥကို ေျပာေနရေသးလို႔ပါပဲ။

ေဇယ်ာလင္း

၂၁၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၂၀၀၇

(ကဗ်ာ ဘဝ ရွာေတာ္ပံုမွ)

ဟုတ္ေစ/ဟုတ္ကဲ့

ယို႔.. ယို႔..

ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္မယ္

မဟုတ္ခ်င္ မဟုတ္ဘူး

ေအာင္ေစ ပိုင္ေစ နိုင္ေစ ပြဲေပါင္း

ဟုတ္ဒါန္း ငယ္ေဆာင္

ဟုတ္ဒါန္း ငယ္ေဆာင္

မဟုတ္က ဟုတ္ကေတြဗ်ာ

ဟုတ္ရမယ္လို႔ နင့္ကို ေျပာေနလို႔လား..

အဲဒါ ဟုတ္ကို မဟုတ္တာ

မင္းလည္း မင္းဘာသာဟုတ္

ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ဟုတ္ၿပီလား..

တကယ္ အဟုတ္ႀကီး

တယ္ဟုတ္ပါလား..

“ဟာ”ေတြ ျဖဳတ္လုိက္ရင္ေတာ့

အဟုတ္ဗ်ာ

သူ႔ဟာနဲ႔ သူေတာ့လည္း

ဟုတ္ေနတာပဲေလ

ဒါ “ဟုတ္”အေၾကာင္းေတြ မဟုတ္လား..

ဟုတ္တိ ပတ္တိလည္း

မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ..

တကယ္ ဟုတ္လို႔ကေတာ့

ကိုကို ေသၿပီသာမွတ္

ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ စမ္းၾကည္႕ခ်င္တယ္

ဟုတ္မဟုတ္

ေသခ်ာလွန္ေလွာၾကည္႕ခဲ့ပါလားရွင္

မဟုတ္ဘူး..

ဘတ္သီးမ်ား

တယ္ဟုတ္ေနပါလား..

လုပ္ႀကံစရာ ဟုတ္မွန္ရာမ်ားနည္းတူ

ဟုတ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာလို႔ရသမွ်

ဒါမွမဟုတ္..

ဒီေန႔ဟာ ဒီေန႔မွ

ဟုတ္-ရန္-ေကာ-ဗ်ာ-

ခန္႔ေန

စာပုိ႔ခို

ဘာမွန္းမသိလည္း

အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ပ်ံသန္းလာမယ္။

ပံုျပင္ထဲမွာဆို

ယုန္ကေလးလည္း ပညာရွိ။

လိပ္ကေလးလည္း

တစ္ေန႔တစ္လံေရြ႕ေနမယ္။

လူနဲ႔မတူတဲ့ လူ႔ဘဝ

ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း မတူတဲ့လူ႔ဘဝ

လူ႔ဘဝဟာ

ေမွ်ာ့တစ္ေကာင္လို ေသြးမစုပ္နိုင္ခဲ့ပါ။

ေနေရာင္ျခည္မွာ

ဘလိတ္ဓားဟာ တလက္လက္ဝင္းပလို႔။

မနက္ျဖန္မွာ

ဘယ္သူ႔နာေရးသတင္းၾကားရမလဲ။

ဘာမွန္းမသိလည္း

အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ပ်ံသန္းလာမယ္။ ။

ၾကည္ေဇာ္ေအး

(႐ိုး႐ိုးသားသားသစ္သီး ကဗ်ာစာအုပ္မွ).

ညီေလး.. ကိုယ့္ကို သတိတစ္တို႔ေလာက္

ဆာေပမယ့္ မနင္..

နာေပမယ့္ မက်င္ပါဘူး..

ခင္မ်ား ဒဏ္ရာေတြ နက္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိေနတာပဲ

ဒါမယ့္ နီတယ္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မလားဗ်ာ..

အပူခ်ိန္ေတြ မတက္ဘဲ ဖ်ားေနသူႀကီးငဲ့

မေန႔က အေၾကာင္းမျပန္တာနဲ႔

ဒီမွာ အက္ေၾကာင္းေတြ ျပန္ထေနၿပီ

တကယ္..

ဝန္/ဝင္ ခံေပးဖို႔ က်ဳပ္မွာ

(ဓါတ္ခဲ) အားမရွိေတာ့ပါဘူး

ေကာင္းကင္မွာ ဟိုအေကာင္ေတြ

အစုတ္လိုက္ အ႐ြဲ႕လိုက္ ပ်ံေနတာကိုၾကည္႕ရင္း

ဒီမွာေတာ့ ပန္းဝင္လိုက္၊ ပန္းထြက္လိုက္

တစ္ေယာက္ထဲ စိတ္ခ်တတ္ သူ႕အေၾကာင္းသိရလို႔

စိတ္ဓါတ္ေရာ ကိုယ္ဓါတ္ပါ က် ေလ တယ္

သူ႕ ေက်ာ္ခိုင္းမလား..

ကိုယ္ ေက်ာခိုင္းရမလား..

အဝတ္ေတြ

သူပံုထား/ သူပုန္ထတာ ေတြ႕ေတြ႕ေန..

ေမးခြန္းကို မေျဖတတ္ခင္ေတာ့

အေျဖကို ေမးၾကည္႕မယ္..

ဒါနဲ႔ ေနမေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြကို

နွစ္ဆယ္ေပးဝယ္လာတယ္ဆိုတာ ဟုတ္လား..

တရားသူႀကီးမင္းေရ..

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တကယ္ ထုတ္နွဳတ္/လုပ္ သံုးစြဲလို႔ရမရ

ေလ.ကုန္.နွဳတ္.ပိတ္ လိပ္မူေပးပို႔ေပးပါ

ခန္႔ေန

အမွတ္ရျခင္း

ကိုေခ်ာေရ

တစ္ေန႔က ခင္မ်ားကိုေတြ႔လိုက္တယ္

သစ္သားဘတ္စ္ကားအိုႀကီးတစ္စီးေပၚမွာ

ခင္မ်ားသူငယ္ခ်င္း မာယာေကာ့ဗ္စကီးနဲ႔

စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲလို႔

ခင္မ်ားတို႔ အနာဂတ္အေၾကာင္း

ေျပာခဲ့ၾကတာလား ဒါမွမဟုတ္

ၾကယ္ျပာေလးနဲ႔ ခင္မ်ားစားခဲ့တာ

ထမင္းအသိုးေတြသာ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းလား။

ၿပီးေတာ့မွ

တစ္ခုခုကို ခင္မ်ားတို႔သတိရသြားၾကသလို

ဘတ္စ္ကားေပၚက ခုန္ဆင္းသြားၾကျပန္တယ္။

ဘာလဲ

ခင္မ်ားသူငယ္ခ်င္းက

မာရီယာနဲ႔ ေလးနာရီမွာခ်ိန္းထားၿပီး

ခင္မ်ားက ေဂၚကီရဲ႕ဇာတ္လိုက္ေတြနဲ႔

သစ္ေတာလမ္းမွာ ခ်ိန္းထားခဲ့လို႔လား။

အခုေလးတင္

ကၽြန္ေတာ္မျမင္ဖူးလိုက္တဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္

ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးသြားတယ္

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကို ေတြ႔မိသလားတဲ့

သူ ေက်ာခ်စရာတစ္ေနရာ ရသြားၿပီလို႔

ကိုယ္ သတင္းၾကားတယ္ ဟုတ္လားတဲ့

ေျပာေျပာဆိုဆို ေရတစ္ခြက္ေသာက္သြားေသးတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ

အိပ္ရာက အမွန္တကယ္နိုးခဲ့ေၾကာင္း

ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းမွ ေျခဖ်ားတစ္ဆံုး ေဖ်ာင္းဖ်

မီးခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္

မိုးေဝးေရ.. ကိုယ္ပါကြာ..

မိုးေဝးေရ.. မင္းတို႔

အိပ္ရာက နိုးၾကၿပီလားကြာ။ ။

မိုးေဝး

၂ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၀၃

မသိရင္ခက္မယ့္ အိမ္ေဘးက မနက္ျဖန္ေတြ

႐ုတ္တရက္ၾကည္႕လိုက္ရင္ေတာ့ ဒါဟာ လယ္ထြန္သြား ႏြားေမ့ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးမ်ားေပါ့.. ေသခ်ာၾကည္႕ကာမွ ၁၉ရာစုက ၂ထပ္တိုက္ သခ်ဳိင္းအေဆာက္အဦးႀကီးမွန္း ေတြ႕မယ္.. ဒါေတာင္ ေရးေရးကေလး.. ဒါမယ့္ ဘဲလ္တီးတဲ့အခါ ေအာက္ထပ္မွာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေကာ္ဖီဆက္ဖို႔အတြက္ ဝန္မေလးၾကတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ရွိတုန္းပဲ.. အဲဒီ ဘလက္အင္ဝွဳိက္ ေကာ္ဖီေတြထဲ အသည္းနွလံုးေတြ ေပါေလာေပၚေနတဲ့ တခ်ိဳ႕တေလေန႔ေတြက် ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာမည္အသစ္ေတြ ရၾကတယ္ေလ.. ေနဝင္ရီတေရာ၊ အ႐ုဏ္မိုးေသာက္ေတြ၊ မိုးေမွာက္ေတြ၊ အျပန္အလွန္ မ်ိဳခ်ေနရတာေတြ၊ (တခ်ိဳ႕လည္း နင္ေနတာေတြ)၊ ထမင္းသိုးေတြ၊ တနင့္တပိုးေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ျပဇာတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ညစာကိုသာ စားသံုးသူမ်ားျဖစ္ၿပီး အလြယ္တကူ စိတ္မဆိုးတတ္လ်က္ ေန႔စဥ္အမွားတစ္ခုကို ျပုလုပ္ဖန္တီးၿပီး ကုသိုလ္ျပဳၾကရာမွာ ပုံသဏၭာန္အားျဖင့္ေတာ့ ဒါဟာ အေကြးႀကီး၊ အဝိုက္ႀကီး ျဖစ္ေနေပလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ လက္ခေမာင္းခတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရငတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆို တစ္ေယာက္ေသြးကို တစ္ေယာက္ေဖါက္တိုက္ဖုိ႔ အသင့္ရွိၾကတယ္။ ဘယ္သူ႔အလိုေတာ္က်မွ မဟုတ္ပါဘူး။

သက္ဆိုင္ရာလူငယ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို နိစၥဓူဝ မ်က္လံုးေဒါက္ျဖဳတ္ၾကည္႕ေနၾကတာပဲ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ မမူးတဲ့အျပင္ ေနာက္ဆုံးမိနစ္မွ ကပ္ဝင္သြားတဲ့ စည္းခ်က္ေတြကိုေတာင္ အိပ္ယာဝင္တိုင္း အာ႐ံုျပဳနိုင္ၾကေသးတယ္.. မိုးလင္းတိုင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အသက္ရွင္ေနတာကို ေတြ႕ရရင္ ယူႀကံဳးမရဖက္ငိုၾက။ ဘဝေနနည္းေတြကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ၾက၊ ျဖည္႕စြက္ၾက.. အလိုေလ်ာက္ ဖြင့္၊ပိတ္ တံခါးေတြမွာ ကပ္ထားတဲ့ “တာဝန္ရွိသူမွအပ အျပင္လူမဝင္ရ” စာရြက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပိဳင္တူ စုတ္ၿဖဲၾက၊ တခ်ိဳ႕လည္း ေဆးေတြနဲ႔ ပက္ျဖန္း.. ရာသီခ်ိန္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ရန္သူ႔နယ္ေျမထဲက တခမ္းတနား အရိပ္ျပပြဲေတာ္မ်ားဆီ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲလိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြအတြက္ေတာ့ ဒါဟာ တကယ့္ကို ခံုမင္ဖြယ္အတိနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေတြပါပဲ။ ရွင္ေၾကာင္းႀကံစည္မွဳနဲ႔ တရားစြဲမယ့္ ဝတ္လံုေတာ္ရမ်ားဆိုတာလည္း မေတြ႕မိပါဘူး။ ရာထူးတိုးစရာမလို၊ တေဘာင္ေတြမလို၊ လုယက္စရာမလို၊ တဒဂၤ တံတားခင္းအိပ္မက္ေတြမလို၊ ဇြန္း ခက္ရင္းခ်င္း ထိခတ္သံေတြမလိုဘူးဗ်ာ.. ခ်စ္သူခင္စ ကုထၳိယ၊ ပုရိသကိုေတြ႕တဲ့အခါမ်ားမွာေလ သူ႔ထံပါး ေခါင္းပံုျဖတ္ အသက္ေပးရတာကိုပဲ ဆုလာဘ္ႀကီးတစ္ခုလို ခံယူရင္း “ဒီဘဝအတြက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ မရွိနိုင္ဘူးဆိုတဲ့အခါ.. ဒါဟာ အေကာင္းဆံုး သက္ေသ/သတ္ေသ ျပခ်က္သာလွ်င္ မဟုတ္ေပဘူးလား..”

ရႊပ္ (ဓါးနွင့္ အေရျပား ၿငိသြားသံ)

ခန္႔ေန

ပ်င္းရိျခင္းမ်ားနွင့္ ဖက္လဲွတကင္း

တစ္နာရီကုန္ တစ္နာရီခမ္း

တစ္ရာသီကုန္ တစ္ရာသီခမ္း

ေရကုန္ ေရခမ္း

ကဗ်ာကုန္ ကဗ်ာခမ္းပဲ

မေျပးေသာ္လည္း ကန္ရာရွိ

မျပည္႕ေပမယ့္ လွံ်လ်က္ရွိေနေသာ

ထိုင္းမွိဳင္းျခင္းနည္းနည္း

ေလးလံျခင္းမ်ားမ်ား ကြန္႔ျမဴးလ်က္

ဆူပူမွဳျဖင့္ ကဗ်ာမေရးနိုင္

မင္းမဲ့စ႐ုိက္ျဖင့္ ကဗ်ာမေရးနိုင္

အေျခခံအာ႐ံုခံစားမွဳျဖင့္သာ ကဗ်ာေရးနိုင္တယ္လို႔

Access Denied ေတြရွိတဲ့

သူ႕ ၿမို႕ကေလးကို ဘာသာျပန္ၾကည္႕ခိုက္

ကဗ်ာဟာ

ရပ္

ၾကည္႕

သြား လား

ကဗ်ာဟာ ရပ္ၾကည္႕သြားသလား

(ဒါမွမဟုတ္)

ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ လမ္းေၾကာင္းျမန္လား..

မိတ္ကပ္မဲ့ေသာ ဧည္႕ခံပြဲမ်ားအတြင္း

လက္ဝါးေစာင္းေပးျခင္း သည္းညည္းခံလ်က္

ထိုင္းမွိဳင္းျခင္းနည္းနည္း

ေလးလံျခင္းမ်ားမ်ား ကြန္႔ျမဴးလ်က္

ေနထိေပမယ့္လို႔ ထိုင္၍မသာ

ေနထိေပမယ့္ ထိုင္ေနတဲ့မသာ.သာ.သာ.

အဆိပ္ရွိတဲ့ဟာ

ကိုယ့္အဆိပ္ ကိုယ္ျပန္သင့္လို႔

ေသသြားရွာေပါ့။

ေျမြေျခာက္႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္လို

သူ႔ကို ကေလးမ်ားက ကိုင္တြယ္ေဆာ့ကစားၾကသည္။

ခန္႔ေန

စိတ္တစ္စ၊ စိတ္နွစ္စနွင့္ `စိတ္´ပါ ၀င္စားေနေသာ စိတ္ကားလံုးမ်ား

စိတ္နဲ႔ စိတ္ဟာ
စိတ္အခန္႔မသင့္လို႔
စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္ၾကေတာ့လို႔
စိတ္ကြာရွင္းတယ္ပဲ ေခၚမလား..
စိတ္ခြာၿပဲတယ္ပဲ ေျပာမလား..
ေပကပ္ကပ္နဲ႔
အဲဒီ`စိတ္´ဆိုတဲ့ဟာေလးဟာေလ
ေျပာစကားလည္း နားမေထာင္
ေျပာထားရဲ႕သားနဲ႔
အဆာစိတ္မ်ားသင့္ေနသလားမသိ..
မဟုတ္.. အစာနဲ႔ စိတ္မ်ား မသင့္သလားမသိ
တစ္စိတ္ကို တစ္အိတ္လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ပဲ
(ဒါမယ့္ ဖားေကာက္မယ့္အိတ္)
တစ္ေယာက္ထဲေန တစ္စိတ္ထဲထားေပမယ့္
စိတ္ဟာ ေပါက္လိုက္၊ ေဖါက္လုိက္
တ `ပဲ´ `ပဲ´နဲ႔
ပဲကုလားဟင္း စားခ်င္ေနရွာတဲ့ စိတ္/ဆိတ္ ကေလးမ်ားလား..
ေကာင္းတဲ့စိတ္၊ မေကာင္းတဲ့စိတ္
စိတ္နာမက်ခင္ စိတ္ခံတြင္းက ထြက္လာတတ္တဲ့
ဆရာေခ်ာရဲ႕ စိတ္အန္ဖတ္မ်ား..
ေကာင္းလည္း ဒီစိတ္၊ မေကာင္းလည္း ဒီစိတ္
ဣႆာမစၦရိယစိတ္
အခ်ဥ္ေပါက္ခဲ့ရေသာ အတိတ္စိတ္မ်ားဟု ဆိုေလေတာ့
"ေအာင္မယ္.. မင္းဘာမင္း စည္းကမ္းမရွိလို႔
စိတ္မစင္စြန္႔ခ်င္တဲ့ ေနရာစြန္႔
စိတ္ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ဟာ
ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လဲကြ"
"အင္.. စိကၱစိုးဆိုတာ.. ခင္မ်ားလား.."
"ေအး.. ဟုတ္တယ္.. ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕
စိတ္ပ်က္ စိတ္ေလွ်ာ ေရာဂါသည္ထဲမွာေတာ့
ငါဟာ ေခါင္းေဆာင္ပဲ"
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ..
ဖတ္ခနဲ..
စိတ္ျပတ္သြားတယ္။


ခန္႔ေန

အထၳဳပၸတၱိ

လမ္းေတြေပၚ
ေခြးေတြေဟာင္ေနတာ ျမင္ေတာ့
ငါ့အဆာေလာင္ဆံုးကို ေတြ႔လိုက္တယ္။

ကိုယ့္ေသြးေၾကာထဲ
ကိုယ္ေတာင္ အနွံ႕မေရာက္ဘူး
အနုပညာဆိုတာကလည္း
အရူးေလာက္မွ မေပါက္ေျမာက္ မဟစ္ေအာ္
အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္နိုင္ေတာ့
ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ဟာေနတဲ့ဇာတ္ကြက္ထဲ
ငါ့ကိုယ္ငါ ေဆာင့္ကန္ခ်လို႔
ငါ့ေနာက္မွာ ငါရပ္လိုက္တယ္။ ။

မိုးေ၀း
၂၀၀၀ ခုနွစ္
("သူပဲအၾကမ္း သူပဲအေခ်ာ"ကဗ်ာစာအုပ္မွ)

ဟန္ခ်က္

ဒီေန႔ ပံုမမွန္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ဆိုတာ တစ္ေန႔လံုး တယ္လီဖုန္းသံမ်ားနွင့္ ကင္းေ၀းေနျခင္းမွ စတင္ခဲ့ေၾကာင္းကို ေခါင္းေနာက္ေနာက္ျဖင့္ျပန္လည္ စဥ္းစားရင္း `ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ားေနၿပီထင္တယ္ ေမေမ´လို႔ ေျပာမိကာမွ အဖ်ားတိုးသြားလို႔.. တစ္နွစ္လံုးစာ အတိုးဖ်ား ဖ်ားရင္း.. ခုတင္ေပၚတေရး.. ၾကမ္းျပင္ေပၚတစ္ေခြ.. တစ္ေယာက္ထဲဆိုေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ အေဖာ္ေတြဆီ.. မဆီမဆိုင္နဲ႔ `ဂ႐ုစိုက္ေနာ္´ဆိုတဲ့ မတန္မရာ တစ္ခြန္းတစ္ေလေလာက္ၾကားရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ.. အေတြးေတြကိုလည္း ကေလးေတြလို ပံုေျပာျပၿပီး ျပန္ေခ်ာ့သိပ္ကာရယ္။ ၀ုန္းခနဲ အိပ္မက္က လန္႔နိုးရင္း ကစဥ္႕ကလ်ား.. ေခါင္မိုးက ေရစက္က်သံေတြဟာ ရင္ဘတ္တည္႕တည္႕ကိုပဲ ၈၀၀တန္ ဖရဲသီးလံုးမ်ားနွင့္ ပစ္ေပါက္ေနသကဲ့သို႔.. လူးရင္းလြန္႔ရင္း.. ေစာင့္စားရင္း.. ဒိုင္ယာရီဖြင့္ေတာ့လည္း ဒဏ္ရာေတြဟာ ရီျပေနသလို.. နံရံတစ္ေထာင့္မွာ ေခြရင္း.. ဒီ`ရွင္တမ္းစာ´စာအုပ္ထဲ ဟိုစြယ္ေတာ္ရြက္ေတြမ်ား ညႇပ္ထားမိရင္ သြားလႊတ္ပစ္ေနရအံုးမယ္.. အခုေတာ့ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးေပါ့.. ဒန္ ဒန္.. ေန႔လည္ခင္းရဲ႕ အရိပ္က်ပံု က်နည္းေအာက္.. ျပန္အိပ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားရင္း.. ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ကိုယ္ေရွ႕ဆက္မိ.. blah blah blah.. ထမင္းမစားရေသးတာကို သတိရေတာ့မွ ဗိုက္ဆာလာသလိုလိုပင္.. အိပ္စက္ျခင္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လမ္းကို၀င္ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္လည္း မ်က္လံုးေတြမွိတ္၊ စိတ္ကိုေလ်ာ့.. အိပ္တာေတာင္မွ အကန္႔ပိုင္စရာေတြ လိုလာပီထင္တယ္.. ဟင္း (သက္ျပင္းခ်သံ)...

ခန္႔ေန